Martina schreef op woensdag 14 december 2011, 10:27:
> Christel Provaas schreef op dinsdag 13 december 2011, 23:14:
>
>> Sandra, ik kan er niet meer van maken dan dat het mijn waarneming is.
> zijn ontzettend expressief, daar zie je als mens zelfs makkelijk de
> nuances. Oren in de nek met een grijns op z'n gezicht... Bij de andere 2
> is dat minder makkelijk. Boos oren in de nek moet je uiteraard niet
> belonen. Oren in de nek is veel genuanceerder dan simpelweg 'boos'.
Dit zie ik bij Liltje, ze heeft verschillende varianten: boos, (te) enthousiast, uitnodigen om te spelen, om iets gedaan te krijgen, etc.
De boze variant is erg duidelijk, dan laat ze haar hoofd zakken en vaak kantelt ze haar hoofd ook iets. Kimmie maakt dan heel erg snel dat ze weg komt.
Als we aan het oefenenen zijn, legt ze ook wel eens haar oren in de nek. Is ze rustig en geconcentreerd, dan staan haar oren naar voren of als de oefening wel heeeeeel erg bekend en gemakkelijk is, in een neutrale stand. Is ze erg enthousiast (te enthousiast), reageert ze op elk klein dingetje voordat ik goed en wel duidelijk gevraagd heb wat de bedoeling is. Ze laat van alles zien op een hectische manier, hoofd hoog en oren in de nek: Bedoel je dit, bedoel je dat, doe ik het goed, zeg wat, of moet ik wat anders doen, waarom zeg je niets?! Ik maak haar dan met "ho" en "wachten" duidelijk dat ze te vroeg is, ik laat haar dan even met "rustig" en haar hoofd laag tussen mijn handen staan en dan proberen we het opnieuw.
Liltje heeft veel problemen gehad met communiceren met mensen. Ze wist niet hoe ze op een vraag van mij moest reageren, want met mensen communiceer je niet, die slaan en schoppen immers alleen maar. Inmiddels nodigt ze mij ook uit om te spelen, maar daar ben ik nog voorzichtig mee. Op een gegeven moment slaat ze van enthousiasme door en staat er een paard voor je neus idioot te springen en te doen. Ik maan haar daarom tot kalmte, kriebel even en verwijs haar door naar Kimmie die graag meespeelt.
Laatst kwam Liltje duidelijk geirriteerd naar me toe. Ze stond voor me met oren in de nek, draaide zich met een hoog "hiiii" om, deed twee gallopsprongen en keek om. Ik ben meegelopen tot aan de ingang van het weiland. Bleek dat een draadje los van het paaltje gegaan was en de weg versperde. Nou ja, het lag op de grond en dat is voor Liltje vreselijk eng, want op draadjes staan stroom. De opluchting was groot toen ik het draadje verwijderde. Kim stapt daar gewoon overheen.
Monique
Warboel
