Nick Altena schreef op woensdag, 13 april 2005, 17:54:

Mijn welgemeende complimenten Nick: je overtreft zelfs jezelf met deze verbluffende staaltjes van onbenul en vooroordeel!

Euh, zie boven: de spaghitti-westerns bv. zijn hier vlakbij opgenomen in een woestijn waar een drie of vier NL-provincies in verdwijnen en de boomgrens kunnen we zíen... Verder, zoals al eerder gezegd; hier in Andalucía komen jaarlijks mensen om door verdwalen.
Je hebt echt geen idéé blijkbaar: er leven hier in Andalucía meer wolven als in Polen bv. en Andalucía is maar een deelstaat van Spanje.
Droom verder Nick, droom verder.... Aha; 'als ik de plaatjes bekijk...' Píng.

Euh... grás???? Het heeft hier in een gebied groter dan NL sinds april 2004 nog geen 10 cm. geregend en dat omvat niet eens de woestijn van Almeria. Hoezo gras?
Aha; 'zou'. Píng.

Euh... de paarden moeten dat touw wel kunnen zíen Nick en wat denk je dat dát weegt? Hoezo paardvriendelijk? Die paarden moeten dat wel meetorsen.
Wij rijden op lichte zadels, gaan voor een tocht op dieet om de laatste ons eraf te hebben, nemen geen tent mee, slapen op de dunste matjes etc....
We doen blijkbaar iets niet goed. Neem jij op jouw tochten altijd een pakpaard mee of hoe bepak jij je paard? Héb je eigenlijk wel zadeltassen vraag ik me ineens af. Hoe weeg jij de verdeling bv.?

Hoe ís jouw manier van trekken eigenlijk Nick? Hoe doé jij het?
Ah; 'lijkt'. Píng.

Tja.... hier kan zelfs de spreekwoordelijke wijze geen antwoord op geven dus ik hoef het al helemáál niet te poberen.....

Sorry Nick, maar jouw reactie is een non-antwoord. Je weet klaarblijkelijk van toeten noch blazen over Spanje noch het onderwerp en in mijn ogen beledig je de intelligentie van de overige bijdragers aan dit topic.
Die anderen bedankt voor het delen van hun ervaring.

Patchouli schreef op woensdag, 13 april 2005, 19:36:


Gevoelsmatig spreekt het mij evenmin aan. Het ís evenwel de veiligste manier van bivakkeren op niet te listig terrein zonder paardetende roofdieren. Als je de leidende merrie ruim kluistert en een bel omhangt kan je die wel terugvinden en de rest kan je loslaten want blijft daar toch wel bij.
Die bel is nodig, want met kluisters heeft ze meer bewegingsvrijheid dan zelfs Nick aan touw op een pakpaard zou kunnen afzetten.

Wij proberen onderweg een omheid terrein te vinden en daar te bivakkeren. Door via dorpjes of gehuchten te gaan voorkomen we bovendien leeftocht en kookspullen mee te hoeven laten slepen. Ook de voervoorraad kan zo beperkt blijven. Gewicht telt écht hier in de bergen.
Soms echter moeten de paarden toch op een andere manier bij het bivak gehouden worden. Dat gaat vaak prima met de halstertouwen aan een ring aan 6 m. gespannen lijn maar ja.... die bomen héh

Piet schreef op woensdag, 13 april 2005, 20:22:
Met zeg 40 km. per dag zijn we knap rap uit onze vallei waar ons eigen land een oase is omzoomd door bomen. Als we nu niet beregenen echter zou zelfs die ene oogst in mei er dit jaar niet inzitten en het laatste water in de rivier langs ons land zoekt haar weg tussen de keienbedding.

En zo zijn de verreweg de meeste Nederlanders prima af in Nederland. Hier vind je wat, daar laat je wat en het hoe of wat hier of daar is voor iedereen verschillend.
Zoals ik al eerder schreef; het overal zomaar je kamp opslaan is ook hier een illusie.

Voor paardrijden is Andalucía bijna hemel op aarde doch ook hier brengen de seizoenen en de natuur hun grenzen in; dat is een deel van het 'avontuur'. Als alles uitgestippeld vastligt, waarom zou je dan nog gaan? Maar goed, dat is míjn perceptie en daarom woon ik hier en niet meer daar.
Laat ik het zó zeggen; een tocht door de woestijn van Almeria is nog een toekomstplan. Dit jaar éérst de Monte Gibalto te paard beklimmen, dan de Sierra de las Cabras en El Torcal over, misschien via de Sierra de Loja, Alhama en Santa Fé naar Granade maar zéker over de pas tussen de Sierra San Jorge en - San José door richting Costa.

Pasterza schreef op woensdag, 13 april 2005, 20:50:


Hulpen = opdrachten
Hulpteugel = bondage-middel als hulp aan wie de opdracht niet voldoende duidelijk kan geven; voor wie niet met 10-30 kilo aan de teugel kán trekken
Aanleuning = met 10-30 kilo aan de teugel trekken
Aan-het-bit-zijn = 10-30 kilo wel genoeg vinden
Nageeflijk = wijken voor met 10-30 kilo aan de teugel trekken
Verzamelen = door het wijken voor met 10-30 kilo aan de teugel trekken met de kin op de borst lopen
Van achter naar voren rijden = met de sporen tegen de voor met 10-30 kilo aan de teugel trekken tegen de borst geweken kin aanjagen

Vind ik 'steunsels' voor de heel nette constructieve oplossing voor het aan achterzijde niet laten doorlopen van de hoefwand nog wel meevallen.
De hoefwand mag namelijk niet rondom doorlopen opdat de hoef konisch kan groeien en opdat het hoefmechanisme kan werken. Als de hoefwand zomaar zou ophouden, dan zou:
- deze hier extreem sterk slijten
- de hoef hier vorm verliezen door extreem uitzetten
- de hoefwand aan het einde beginnen met splijten
- er een wijkpunt tussen hoefwand en witte lijn zijn met hoge spanning
De steunsels geven in figuurlijke zin inderdaad steun aan het noodzakelijkerwijze open uiteinde van de hoefwand.
'Slim' ding zo'n hoef.

Isabel van der Made schreef op woensdag, 13 april 2005, 22:57:


Emmer vullen met wijn

@Trudy: wij nemen dus GÉÉN TENT MEE omdat we de paarden daar niet mee willen bezwaren. Letterlijk. Het gewicht waarmee ze overdag belast worden is aanmerkelijk bezwarender dan een nachtrust met niet absolute bewegingsvrijheid.
Als er regen mogelijk is, nemen we een lichtgewicht tentdoek mee dat we over een lijn hangen die we spannen zoals we de lijn voor de paarden spannen.
We leveren gráág persoonlijk comfort in voor hun loopcomfort. De zadels idem. Die zijn vooral prettig voor hen; mókerhard voor ons. De spinoff is overings best romantisch: legio beurse plekken om bij het kampvuur wederzijds te verzorgen
Zo nemen we wél een hoefkrabber en een kleine hoefrasp mee en geen eetgerei.
Wel EHBO-spul voor paarden en niet voor onszelf, we gebruiken het paardenmiddel wel.
Etc.
150 meter lint of -touw en bijbehorende paaltjes? Ik dacht het niet; daar worden ze echt niet vrolijk van.
Van de +6 meter lijn knoop ik net zo makkelijk een touwhalster of een kluister; ook dát, het anternatief aanwendbaar zijn van spullen, is iets om te overdenken als de grammen tellen.

Ik vul nu nog even een wijnglas; Vino Dulce Moscatel, is een Dulce de Montes de Málaga uit Cómpeta. Deze is 6 Euro voor 2 l. bij de Coviran, onze locale Spar-winkel. Op paardritten laten we het onderweg door de Montes achter de bar in een 2l. Cola-fles vullen. Ambachtelijk locaal gemaakt, jong, troebel, véél te zoet, 13,5% en in de juiste, beurse-plekken-, ambiance gewoon lekker.
Net als ons referentiekader van bergrijden niet in NL verkrijgbaar

jan seykens schreef op woensdag, 13 april 2005, 22:53:


Grázen gaat nog wel, alleen geen groen-gras maar alles wat er aan dor spul aan het leven klampt.

Een veilig weitje uitzetten voor slechts 2 paarden vraagt al minimaal 8 paaltjes, 8 scheerlijnen (dubbel op alleen de 4 hoeken), 8 haringen, zeg 80 meter schriklint, plus reservepaaltje/--haring/-lijn/-lint en een zak om het in te doen. Zelfs als ze erin blijven, wat die van ons wel doen, dan is dat gewoon aardig zwaar.
Ik bedoel; voor het betrouwbaar kunnen maken van een kampvuur heb je ook spullen plus reserve nodig en wat dacht je van de 2l. Cola-fles Dulce de Montes??? Uiteindelijk gaat het om de romantiek van het avontuur

Jaydot schreef op woensdag, 13 april 2005, 20:58:
Tis de 'Croma' van het veilig wieden zonder afzetting'; 'je moet er éven bijblijven....'

De Sierra de Loja die we vanuit ons keukenraam kunnen zien kosten je een dag píttig doorrijden om te doorkruisen en dan kom je geen méter afscheiding tegen.... Van hier tot Alháma de Granada, 60 km. hemelsbreed, zul je geen omheinde 'wei' vinden. Ben je wel twee dagen onderweg, dus je zal wel wat moeten en nee, écht geen boom, geen ander groen en geen water.
Zo'n route plan ik dus in overleg met mijn bejaarde achterbuurman Ramón; die is schapen- en geitenhandelaar 'in ruste' en kent iedereen onderweg. Hij kan me exact aangeven bij wie en waar we voor water, voer en 'weide' kunnen aankloppen. Hij belt dan die maten eerst op en wij schrijven op waar ze uithangen plus een alternatief (of twee).

Piet schreef op donderdag, 14 april 2005, 8:29:
En daar een prima ervaringsantword op gekregen! Ga een Ortlieb-emmer kopen.

En ook daar andere inzichten bíj gekregen. Zoals ik in de topicstarter gelijk al aangaf ken ik al wel wát van de voor- en nadelen van verschillende mogelijkheden.
Kluisteren is door de antwoorden een alternatief geworden dat ik eerst afwees.
Het genoemde 2 of 3 meter lange touw los op de grond is ook een idee; wordt bij de yeguada militar gebruikt.
Prima dus en bedankt.

Dat ís een oplossing; Ursula Bruns neemt altijd een reserve-rijpaard mee dat ze als pakpaard een dubbelrol laat spelen.
Het probleem met meer paarden is net als met meer ruiters: de logistiek escaleert exponentieel, het aantal potentiële problemen ook en het tempo zakt evenredig.
Daarbíj komt dat een pakpaard het snel zwaarder heeft dan een rijpaard vanwege het dode gewicht van de bepakking.

Verder is bij het alleen of met zijn twee op pad gaan het aantal handen en voeten beperkt en is een extra paard al snel een onnodig complicerende factor en een veiligheidsrisico.

Voor wie wel eens op pad gaat en even snel de paarden onbeheerd wil achterlaten zonder vastzetmogelijkheden:
zet er twee naast elkaar, kop bij kont. Bindt het halstertouwen aan de achterzijdes van de zadels. Ze kunnen nu wel bewegen maar nergens heen want alleen maar een rondje lopen.
Ja, uiteraard moeten die paarden elkaar wel gedragen en dit een keer geleerd hebben.

Tot slot Piet; als we luxe en voorspelbaar op pad willen, boeken we wel een Neckerman-reis of zo.
Voor wie de gulden middenweg zoekt kan bij organisaties zoals Time-Out terecht; die rijden door fraaie gebieden van herberg naar hotel of voorbereid bivak terwijl een busje de bagage vooruitrijdt.
Van dit laatste kun je ook een idee halen; wij rijden soms vooraf een hooibaal naar een plek onderweg.

Arabesk schreef op donderdag, 14 april 2005, 8:48:

De Santana loopt inmiddels voor 75% op frituurolie; ga nu weer even bij Cortijuelo langs om te vragen of ze weer een vat voor me klaar hebben.

Diestelmans Liesbet schreef op donderdag, 14 april 2005, 9:43:

Geheel en al proza uit eigen pen. Eigen idee, eigen woordkeuze.

Ik heb zo nog een heel setje uit 'De paardenwereld volgens HC'

jan seykens schreef op donderdag, 14 april 2005, 9:55:

Zie twee (of drie) reacties eerder.
We rijden op zich dagelijks aardige tochten en komen op >100 km/week alleen om de paarden en onszelf verder op te leiden en fit te houden.

We zijn nu twe merries aan het voorbereiden op de beklimming van de 1600 meter hoge berg in ons uitzicht. Dat gaat 8 á 10 uur in het zadel worden al is het in afstand niet meer dan een km. of 40.

De tweede rit, daarna, is over twee bergketens van ca. 1300 meter. Dat wordt twee dagen van 45 km.

De rest is wanneer we kunnen; de rest van de beesten en 3-jarig zoonlief blijven tenslotte achter.

De rit naar Granada en terug zal een kleine week zijn.

Afstanden hangen af van de bestemming/zwaarte/lengte en liggen rond de 40 -50 km./dag.
Tempo is in principe ¾ uur draf ¼ uur stap, zoveel mogelijk in aangesloten brokken, doch hellingen en ondergrond bepalen de snelheid en het aantal stops. In principe elke twee uur een korte plaspauze, doch de waterplaatsen onderweg zijn hierbij belangrijker.

Alles binnen de vallei is bekende 'weg', alles erbuiten meestal nieuw, doch ik ken wel de omgeving en het terrein. De exacte route is niet bekend want voor een groot deel niet over wegen of paden dus door het terrein bepaald.
De trip de berg op is voor 50% over geiten'paden' de trip erna voor ruim de helft dwars door de bergen.

Ideaal is een groep van 3 ruiters, doch dat is zelden realiseerbaar, dus het is of met zijn twee of alleen.

Gregoor Lendfers schreef op donderdag, 14 april 2005, 21:27:

Als ik nu een vloer zou moeten aanleggen, dan zou ik die van zgn. 'grastegels' maken zoals die veel op parkeerplaatsen gebruikt worden. Het zijn van die betoncement stenen in een ruitmotief gelegd met vrij grote open tussenruimtes. Die vul je met erg grof zand of fijn grind.
Dit is lekker grof en perfect gedraineerd.

Succes.

Janet Bijsterbosch-Dijkstra schreef op Fri, 15 Apr 2005 09:33:23:


Yep.
Wij hebben zowel puin als van dat 'rode' gruis. Beiden worden als beton en draineren resp. matig en slécht. Prima als afwisseling, pad of bij weidedoorgangen.
Tis bij ons geen punt meer, maar achteraf..... grasstenen.

De paarden grazen wat er is en dat is aardig voedzaam, bovendien prima ruwvoer.
Onze paarden eten bovendien
olijven en olijfblad. Beiden zijn bijna altijd onderweg te verzamelen en héél rijk aan energie en voedingswaarde.
We nemen uiteraard een dagvoorraad krachtvoer mee.
Die dagvoorraad kunnen we altijd wel ergens onderweg bijvullen en ook wat hooi/stro is soms te regelen.
In voorkomende gevallen kunnen we vooraf een hele of halve hooibaal op de route afgeven.

Zelf eten we vroeg of laat uitgebreid onderweg ergens. Bij diezelfde stop is onze leeftocht voor de avond en morgen verkrijgbaar. Op die manier kun je héél goed en gevarieerd lokale kost eten zonder kookgerei mee te hoeven zeulen.
Ook is er onderweg altijd wel wát te verzamelen; cactusvruchten, vijgen, bramen soms appels etc. Niet iets om op te rekenen, maar wel om gebruik van te maken en zálig!

Nogmaals, onderweg overnachten kan meestal ergens bij een gehucht of boerderij en dan is er ook zát krachtvoer, hooi en stro. Dat is de makkelijkste manier. Soms is de streek, zoals de Sierra de Loja, te afgelegen en moét je wel onderweg in de bergen bivakkeren of omrijden via een maatje van onze achterbuurman. Aangezien het niet op wérken moet gaan lijken is dat laatste wel zo makkelijk

Hoewel De Veluwe, Limland en niet te vergeten het Nieuw Land héél fraai zijn is NL niet helemaal vergelijkbaar. Moet je ook niet doen; ook mooi, anders.
Wat de zwaarte betreft kost hier een gemiddelde rit 30% meer arbeid en een bergachtige rit snel 50%. De komende bergklim vét >50%.
Je kunt een paard uiteraard prima trainen en opleiden, doch de benodigde arbeid blijft diezelfde arbeid. De enige mogelijkheid daar wat aan te doen is minder te dragen geven.

Gisteren overigens een rustige 'losmaakrit' gedaan (straks weer een pittiger trainingsrit) en na een eerste helling op een opvolgend tweede steil stukje omhoog als beloning afgestapt. Arabella liep superbraaf zonder haar vast te hebben mee. Stopte wanneer ik even op mijn ega wachtte, ging wat harder als ik versnelde etc.
Ik hoef haar onderweg tijdens plasstops ook nooit vast te houden/zetten en ik vermoéd dat ze op een bivac ook bij ons blijft. Waar zíj blijft, blijft de rest ook.
Je kan alleen het risico voor hezelf en vooral voor de paarden niet nemen.
Ok, koffietijd is over; de hartslagmeter pakken en twee meiden de benen laten strekken.

Arabesk schreef op donderdag, 14 april 2005, 23:07:


Écht wel; een stuk beter te hachelen achterin de aanhanger dan dieselwalm
Hij start er prima op, loopt beter en rookt de helft.

Ze hadden overigens inderdaad een vat voor me klaarstaan. Wel lachen hoor; 'gooi maar vol' bij de frieterie
Enneh...., naast de milieuvoordelen; grátis.

In de Nissan tank ik het bovenste deel uit de bezinktank en niet meer dan 25%. Ook die loopt er merkbaar beter en schoner op.

Kortom; gewéldige lol heb ik daarmee.