Wil schreef op vrijdag 26 oktober 2012, 19:45:


Maar in hoeverre is dit een projectie van je eigen gevoelens?

Ik heb mij ook zo gevoeld hoor. Machteloos om er iets aan te doen bij telkens de ontdekking van nieuwe open wonden. En telkens een steek die door mijn hart ging als ik haar op de wei haar buik aan haar hoeven zag open schuren. Of wanneer ik weer je op een mooie zomerdag op de wei komt, en je paard staat als enige weggedoken in de verste donkere hoek van de schuilstal. En na een tijd zie je het paard niet meer maar alleen nog 'het probleem', dat "arme paard"...
Tot je er afstand van neemt en je tot de realisatie komt, dat het best meevalt met dat miserabel voelen van het paard.
Ja, ze is liever binnen als de zon fel is of wanneer er veel insecten rond vliegen.
En Ja, ze kan niet zonder deken. En ze kan niet zomaar op het gras lopen. Maar ze past zich aan. En als ik kan, dan help ik daar een beetje bij.
Wie vindt het doorgaans het grootste probleem, het paard of de mens?
En sinds ik er zelf niet meer mee in mijn hoofd zit, zie ik opeens ook een gelukkiger paard. Misschien was ze dat altijd al wel? Ze is niet het happy en vrolijke type. Maar ze oogt wel tevreden en relax.
Ik denk niet dat ze ongelukkiger is dan onze andere paarden.

Christel Provaas schreef op dinsdag 30 oktober 2012, 14:47:


Inderdaad die zijn niet paardproof.
Billy, Pête haar vorige vriend, deed dat klipje open met zijn tong. En dan daarna de schuif met z'n tanden opzij trekken. Die kon dat op minder dan een minuut.

Ik zat met enkele bedenkingen ivm welke paarden we bijeen kunnen/willen zetten.
Misschien heeft iemand hier er wel iets zinnings over te zeggen?

Grootste 'probleem' is dat ik een hengstenveulen heb van dit jaar en dat we naar volgend jaar toe genoodzaakt gaan zijn om de kudde op te delen.

Afgelopen zomer heeft hij samen gelopen met mijn zusje haar ponymerrie Charly en diens merrieveulen, Soba. En met Soba was hij hele dikke vriendjes.
Sinds afgelopen weekend zijn beide mama's en hun veulens naar hun winterplekje gegaan, gescheiden van elkaar.
En momenteel loopt mijn hengstje samen met zijn moeder bij Godiva, mijn jaarlingmerrietje. En daar kan hij het ook heel goed mee vinden.
Wat ook vooral leuk is voor Godiva, want die vond tot nu toe heel moeilijk aansluiting bij de andere paarden op die stal. En met Aquilo (=mijn hengstenveulen) was ze wel meteen vriendjes.

Punt is nu wel dat Aquilo al 6 maanden oud is en Godiva is 19 maanden. Hoe lang zou ik ze dan nog samen kunnen laten zonder dat ik teveel risico's neem? (Zit niet te wachten op een veulen van 2 veulens...)
Zijn moeder loopt er ook nog bij, dus misschien dat die haar zoon wel wat in het gareel houdt? En tot nu toe heeft hij ook nog niks in de gaten. (Een dikke sok, is het )
En wat met Soba, zou ik Aquilo volgende zomer nog een seizoen met Soba kunnen laten spelen? (Soba is van juni, een dikke maand jonger dan Aquilo) Want ze zijn zo leuk samen...

Mijn zusje heeft ook nog wel een volwassen ruin (=Angel) waar hij in de toekomst samen mee kan lopen. Dus alleen hoeft hij niet te zijn.
Maar ik vroeg mij af, of dat genoeg is voor zo'n kleuterpaard? Angel is best wel speels en actief met jonge paarden.
Of zou ik toch nog op zoek moeten naar nog een extra speelkameraad van zijn eigen leeftijd?

En dan nog Godiva. Als we Soba volgende zomer nog bij Aquilo en Angel laten lopen. Dan moet Godiva alleen bij de volwassen merries. Is dat wel 'leuk' voor een 2-jarige?
Of beter dan direct de 2 mannen samen en Soba en Godiva samen bij de merries?

Nou, voor degene die er nog aan uit kunnen... shoot!