Sandra van Bommel schreef op donderdag 23 augustus 2012, 11:12:


Dat heeft er niks mee te maken. Waar ik het over heb, zijn ook hele basic dingen.
Halthouden, voorwaarts gaan op vraag van de ruiter, van gang veranderen, wendingen, ontspannen voorwaarts-neerwaarts lopen etc...
Dat zijn toch dingen die een paard vanaf de eerste keren dat er een ruiter op zit, netjes kan/moet doen? Liefst zelfs binnen het eerste half uur. En mijn ervaring met jonge paarden is, dat dat ook zelden een probleem vormt. Nog nooit een paard tegengekomen dat dat niet direct door had. Zeker niet met een goede voorbereiding vanaf de grond.
En als je dan daarna mensen bezig ziet om zulke dingen aan te gaan leren dmv clickeren, dan duurt dat echt wel eindeloos lang hoor. En dan ga je je als kijker afvragen wat nu juist het probleem en de bedoeling ervan was, voor zoiets dat normaal zo vanzelfsprekend is.
En daarom volgens mij dus ook niet overtuigend genoeg om ruiters ervan te overtuigen dat het "dé" manier is?

En dan schreef nog iemand dat de training ernaar toe het doel op zich zou zijn.
Daar ben ik het ook niet mee eens.
Ik geniet daar bijvoorbeeld absoluut niet (meer) van. En met mij, zijn er genoeg mensen die daar hetzelfde over denken.
Paardrijden is voor mij ontspanning. Ik wil mijn brave paard na een maand niks doen op de weide, van de wei kunnen plukken. Er een zadel opleggen en er de weg mee op gaan. Zonder dat ik mij moet afvragen of dat wel goed gaat en of het dier nog wel luistert etc...
Het opleiden tot dat punt zou ik best kunnen (ook al genoeg gedaan) maar ik heb daar zelf geen zin meer in. Ik ga dat ook niet meer doen. Tegen dat mijn jonge paard oud genoeg is, gaat hij waarschijnlijk naar een trainingstal en wil ik hem pas terug als hij op een punt is dat hij betrouwbaar en verkeersmak in alle omstandigheden gereden kan worden. Verder opleiden vanaf dat punt vind ik dan wel weer leuk.
En er zijn behoorlijk wat mensen die er hetzelfde over denken. Ik hou oa. enkele grote koop/verkoop-topics op andere fora in gaten (voor iemand anders) En mensen zoeken echt zelden een niet opgeleid paard. Het kunnen van zo'n dier is blijkbaar een grote verkoopsfactor. Waaruit ik alleen maar kan concluderen dat ik niet de enige ben, die de opleiding van een paard niet als doel op zich ziet.

joop schreef op donderdag 23 augustus 2012, 14:24:


Bomproef is een vereiste inderdaad.
Dat andere punt, ben ik het niet mee je eens. Ik wil wel dat mijn paarden 'precies' te rijden zijn. Heel licht zijn in de hand, voorwaarts aan het been, direct reageren op de hulp en te rijden met minimale hulpen, als het even kan aub.
En een beetje actie mag er ook wel inzitten.
Mijn merrie voldoet wel redelijk aan die vereisten. Zeker buiten een heel fijn rijpaard.
En die heb ik indertijd wel zelf opgeleid.
We hebben eigenlijk alleen maar paarden die we zelf hebben ingereden. M.u.v. oude Mandy, maar dat is sowieso een pensionado.
Maar allen zijn fijne rijpaarden voor het doel dat ze gebruikt worden.


Ik ben het zeker wel met je eens dat het een risico is.
Maar er zijn, denk ik, wel een aantal mensen die ik ermee zou vertrouwen.
Onze eigen paarden zijn leuk. Maar ik heb ook best al wel op andere paarden gereden, die net zo leuk en fijn te rijden zijn. Dus ik heb niet de illusie dat ik het zelf het beste kan.
+ Dat ik er dus helemaal geen zin in heb. (zoals ik er nu over denk toch niet.)


Ik heb het hier vooral over mensen die op zoek zijn naar een paard.
Er zijn op andere fora wel wat topics waarin mensen hun 'zoektocht' bespreken, samen advertenties uitpluizen, ervaringen uitwisselen over bepaalde paarden etc...
Op zich is dat een zeer verscheiden publiek, er wordt gezocht van recreatie-haflinger, over Z-dressuur-leerpaard tot jonge fokmerrie etc... Maar wat voor iedereen telkens blijkt terug te komen, is dat het paard op z'n minst de basis onder het zadel moet kennen en behoorlijk bomproef moet zijn. En vaak wilt men het kant en klaar om volgende week al mee op wedstrijd te gaan.

Sandra van Bommel schreef op donderdag 23 augustus 2012, 13:19:


Nee, het ging wel degelijk om 'de gevestigde orde'.
En ik wil daar zeker niet echt negatief over zijn hoor. Bijvoorbeeld Piet zijn speedclickeren etc... zie ik zeker de meerwaarde wel van in. En Danielle met haar Fries kan ook mooie en indrukwekkende dingen laten zien.
Maar wanneer het op rijden aankomt, blijf ik toch een beetje op mijn honger zitten.
En als ik dat al heb, (als iemand die wel uit interesse die dingen bekijkt in de hoop er zelf iets uit mee te kunnen pikken.) hoe zou dan het merendeel van de ruiterij, die misschien helemaal niet zoekende is daar tegenover staan?


Maar daar heeft clickeren geen alleenrecht op. Kijk naar Parelli bijvoorbeeld.
En elk paard dat vertrouwen heeft in degene die ermee bezig is.
En heel eerlijk, zelfs op de paardenmelkerij, waar ik in mijn jeugd altijd rondhing, was dat doorgaans ook geen issue. Daar ging men de 3 de keer ofzo dat men erop zat al leuk tussen de velden galopperen. Terwijl die paarden en pony's misschien 2 weken eerder voor het eerst uit de kudde geplukt waren. Zelden problemen.
Laat dan zo'n filmpje zien aan het meisje dat daar de paarden inrijdt, en die snapt waarschijnlijk niet wat er zo speciaal aan moet zijn. En ze zal er al helemaal niet die tijd en moeite willen instoppen.


Goh, ik vind niet dat het ene het andere uitsluit.
Om te beginnen heb ik helemaal niets met koudbloeden. En ik wil best een paard met wat temperament. Maar dat wil niet zeggen dat zo'n paard niet 'braaf' kan zijn.
Als je er dressuurmatig iets mee wilt, zal ik dat inderdaad wel consequent moeten gaan trainen. En daar heb ik ook helemaal geen problemen mee. (afhankelijk van hoeveel tijd ik heb) Het is wat eraan vooraf gaat, wat ik niet leuk vind. De zogenaamde 'basis'?
Als we over de weg gaan met mijn merrie en veulen, is het trouwens ook steeds mijn zus die mijn veulen begeleidt. Ik loop momenteel liever relax met de merrie. En zij vindt het wel leuk om dat kleine grut dingen te leren, dus dan ga ik haar niet tegen houden.

Pête "heb" ik sinds haar 3de (ze is nu 14) Charly is aangekocht op haar 5de (nu 15) en was toen ook heel groen. (Beide paarden hebben zus en ik zelf ingereden voor de vorige eigenaren en nadien zelf gekocht.) Angel is 12 en bij ons sinds 2010, maar hebben we als 3/4 jarige ook grotendeels zelf ingereden. En geen enkele van die 3 paarden is in hun jeugd consequent op een regelmatige basis gereden geweest.
Ze hebben allemaal, zeker als jong paard, meermaals meerdere maanden stil gestaan. Waarna ze weer een poosje gereden werden om dan weer meerdere weken/maanden niets uit te voeren. We plukten ze van de wei en gingen wandelen. Ze hebben er nooit moeilijk om gedaan. En mijn merrie was in haar jeugd zeker geen dooie. En Charly kan je gerust onder de noemer gevoelig en temperamentvol classificeren.
En nu staan de merries al ruim een jaar stil. Maar in het najaar zal Pête er waarschijnlijk ook weer eens aan moeten geloven. En de kans is dan behoorlijk groot dat ik er dan simpelweg een zadel op leg, op stap en wat tussen de velden ga rijden. En erg gaat ze dat niet vinden. (Haar kennende, zal ze maar wat graag eens goed tussen de velden gaan crossen. )
Mijn veulen lijkt mij trouwens nog een stuk cooler en relaxer dan zijn moeder. (Ondanks dat het een "bloedpaard" is (1/4 volbloed, 1/4 QH en half Lusitano)) Het zou me eigenlijk wel verbazen als hij hierin wel problemen zou geven?

joop schreef op donderdag 23 augustus 2012, 15:08:


Ik vind het nogal hooghartig om ervan uit te gaan dat je wanneer je bepaalde eisen stelt bij de aankoop van een paard, je daardoor niet in staat zou zijn om oprecht van het dier te houden. De wereld is niet zwart-wit.
En het lijkt mij dan alleen maar wijs om op voorhand te bedenken wat je graag in huis zou halen? Net om teleurstellingen en miskopen te vermijden?
Zo heeft een kennis enkele jaren geleden een hoog opgeleid paard gekocht in het buitenland, met als doel er meteen de hogere proeven mee te gaan rijden. Veel geld voor neergeteld ook.
Maar daarom is het heus geen 'zielig' paard hoor. Dat beest leeft als god in Frankrijk en is heilig voor z'n eigenaresse. En die zal ook gewoon blijven tot hij doodvalt, net zoals zijn voorgangers, waarvan er 1 (van 28) al jaren op pensioen op de weide loopt en een andere enkele weken terug op 34 jarige leeftijd is overleden.

Sandra van Bommel schreef op donderdag 23 augustus 2012, 15:57:


Hij is 4 maanden, dus hij 'moet' nog helemaal niks.
En ik weet met welk doel ik hem gefokt heb en welke dromen ik met hem heb. En ik fok inderdaad geen paard om hem alleen maar op de weide te laten lopen. Dus ik heb zeker wel bepaalde ambities met hem.
Maar het hoeft ook geen verplichting te zijn. Ik kan nu onmogelijk weten wat voor leven ik binnen 4 jaar leidt. En dan is het mogelijk wel belangrijk dat hij fijn opgeleid en bomproef is, zodat intensief trainen geen verplichting hoeft te worden.

En natuurlijk stel je niet dezelfde eisen wanneer een paard maar zeer occasioneel gereden wordt. Dat lijkt mij logisch. Ik moet nu aan Pête ook niets dressuurmatigs meer vragen. Dat zou ze niet trekken.
Maar dan is het normaal gezien nog altijd wel een fijn wandelpaard hoor.


Eens, maar de vraag was waarom trainen met positieve bekrachtiging door het gros van de mensen niet als openbaring wordt gezien. En hiermee wil ik alleen maar aantonen, dat er geen 'nood' aan is. Die paarden op de melkerij zijn bijvoorbeeld 'springpaarden'. Als die een parcours foutloos rond kunnen komen, is het goed. (En zijn ze verkoopbaar) Dus om in Joop haar brommer terminologie te blijven; een gas, een rem en een stuur is genoeg. O ja en braaf want anders willen ze ze niet in het buitenland.
En dat gaat bij hen best zoals ze het nu doen, weinig arbeidsintensief en net zo goed een hoge succes ratio tov hun doel.

joop schreef op donderdag 23 augustus 2012, 16:37:

5 dan, jij je zin.
Verandert niks aan de strekking van wat ik zei.


Snap niet wat je hiermee wil te zeggen?


Zeg ik ook niet. Dat maak jij ervan.
Maar overal tegenaan schoppen zonder een werkbaar alternatief te bieden, gaat ook niet werken.
Soit, het zal wel in mijn aard liggen dat ik mij in de meeste situaties en denkwijzen wel kan inleven. Ik ben wat dat betreft nogal tolerant. Ook al zijn het dingen die misschien niet helemaal in mijn straatje passen.
En hoe je het ook draait of keert, op de manier waarop het nu gepresenteerd wordt, is voor het grote publiek clickeren in de paardensport niet praktisch en overtuigend. Het blijft bij kunstjes en aardigheidjes op de grond.
Misschien dat dat in de toekomst nog gaat veranderen, maar ik gok zo maar dat we nog lang kunnen wachten. Het blijft zelfs binnen de NH-scene een randverschijnsel.

Peet schreef op donderdag 23 augustus 2012, 18:14:


Ik heb dezelfde ervaring.
Ik vind trouwens dat ik helemaal niet veeleisend ben wat dat betreft. Ook niet voor een jong paard. Dat moet gewoon kunnen.

En ik merk eigenlijk ook niet dat mijn paarden er moeite mee zouden hebben na een langere pauze. Als dat wel zo is, lijkt mij dat je paard misschien niet helemaal gezond is?
Een wandeling van 1 à 2 uur moet elk paard toch wel moeiteloos kunnen?

e m kraak schreef op zaterdag 25 augustus 2012, 21:15:


Ga voor de grap eens wat rondhangen op het blauwe forum, meer bepaald in de vrijheids-dressuur/grondwerk hoek.
En dan merk je het vanzelf.
Daar zijn bijvoorbeeld een aantal meisjes die hun paarden erg indrukwekkende dingen kunnen laten doen, aangeleerd door te clickeren. Trainingskills genoeg blijkbaar?
Maar geen enkele van die meisjes rijdt ook dmv hetzelfde systeem. Hoogstens alleen om er een Spaanse pas uit te krijgen, of om paardlief stoer te laten steigeren voor de foto. (Bij voorkeur dan met prinsessenjurk op het strand voor de ondergaande zon...)
Dan staan in hun profiel die tuigloze 'kunstjes'-foto's broederlijk naast rijfoto's waar paardlief een gereden wordt met een stang en sporen.
Er zit dus een enorme kloof tussen wat op de grond mogelijk is. (Wat ook algemeen bewonderd wordt en een kudde volgelingen na doet.) en onder het zadel gedaan wordt.
Het is maar een enkeling die wel dingen vanaf de grond mee lijkt te nemen onder het zadel.
(Danielle met haar Fries bijvoorbeeld, die verdenk ik daar wel van. Maar erg expliciet doet ze dat niet. En zeker ook niet absoluut.)
Inge, is geloof ik (één van?) de enige waarvan ik weet dat ze er wel expliciet mee bezig is.
Ik weet niet hoever ze daar nu mee staat want ik heb haar niet meer recent aan het werk gezien, maar tot voor kort viel dat alleszins toch nog onder 'niet overtuigend'.

Ik geloof trouwens ook wel dat het een probleem kan zijn dat bepaalde bewegingen op cue zouden staan. Omdat dat het dier die bewegingen dan als alles of niets reactie gaan vertonen? Ik geloof dat dat nogal botst met de opvattingen over dressuurmatig trainen van een paard, waarbij het belangrijk geacht wordt om dingen gradueel te kunnen vragen?

Sandra van Bommel schreef op zondag 26 augustus 2012, 12:02:


Maar t'is nou niet dat je die zo makkelijk tegen het lijf loopt op bijvoorbeeld een Horse Event of andere expo in België/Nederland. (Nog nooit tegen gekomen alleszins )
Ik zag dat Inge haar naar België haalt voor een lessenreeks, maar het publiek dat daar op af zal komen zal ongetwijfeld geen 'leken'publiek zijn.

Els Kleverlaan schreef op maandag 27 augustus 2012, 15:53:


Wel indrukwekkend!
Mijn moeder vertelt ook altijd over een vroegere buurvrouw, die naast ons woonde toen ik nog een kleine petotter was. Die vrouw had terminale borstkanker. En heeft uiteindelijk haar verwachtte levensverwachting met jaren! kunnen verlengen, alleen door zich oa. aan bepaalde voedingsvoorschriften te houden. (Ma noemt het een 'macrobiotisch dieet'.) Bietensap maakte daar volgens mij ook deel vanuit. Dat deze dame zolang en in relatief goede gezondheid geleefd heeft, was toen volkomen onverwacht en onverklaarbaar vanuit de medische wereld. Zeker in die tijd.
En ze bleef ook uit de zon, meen ik mij te herinneren...
Ik geloof dat ze zeker nog zo'n 10 jaar extra geleefd heeft.

Sandra van Bommel schreef op woensdag 5 september 2012, 11:27:


Dat kan ik ook bevestigen.
Enkele jaren geleden is mijn merrie behoorlijk ziek geweest.
Leverproblemen die danig uit de hand liepen en waarvan de oorzaak niet gevonden kon worden. Men hield het bij "een vergiftiging". (en het was geen JKK)
Het heeft haar een klein jaar gekost om er weer enigszins bovenop te komen. (Alhoewel ze eigenlijk nooit 100% hersteld is. De lever blijft een zwak punt.)
En ze heeft er ook gevoelige luchtwegen aan over gehouden. (Dat was voordien nooit een probleem.) Een soort van astma, waar ze gelukkig niet vaak last van heeft. Maar als iets het triggert (allergie?) is ze er wel weer maanden zoet mee.
Ze staat trouwens gewoon op stro en eet droog hooi en heeft al 2 jaar geen kuchje meer gegeven. Maar mocht ze er terug last van krijgen, gaat er houtmot in de stal en krijgt ze haar hooi geweekt te eten.

Heb je trouwens al eens aan je water gedacht? Is dat ok?
Of is er recent iets geverfd in de stal of behandeld met één of ander product?
Of hebben de paarden iets van medicatie gehad? etc...
Het hoeft niet persé een plant te zijn.
Wij hebben hier toen ook alles binnenste buiten gekeerd en met de DA het hele terrein gecheckd. Maar niks gevonden.

fleur schreef op vrijdag 26 oktober 2012, 17:54:


Heeft zelfs eerder een negatieve invloed.
Hoe onnatuurlijk het ook lijkt. Het ontzeggen van gras en het binnenhouden op de momenten dat de muggen het actiefste zijn (schemer) werkt eigenlijk nog wel het beste.
In combinatie dan, met het volledig afdekken van het paard.

Zorg dat ze een donkere koele plek heeft om in weg te kruipen. En dek haar af met een deken. En bekijk eens wat je met haar voer nog kan verbeteren.


Eerlijk gezegd, mij kost het feit dat mijn paard eczeem heeft weinig tot niets extra.
Maar ik maak mij daar dan ook niet meer druk in en ben niet op zoek naar het nieuwste wondermiddel. (wat toch niet werkt)
Ja, ze heeft af en toe een nieuw eczeemdeken nodig. Maar tegenwoordig lopen al onze niet-eczeempaarden ook onder eczeemdekens/vliegendekens met hals. Daar zijn die namelijk ook heel blij mee in het dazenseizoen. Dus die kost hebben we voor al onze paarden.
En af een toe een pot zalf of wat kokosolie om op plekjes te smeren. Dit jaar alleen een pot flamazine van 500 gr gekocht. Dat was 29 euro geloof ik. En die is nog maar half en kan volgend jaar ook nog dienen.
Voor zover de extra kosten.

Je kan er 100-den euro's aan uitgeven. Maar dat hangt volledig van jezelf af. Hier doet paardlief het net zo goed, misschien zelfs beter, zonder dat ik er een massa geld tegenaan gooi

Wil schreef op vrijdag 26 oktober 2012, 19:45:


Maar in hoeverre is dit een projectie van je eigen gevoelens?

Ik heb mij ook zo gevoeld hoor. Machteloos om er iets aan te doen bij telkens de ontdekking van nieuwe open wonden. En telkens een steek die door mijn hart ging als ik haar op de wei haar buik aan haar hoeven zag open schuren. Of wanneer ik weer je op een mooie zomerdag op de wei komt, en je paard staat als enige weggedoken in de verste donkere hoek van de schuilstal. En na een tijd zie je het paard niet meer maar alleen nog 'het probleem', dat "arme paard"...
Tot je er afstand van neemt en je tot de realisatie komt, dat het best meevalt met dat miserabel voelen van het paard.
Ja, ze is liever binnen als de zon fel is of wanneer er veel insecten rond vliegen.
En Ja, ze kan niet zonder deken. En ze kan niet zomaar op het gras lopen. Maar ze past zich aan. En als ik kan, dan help ik daar een beetje bij.
Wie vindt het doorgaans het grootste probleem, het paard of de mens?
En sinds ik er zelf niet meer mee in mijn hoofd zit, zie ik opeens ook een gelukkiger paard. Misschien was ze dat altijd al wel? Ze is niet het happy en vrolijke type. Maar ze oogt wel tevreden en relax.
Ik denk niet dat ze ongelukkiger is dan onze andere paarden.

Christel Provaas schreef op dinsdag 30 oktober 2012, 14:47:


Inderdaad die zijn niet paardproof.
Billy, Pête haar vorige vriend, deed dat klipje open met zijn tong. En dan daarna de schuif met z'n tanden opzij trekken. Die kon dat op minder dan een minuut.

Ik zat met enkele bedenkingen ivm welke paarden we bijeen kunnen/willen zetten.
Misschien heeft iemand hier er wel iets zinnings over te zeggen?

Grootste 'probleem' is dat ik een hengstenveulen heb van dit jaar en dat we naar volgend jaar toe genoodzaakt gaan zijn om de kudde op te delen.

Afgelopen zomer heeft hij samen gelopen met mijn zusje haar ponymerrie Charly en diens merrieveulen, Soba. En met Soba was hij hele dikke vriendjes.
Sinds afgelopen weekend zijn beide mama's en hun veulens naar hun winterplekje gegaan, gescheiden van elkaar.
En momenteel loopt mijn hengstje samen met zijn moeder bij Godiva, mijn jaarlingmerrietje. En daar kan hij het ook heel goed mee vinden.
Wat ook vooral leuk is voor Godiva, want die vond tot nu toe heel moeilijk aansluiting bij de andere paarden op die stal. En met Aquilo (=mijn hengstenveulen) was ze wel meteen vriendjes.

Punt is nu wel dat Aquilo al 6 maanden oud is en Godiva is 19 maanden. Hoe lang zou ik ze dan nog samen kunnen laten zonder dat ik teveel risico's neem? (Zit niet te wachten op een veulen van 2 veulens...)
Zijn moeder loopt er ook nog bij, dus misschien dat die haar zoon wel wat in het gareel houdt? En tot nu toe heeft hij ook nog niks in de gaten. (Een dikke sok, is het )
En wat met Soba, zou ik Aquilo volgende zomer nog een seizoen met Soba kunnen laten spelen? (Soba is van juni, een dikke maand jonger dan Aquilo) Want ze zijn zo leuk samen...

Mijn zusje heeft ook nog wel een volwassen ruin (=Angel) waar hij in de toekomst samen mee kan lopen. Dus alleen hoeft hij niet te zijn.
Maar ik vroeg mij af, of dat genoeg is voor zo'n kleuterpaard? Angel is best wel speels en actief met jonge paarden.
Of zou ik toch nog op zoek moeten naar nog een extra speelkameraad van zijn eigen leeftijd?

En dan nog Godiva. Als we Soba volgende zomer nog bij Aquilo en Angel laten lopen. Dan moet Godiva alleen bij de volwassen merries. Is dat wel 'leuk' voor een 2-jarige?
Of beter dan direct de 2 mannen samen en Soba en Godiva samen bij de merries?

Nou, voor degene die er nog aan uit kunnen... shoot!