Christel Provaas schreef op maandag 4 juni 2012, 19:53:
> Jet van Gulik schreef op maandag 4 juni 2012, 18:53:
>
>> Maar ik heb een paintje van inmiddels zeven jaar
>> (!) en dat is en blijft voorlopig de kleuter waar ik nog niet op stap.
>
> Waarom eigenlijk Jet?
Meerdere redenen, uiteraard. Hebben jullie even de tijd

?
In 2004 kochten we de wei voor ons huis. Mogelijk omdat buurboer ons dat gunde en we twee mini-mensen-mannen hadden (lekker ruimte extra voor ze, misschien poonietje?), we het roestige 100-jarige zeilschip van de hand hadden gedaan en ik uit een gezin kom waar vader en zusje hinniken en briesen...
Ik ging lessen op naburige manege en brak in les acht, dierendag 2004 - in volle galop eraf in de bocht - mijn linker bovenarm zo netjes dat na 2 operaties 't ding nu 40 graden scheef naar buiten, aan m'n lichaam zit, met een plaat op het bot en naar mijn mening 7 imbus-schroeffies. Als ik 's nachts 'op links' heb gelegen heb ik altijd 's morgens 7 regelmatige blauwe mini-rondjes aan de binnenkant arm. Arm is wel sterk, 20 kilo balen geen probleem, maar met Siggy naar links gaan, moet ik haar, hoewel
bitloos, toch af en toe met de rechterhand aan de linkerteugel aangeven. pff... Voor Sig ben ik 'als een baksteen' gevallen' tijdens de revalidatie in 2005. Gekocht, natuurlijk, hoewel streskip met overbeet.
Cool kwam als 1,5 jarige als maatje voor Sig , is te vroeg, bijna 4 jaar, maar binnen een maand en zonder druk, ingereden. Heb haar thuis denk ik 6 x een kwartiertje,
bitloos onder het zadel gehad.Toen we thuis de bak/paddock van 16 bij 32 meter af hadden en er een schuilstal aan bouwden, gleed ons kaleutertje in spreidstand met de achterbenen uit, van schrik bij bekijken schuilstal, en bleek ze rechts achter haar korte bilspier te hebben doorgescheurd (!). Pijnstilling, 'raar' knikje rechts achter net boven de koot bij stoppen en aan galopperen.
DA zei toen 'einde verhaal', atactisch 'plaatje', maar omdat ons bloedmooie meisje na 2 maanden geen pijn meer aangaf, kon ik het niet. Dat einde verhaal.
Binnen een half jaar na haar ongeluk steigerde ze voor 't eerst tegen Siggy vanwege hooi-voorrang en toen wisten we dat het een goede beslissing was geweest haar te laten genezen.
En toen werd 2,5 jaar terug mijn lief ziek, de mannekes worden kerels - ik ben een super chauffeur - , mijn vader van inmiddels 82 vraagt aandacht waar hij recht op heeft, ik werk me een slag in de rondte (tekstbureau aan huis) om gezin, Old English Mastiffs en bonte knollen aan het (vr)eten te houden en zijn de paardenmeisjes inmiddels 'op zomerkamp' bij diezelfde buurboer. Ze struinen en hap-stappen op een stuk land achter zijn oude melkvee stallen, met kniehoog onkruid, een stromende sloot om te drinken, beton plaat, klauterwerk over gevallen takken en nog zeker 3 weken vreten! Thuiswei en wei achter onze paddock/bak worden weer vol groen, dus de meiden komen niks tekort voorlopig. We poetsen en grondwerken samen en Cooltje blijft met haar korte manen en gedrag echt een kleuter. Ondanks haar 7 jaar.
Lief knapt op, langzaam, en de kids 'hoeven' in de zomervakantie niks, waardoor ik de stille hoop heb meiseke straks toch onder het zadel te krijgen. Of iig meer in de hand, want getuige mijn stukjes ervaring gericht aan Els en haar kleine 'monstertje' met halstergedoe en andere ellende, ben ik wezenloos verslingerd aan dit paintje (van lief, overigens) dat ± 1.50 meter zou worden en inmiddels weer gegroeid is, tot boven Siggy d'r schoft van 1.62.
Kortom, ik blijf beginner en gelukkig is Cool dat ook. 'T Komt wel, dat rijden, want ik leer nog dagelijks van mijn meiden en ze brengen ook vooral 'rust'!

Duidelijk?
Sorry hoor, een laptopaccu 'leegschrijven' is normaal niet mijn ding. Maar 't is wel gelukt!