Sandra van Bommel schreef op woensdag 29 februari 2012, 9:36:
> Als dat goed gaat, zal ik eens kijken wanneer echtgenoot tijd heeft, want
> de eerste keer wil ik graag dat hij erbij is (ik weet het... ik ben ene
> voorzichtige
)
> Hij kan dan gewoon op afstand erachter lopen, maar het is prettig te weten
> dat ik niet alleen ben als het niet naar verwachting gaat.
>
> Mocht het wel lukken, dan denk ik dat we een aangename manier hebben om
> voor beweging te zorgen; iets waar de dames zeker aan toe zijn. Bovendien
> vinden ze het leuk om op stap te gaan.
> Maar het kan heel eventjes duren voordat ik zover ben.
> Ik hou jullie op de hoogte als de eerste poging een feit is.
Wat is er mis mee om voorzichtig te zijn?
Vind ik een goede zaak. Leuk als beide dames veilig samen met jou op stap kunnen. Mijn enige ervaring met een pakpaard rijden was helaas bepaald geen succes, eerder levensgevaarlijk.
Ik heb ooit tijdens een vakantie met een pakpaard moeten rijden. Aangezien de eigenaresse naar eigen zeggen dat al jaren deed, had ik geen bedenken en vond het prima dat ik de eerste dag met een pakpaard moest rijden. Het paard waar ik op reed bleek bij nader inzien net bij de slager weggekocht en pas drie te zijn. Hij liep sinds een paar weken met een ruiter op de rug mee in de groep en kon praktisch niets, was nauwelijks te sturen en erg timide. Het pakpaard was een kolos van een haflinger die nu voor het eerst voor pakpaard speelde en constant bezig was mijn paard en de andere paarden te bedreigen, bijten en trappen. De haflinger boog zomaar af, stond ineens stil, ging ineens bokken, drukte iedereen van de weg af. Toen we een drukke weg over moesten steken en de haflinger bijna aangereden werd omdat ik hem gewoon niet bij me kon houden, ben ik ermee gekapt. De eigenaresse de haflinger weer overhandigd. Zij heeft de rest van de week van de kapriolen van de haflinger mogen genieten.
Monique
Warboel
