Trudy, in geval pijnstiller niet meer werkt of het paard (of ander dier) niet meer wil, denk ik dat de vraag of je al dan niet moet doorgaan met pijnstiller niet meer relevant.
Ik heb dat hier ook meegemaakt, maar liefst drie keer vlak achter elkaar. En dat hakt erin.
Nog steeds denk ik vaak... was er toch niet nog iets wat ik had kunnen doen?
Misschien blijft dat ook gewoon omdat het erg moeilijk is een dergelijke beslissing te nemen.

In geval van mijn hond, vind ik pijnstiller wel weer een goede optie, omdat hij dan fit en vrolijk is. Maar dan denk ik dus aan de mensen wiens paarden het wel goed op medicatie doen, maar die het gebruik van medicatie voor altijd van de hand wijzen als zijnde niet humaan. En dat vraag ik mij af.

Maar het is een moeilijke kwestie, denk ik. Paarden laten vaak weinig zien en inderdaad... ze hebben bv hun benen doorlopend nodig/liggen weinig.
Toch... als ik erover nadenk... zou ik bij mijn paarden, als ik bij dat station aankom, kijken of pijnstiller hetzelfde effect heeft als bij de hond.
Blijft natuurlijk de angst voor de bijwerkingen. Heb ik nu ook wel een beetje.
Ik denk dat het dan einde verhaal is.

Mbt de dame met het paard met longproblemen. Ik kan haar gedachtengang niet volgen. Drieduizend euro vragen voor een onverkoopbaar paard?
Hoewel... het is natuurlijk zo dat als ze het paard goedkoop of voor niets doet, de kans idd groot is dat iemand er een koopje in ziet en het dier doorverkoopt. Zulke dingen gebeuren.
Maar in haar geval lijkt het mij dan verstandiger om te zeggen dat ze het paard gewoon niet verkoopt; hooguit ter verzorging bij iemand neerzet die het aandurft/wil. Het paard blijft dan in haar eigendom en kan niet worden doorverkocht, maar de verzorging en onkosten liggen bij een ander.
Ik moet er wel bij zeggen dat de vraag naar gezelschapspaarden die niet meer kunnen worden ingezet voor werk minimaal is en het aanbod zeer hoog.

Letje, met mijn bezorgdheid omtrent bijwerkingen van de pijnstiller van de hond heb je wel gelijk. Ik zal het dan moeten herzien. Ik pieker nu eenmaal altijd teveel, trek mijn eigen handelswijze in twijfel en lever per definitie kritiek op mijzelf, ongeacht welke beslissing.
Onhandig.

Maar dan rijzen bij mij dus ook de vragen die ik eerder noemde. En ja, ik zou ook voor mijn paarden voor pijnstilling kiezen, als het iets uit zou maken.

In geval van toontje met zijn wildgroei aan agressieve, openspringende sarcoiden zou dat de oplossing niet zijn geweest, besef ik zelfs. (hij had overigens ook nog artrose en zag slecht), Amber was psychisch behoorlijk naar de maan en Tommy had een aangeboren afwijking aan de gewrichten door inteelt en/of dwerggroei.

Als ik het zo opschrijf denk ik... nee, daar had een pijnstiller niet geholpen (hoewel ik mij nog steeds vragen stel)
Maar mocht een van de huidige paarden mankementen krijgen die wel met pijnstiller te verlichten zijn... ja, dan zou ik het wel doen. Als ik er nu zo over nadenk.....
Ondanks de risico's...(al blijf ik daar een beetje paranoide over)

Mbt het paard van de kennis... ja, mensen moeten inderdaad hun verantwoordelijkheid nemen. Maar ze doen het niet. Als het paard 'het niet meer doet' gaat hij richting slacht of staat te koop als gezelschapspaard, bij zeer veel mensen.
Het is schrikbarend hoeveel paarden op die wijze worden aangeboden (en vervolgens in handel of slachttransport belanden, terwijl de eigenaar zichzelf wijs maakt dat hij/zij het beste voor het paard heeft gedaan)

Ook alarmerend vind ik de enorme hoeveelheid paarden die op jonge leeftijd artrose hebben.
Na het zoveelste topic in bokt daarover, heb ik daar eens een topic over geopend. Geen reltopic, maar gewoon een stelling/vraag om een discussie te starten en de hoop dat mensen erover nadenken (al is het er maar eentje)

Ik heb nl sterk het gevoel dat het blind zijn voor de kleine signalen van verwardheid en/of ongemak bij paarden leidt tot fatale resultaten.
Ik ben ervan overtuigd dat veel te veel jonge paarden onnodig in handel en slacht eindigen

Pien, ik begrijp je helemaal.
Op de eerste plaats was het amber, die echt helemaal lichamelijk en geestelijk kapot bleek.
Als je dan navraag gaat doen en erachter komt dat zo'n paard al zes jaar eerder stijf was en met vlagen agressief en dan toch gewoon mee wordt gesprongen, zonder galop want dat kan een draver dan zogezegd niet en uiteindelijk van de hand wordt gedaan omdat ze agressief is, aan een koper, die zegt dat hij het wel zal oplossen en vervolgens weer doorverkoopt etc... dan vallen je schoenen uit.

Als je dan daarna weer, nadat je veel paarden met duidelijk zichtbare problemen die worden opgelost met scherper bit/stevige aanpak etc weer een paard krijgt met serieuze lichamelijke problemen en wiens signalen werden afgedaan als 'koppigheid en dwarsheid' begint het onbegrip te groeien.

Als je dan ook nog de vele vele vele topics leest met paarden met artrose en het huilende afscheid van jonge paarden die 'kapot' zijn, er tegenlijkertijd doorlopend wordt geluld over het 'aanpakken' van een paard als het dwars is etc wordt het nog een graatje erger

Ondertussen verdiep ik mij erg in de wetenschap over leertheorieen bij paarden en andere dieren en kom je meer en meer erachter dat ieder signaal wat het paard geeft een betekenis heeft, maar dat de mens ervoor kiest om dat signaal de kop in te drukken (uitgaand van menselijke gedachtengangen bij paarden) waardoor zo'n dier op gegeven moment afstompt en lichte ongemakken in onherstelbare schade uitloopt (of lichte verwardheid serieuze gedragsproblemen worden) en dan zie je steeds meer om je heen.

En dan begrijp ik jou en letje volkomen.

Dat meehuilen... ja... ik vond het ook altijd rot als iemand zijn paard moest laten inslapen en voelde mee. Maar ik lees tegenwoordig zoveel topics en dan wordt verteld over een probleem wat wordt behandeld, dat het dan weer beter ging en dat ze weer mee konden doen aan wedstrijden, maar ja... opnieuw problemen, weer behandelen, weer training op gang zetten totdat het paard op 3 benen loopt en het meest humane het inslapen is... en dat wordt dan vol begrip beaamd. Mensen worden dan dapper en onzelfzuchtig genoemd...
En dan denk ik... wat nou, na die behandeling en betere beweging weer de wedstrijden in... Hallo... er is iets serieus mis gegaan in de training waardoor het probleem in eerste instantie is ontstaan. En dan wordt behandeld (liefst met boxrust) en weer gewoon vrolijk de draad opgepakt???
Ik snap het allemaal niet meer.

En idd... verantwoordelijkheid nemen voor je paard als het kapot gereden is, is er vaak ook niet meer bij. Dan wordt het van de hand gedaan als recreatie paard. Klinkt sjieker dan kapotgereden paard.

Een ding is zeker. Mijn dames mogen blijven, ook als ik niet meer rijdt. Ik rijd trouwens toch al weinig en nu in de winter door omstandigheden niet. Heb al 1000 andere dingen verzonnen om ermee te doen . We vermaken ons evengoed wel.

Proficiat koen en jean.

Ennuh... ook hier oud op nieuw bij de paardjes (en andere dieren)
Ik nodig vrienden hier uit en rond de jaarwisseling ben ik bij mijn vrienden buiten.
Er wordt weinig afgestoken, maar ik wil dan evengoed bij hen zijn.

Proficiat Jolanda.

En ja, als hier ooit kleinkinderen komen, ga ik dus ook duidelijk genieten van de lusten zonder lasten Lekker verwennen en zo, want ik zit dan toch niet met de consequenties '
'
Deed mijn moeder ook altijd met de kleinkinderen. Ik mag dat, zei ze. Omdat ik oma ben. En zo was het maar net.
(kleinkinderen zijn allemaal gek op haar)

Anja Seijn schreef op donderdag 29 december 2011, 16:44:


hm.... nog niet aan gedacht. Nja, vaste oppas worden we toch niet gezien we te ver weg wonen. Twee kids in engeland en 3 in nederland. Wordt wat lastig als ze de kinderen voor het werk even naar zweden moeten brengen

inderdaad misschien minder efficient, zo'n tentvorm, maar ziet er wel leuk uit.
Mbt in en uit gaan...
Drie dichte wanden en eentje waar de wind niet op staat, gewoon open laten, werkt m.i. het beste. (ongeacht vorm stal)

Wij hebben een schuilstal met drie dichte wanden (en natuurlijk dak) en daar maken ze alle 4 zeer veel gebruik van deze winter. Met enigszins rustig weer staan ze in de wei, maar met die regen en wind, krijg je ze met geen stok uit de stal.
Voor sil heel typisch, want ze wordt erg onrustig van storm. Maar uitgerekend in deze stal schijnt ze zich het best op haar gemak te voelen.
Meestal staan ze met zijn vieren op een rijtje, kopjes naar de uitgang, gezellig naar buiten kijkend.

Jep ook hier.... de allerbeste wensen voor 2012 voor mens en dier...