Trudy schreef op woensdag, 30 maart 2005, 22:44:

....knip'...

Sorry Trudy, maar ik begrijp in het geheel niet wat je bedoelt en kan er ook geen constructieve rode draad uithalen. Dat zal beslist een tekortkoming van míj zijn, dus wellicht moet je iets duidelijker zijn.

HC

jo schreef op donderdag, 31 maart 2005, 9:37:


Wij hebben hier ook vijf paarden waarvan op twee een héél enkeling die, in onze ogen, voldoende vaardig is in het paardgericht rijden tegen een vergoeding mag rijden. Inderdaad investeren we dat dan weer in hun eigen spullen.
Ik ben het helemaal met jouw redenering eens, ook al lopen onze paarden zich hier van geen kant te vervelen in de wei.

Ik voelde me echter in het geheel niet aangesproken; dát voel in me alleen door ter zake kundige mensen die bovendien én weten hoe het bij je gaat én voldoende referentiekader hebben om dat te kunnen toetsen.

Trudy: ga bij de seizoensbedrijven met 'slachtpaarden' voor de deur liggen en verdoe je tijd niet met het frustreren van mensen die wel met het welzijn van hun páárden bezig zijn.
Tip: ook bij die seizoensbedrijven voor de deur scoor je beter met argumenten dan met beledigende kreten.

Veel plezier met die lekkere beesten in het ruige Noorwegen Joke; héérlijk niet, dat bergrijden?!

HC

HannahFroukje schreef op donderdag, 31 maart 2005, 10:00:


Ach, wat is er mis met 'gebruiken'? Natuurlijk is een illusie omdat het om te beginnen al gedomesticeerde paarden betreft en ten tweede van natuurlijk wereldwijd m.b.t. paardachtigen geen sprake meer is.
Verder ligt er aan de beslissing paard te rijden of paarden te fokken een persoonlijk, egoïstisch motief.
Zo is het leven.

In ónze ogen is het onze verantwoordelijkheid in ruil voor het plezier dat we beleven aan het volkomen onnatuurlijke rijden op de paardenrug om het daarmee zo weinig mogelijk schade toe te brengen en een zo hoog mogelijke kwalitiet van leven te bieden.
Soms zijn daarvoor 'onnatuurlijk' maatregelen nodig; door er een hek omheen te zetten moeten we de hoeven onderhouden, door erop te gaan zitten moeten we de ruggewervels helpen ons gewicht te dragen etc.
Zijn we weer terug bij 'gebuiken': doordat het gedomesticeerde dieren in een kunstmatige omgeving zijn, zijn ze afhankelijk van ons voor verzorging, beweging en het management van hun sociale leven. Waar ligt dan de grens van zorg, gebruik en exploitatie? Ík zou die niet weten te leggen.

Persóónlijk zie ik verder niets mis met het exploiteren van een paard bijvoorbeeld als trekpaard voor de ploeg als het dier verder paardgericht behandeld wordt. Rijpaarden idem.
Uiteindelijk is het paard voor dat gebruik ooit gedomesticeerd en is dat het 'natuurlijke' habitat van het huispaard....

jo schreef op donderdag, 31 maart 2005, 13:20:

Dat is superláág Joke. Het is de gemiddelde waarde in de trainingszone, dus in een zone van inspanning. Onder de 60 telt niet mee.
In draf zit hij bijvoorbeeld op 80.
Er zitten verschillende hellingen van 100% door rulle boomgaard bij en daar komt hij in stap al tussen de 120 en 150...
Overigens is de hoogte van de hartslag per paard verschillend. Wél cruciaal is de herstelwaarde; bij Endurance geldt dat een paard binnen een half uur onder de 60 moet zitten.
Één van de drie uitgezette Kikkuli-routes komt in zwaarte overeen met een klasse 1 endurance in NL en die lopen wij non-stop, doch wel met partiële pauzes van zo'n halve tot hele minuut. De hartslag daalt dan wel, maar mag niet onder de 60 komen; vóór dat punt gaan we weer op pad.
Na een inspanning met een hartslag van 180 zit hij binnen 1 minuut onder de 60. Als we thuis komen zit de laatste stap tussen de 80 en 70. Binnen een minuut zit hij dan onder de 50 en met twee, hooguit drie onder de 40.

Verder is een verschil van tot 30% tussen zonder en met ruiter normaal. 10-20% is voor de extra arbeid ten gevolge van het gewicht en 10-20% door stress door de ruiter op de rug.
Dít is een verhoging die we door de voorbereiding dus in absurde mate hebben voorkomen; in tijd van drie dagen tussen onbelast en onder het zadel núl verschil in gemiddelde hartslag en een rústiger verloop!! Dat is niet normaal en voor ons het bewijs van het succes van onze invulling van de Kikkuli-methode.

Dat schrikken na wennen voorkomen wij door álles eerst als handpaard te doen voor we het onder het zadel doen. Verder ondervangen we het fenomeen van de 'derde dag', wat ook de vierde of vijfde kan zijn, door de opbouw.
Altijd één ding te gelijk uitbreiden; óf de snelheid, óf de afstand, óf de moeilijkheidsgraad, óf een dorp e.d.
Verder hebben we een model van opbouwen, rust, stapje terug en weer opbouwen.
Met de registratie van de hartslag kunnen we (mede) exact zien waar het paard is. Ook de normale dingen als frisheid, werklust, gevoelige voetjes en dergelijke spelen uiteraard een rol.

Morgen gaan we met twee meiden een andere Kikkuli-route rijden en nemen dan twee normale hartslagmeters mee. Van die dingen van twee tientjes bij de LIDL. Werken prima en op deze manier houden we letterlijk de vinger aan de pols van de conditie en het welbevinden van onze paarden. Een hartslag die niet snel herstelt komt bij ons danook niet voor omdat we daar vóór die tijd al bij zijn; door het inzicht in de normale waardes van onze paarden kunnen we een opkomende 'kreupelheid' al zien aankomen lang voor je er wat van kan zien aan het lopen.

Er zijn slechts weinig mensen die regelmatig werken met een hartslagmeter en nog minder die de data in de pc bijhouden. Vandaar dat er bij slecht weinigen iets zinvols over bekend is.
Het boek van Nyland over het Kikkuli-experiment is daar ook erg leerzaam over.

HC