Hoi Egin,

uit je reactie blijkt dat je inderdaad een aantal dingen opneemt zoals ik ze NIET bedoel. Dat vind ik niet erg, als we ons daar allebei maar bewust van zijn dat ik andere dingen heb ondervonden dan jij, hoewel we naar hetzelfde streven.


Een brik melk in elke hand? Ik zeg altijd: "als je blaren hebt op je handen bij het rijden heb je ze verdiend".


Nee, als het goed gedaan wordt - maar de meesten doen het niet goed. Zelfs als het goed gedaan wordt wil ik dat mijn paard het bit "aanneemt", niet als een hovercraft er omheen blijft zweven. Dat is valse lichtheid. Het is gewoon vermijdingsleren.


Inderdaad, en het is fantastisch om te voelen hoe het gaat. Daar krijg ik een krop in de keel van. Zoveel vertrouwen van het paard! Hij is daar, en geeft zich helemaal aan je over - ik kan een week op wolkjes rondlopen als het zo is gegaan. Maar het gaat niet altijd zo...


Juist. PROBEER. Maar je hebt goeie begeleiding nodig, op de grond - ik ook. Het allerfijnste rijden is altijd licht, en ik hoop altijd dat ik die lichtheid kan terugvinden. Het is verslavend.


Ja, dat is een andere mogelijkheid. Het paard "laten vallen". Zorgen dat er niets is om op te gaan hangen. Maar er zijn ook paarden die daar niets aan vastknopen. Het is geen eenheidsworst, paardrijden.


Uit deze opmerking blijkt dat je (nog?) niet hebt gereden wat ik hier bedoel - je verwisselt oorzaak en gevolg. Dit is een fysiek probleem, veel minder een mentaal. Het is immers het ene trage achterbeen dat verder en sneller moet neergezet worden om het andere achterbeen bij te blijven, waardoor een paard evenwaardig (horizontaal) leert buigen (dat is rechtrichten). Als een paard dat niet doet, komt het gewicht op één schouder terecht en dat voelt alsof het paard aan die kant "hangt".


Ik vind de angst voor het gebruik van handen onterecht. Mensen wordt een ideaalbeeld van "rijden op de zit" aangepraat, terwijl "rijden op de zit" niet uit de lucht komt vallen. "Rijden op de zit" heeft te maken met je handen leren gebruiken op een zo goed mogelijke manier - niet er niets meer mee durven doen. Daar dient onder in mijn ogen een heel stuk grondwerk voor - niet alleen voor het paard, maar ook voor de ruiter. Je kan heel veel over teugels leren dankzij een simpel leidtouw.
Ik denk dat ik mijn defintie van "absoluut" dus wat verder leg. Ik ben dan misschien geen "absolute" beginner, maar wel nog steeds een beginner. Ik ben er niet zeker van dat ik goed genoeg ben om met jouw halster te rijden.


Misschien. Ik zie ook bij grondwerk niet zo graag een touwhalster. Het zit meestal te los en te laag, maar als het goed vastzit snijdt het aan de kaak als een paard nageeft (mensen met het boek: zie de nagevende Douwe en Kenzo), zit het losser dan draait het om het hoofd door naar het oog aan de kant die de mensen niet zien, het snijdt achter de oren, het maakt groeven in de neus, en door de lus onderaan slaat de gesp bij het bewegen tegen de kin van het paard. Enfin, da's een beetje cru gesteld - het kán z'n plaats hebben als je timing hebt. Ik vind een breed stalhalster veel comfortabeler voor het paard - het beschermt het paard voor de onhandigheid van de mens.
De "duidelijkheid" van het touwhalster is een eufemisme voor "is scherp als het moet". En dat "oncomfortabel maken" is, zoals je weet, niet het uitgangspunt van het trainen zoals ik het zie.

Maar ik zei je eerder al, nu zitten we in een discussie die eigenlijk niet meer met je halster te maken heeft; en het zal nog wel even duren voor ik het eens kan uitproberen.

met vriendelijke groeten,
Inge (die vandaag verder de hele dag tussen de paarden is - lentezon!)

e m kraak schreef op woensdag, 16 maart 2005, 16:08:


Ik heb het over "verschillende mogelijkheden" gehad, dacht ik .
Ik heb ze niet allemaal opgesomd... Ik had het niet moeten doen, want ik moet te beknopt zijn waarbij ik heel erg heb nagedacht over hoe ik de voeten van een paard kan bereiken - jij denkt in veel grotere zwartwitlijnen; en ik had er ook niet aan moeten beginnen, omdat je een aantal standpunten hebt die zeer afgelijnd zijn. Je voelt je aangevallen over je halster, en dat is niet mijn bedoeling geweest. Ik heb alleen een paar vragen vanuit een andere belevingswereld dan jij - waar jij weer aan het eind van het pad staat te zwaaien met je lichtje en ik naast al die gewone mensen mee op hun pad, denk ik. Bovendien ben ik er niet van overtuigd dat een bit per definitie een marteltuig is, dus de drang om op je halster te vliegen is minder groot .


Dat weet ik niet, of dat zo is. Ik zal het je weten zeggen . Op dit moment klopt het voor mezelf helemaal, maar ik weet natuurlijk niet hoe ik er over vijf jaar over denk.


Natuurlijk is dat zo. Zoals jouw reacties eerder komen vanuit het ijslanderrijden, denk ik. Ik kan me niet in alles even erg verdiepen, ik heb m'n handen vol alleen al met grondwerk, en in mindere mate met dressuur.


Ik zou Piet bijvoorbeeld nou niet direct een dressuurruiter noemen...? Natuurlijk schrijf ik over dressuur, dat is wat mij interesseert, en dus zie ik de implicaties van OC op dressuur. Ik weet niet zoveel van westernrijden, heb alleen een paar vermoedens; en ik weet eigenlijk niks over ijslanderrijden. Daar schrijf ik dus niet over: ik kan er niets zinnigs over zeggen - dat laat ik dan aan jou over .


Wat voor materiaal je ook gebruikt aan het hoofd van het paard, de biomechanica van een paard verandert niet. Als ik mijn hand op de teugel leg, dan verwacht ik dat dat gevoel doorgaat tot in de achtervoet van het paard. Simpel.
Ik stel voor dat je het boek van Esther leent als ze het uitheeft en je pas daarna een mening vormt over een vermeende breuk tussen mijn grondwerk en mijn rijden, OK?


Ik denk dat jij bedoelt dat je liever op "cue" wil kunnen rijden, dan op"hulp"?



In grondwerk vind ik redelijk goed mijn weg, goed genoeg om een boek ts schrijven; maar rijden, daar heb ik mijn grenzen toch een beetje verlegd. Is dat vreemd? Het is gewoon eerlijk.


Ja, maar ik weet niet of het doet wat je zou willen. Maar je probeert tenminste, en dat apprecieer ik. Niet in het minst dat je er een soort Linux van hebt gemaakt .


Ik dacht eerder aan april of zo ;-p.

met vriendelijke groeten,
Inge

Ik begrijp iets niet goed, Egon.
Dat je een onervaren ruiter een touw van 3 mm in handen te geven. Dat snijdt als een mes! Een onervaren ruiter die trekt met de handen vliegt aan de longe, potverdrie! Handen horen bij de zit; kan je niet zitten, dan kan je niks met de handen, laat staan dat je ze kan gebruiken. Je handen zijn (omdat je ellebogen naast je lichaam horen te blijven) eigenlijk de verlengdes van je zitbeenknobbels. Wat je zit dan doet, doen je handen ook en vice versa. Als mijn beginnende ruiter een klein beetje kan zitten, dan krijgt hij een veilig breed halster, dat het paard beschermt, want trekken zal die ruiter nog steeds doen. Pas als dat goed gaat, kan hij een paard leren nageven, waardoor het paard z'n rug gaat gebruiken en hem weer beter kan laten zitten. Dán pas, als iemand werkelijk geinteresseerd is in de fijnere biomechanica van hoe een paard beweegt, krijgt iemand een bit, en kan hij z'n handen écht leren gebruiken (dat is wat ik bedoel dat je niet báng moet zijn om je handen te gebruiken, maar dat je moet léren om ze te gebruiken).

Overigens begrijp ik ook het gemak niet waarmee je op het PNH-systeem duikt om het gebruik van het bit te plaatsen in een rij-evolutie. Gisteren (dressuurclinic Kottas) heb ik iemand zien rijden met Level 3 Parelli, die de meest onwaarschijnlijke antireklame was voor het PNH-systeem. De man kon gewoon niet zitten. Het zelf-aangereden paard liet duidelijk zien wat het daarvan vond (ik heb het gefilmd), en Kottas suggereerde longelessen om te leren zitten. En het is niet de eerste keer dat ik dit zie gebeuren - ook een Belgische vrouw die aan haar Level 3 bezig is mag trouwens niet op mijn paard.

Nu, gisteren sprak ik iemand (ze heeft je gemaild) die gematigd enthousiast is over je rijhalster. Ze heeft het geprobeerd met verschillende paarden. Het ene deed het goed (een opluchting dat er niet in haar mond getrokken werd), het andere minder (voelde zich opgesloten en panikeerde). Maar ze vond de uitwerking heel scherp, hoewel het loslaten wel duidelijk bleek voor de paarden. Maar dan moet je wel al timing hebben - een ruiter die nog niet zo goed rijdt heeft die timing niet, die reageert juist andersom.
Ze overliep de dingen die ze zou veranderen: bredere neusriem (je kan een padding om het neusgedeelte schuiven en misschien iets om het insnijden achter de oren tegen te gaan en de rest koord laten), en iets om het te stabiliseren rond het hoofd. Dat stabiliseren vind ik zelf heel belangrijk, Egon, maar wat zou dat kunnen doen? Want zo kom je snel weer bij Cook terecht. Zou je daar iets op kunnen vinden? Ik kan mij wel een aantal situaties voorstellen waar ik het dan bij zou gebruiken.

met vriendelijke groeten,
Inge

Nick Altena schreef op zondag, 20 maart 2005, 18:03:


Niek, heb je wel eens gezien hoe zo'n sliding stop wordt aangeleerd? En wat voor shanks er vaak aan zo'n bit hangen? En hoe dat bit er zelf uitziet? En hoe "stil" de ruiter daarbij zit?
(ik heb het niet over de Pieners van deze wereld hoor ).

En Egon, sorry, maar ik had nergens begrepen dat jij het dunne touw aan de kant van de ruiter bedoeld. Dat vind ik een geniaal idee. Dat mag voormijn part bij sommigens zelfs ijzerdraad zijn .

met vriendelijke groeten,
Inge (die nu weer offline gaat vanwege drukke week)

Een aantal jaren geleden hebben we met de BHA Mary Wanless uitgenodigd voor een clinic in Oud-Heverlee, in combinatie met een clinic in Mensingeweer. Daarna is nog twee keer iemand van haar instructeurs naar België gekomen. In één clinic heb ik meegereden.
Behalve dat ik me Mary Wanless vooral herinner als iemand waar je absoluut geen conversatie kon voeren - ze sloot zich volledig af - en met diva-allures (ik heb heel veel "grote namen" in mijn auto door België en Nederland rondgereden, bij mij thuis gehad en op restaurant en zo); dat is vaak fijn en af en toe ook ontluisterend (Rashid!)), was ze wel belangrijk, toen, in mijn denken over rijden. Achteraf heb ik er niks van bijgehouden - ze heeft me wél doen nadenken. Over hoe mensen leren. Ondanks sommigen hier die al vaste standpunten hebben nog voor ze gewoon dood zijn en dus per definitie niet meer van gedacht kunnen veranderen, heb ik het vermoeden dat ik blijf nadenken over alles wat ik tegenkom (zoals Jan's paardje gisteren, da's weer goed voor drie weken nadenken) - maar dat terzijde.
Wanless kan niet rijden, ze had geen talent en nog steeds niet. Maar ze heeft heel erg nagedacht over dat niet kunnen rijden, en heeft een manier verzonnen die in z'n geheel lijkt op wat centered riding is; alleen denkt centered riding in heel intuitieve beelden, en Ride with your Mind in biomechanische beelden. Bij centered riding rij je in een cokctailglas en dan weer in een cognacglas, bij Ride with your Mind leer je waar elke zitbeenknobbel zit. Wie zenuwachtig wordt van het idee dat hij moet bedenken dat z'n hoofd naar de sterren gaat en z'n voeten als wortels in de grond groeien, die kan naar Ride with your Mind. Het gaat dus om een aanpak die werkt voor mensen die anders leren dan voor mensen waar centered riding bij werkt. Soms zijn ze complementair, overlappen ze elkaar.

Over het verschil tussen Parelle en Ride with your Mind (mijn persoonlijke mening): Parelli komt rechtsreeks uit het westernrijden, en ondanks Linda's in alle opzichten blonde dressuurvideo, komt er van dressuur binnen het Parelliprogramma niks terecht. Omgekeerd heeft ook Wanless het idee dat dressuur alleen is wat zij ervan maakt. Dat is heel Engels, denk ik - Engeland is het land waar Sally Swift, Mary Wanless, Heather Moffet en Silvia Loch krijsend over elmkaar heenrollen in de ruitermagzines. Ik heb ze allemaal live mogen meemaken, behalve Silvia Loch, en niemand weet iets vriendelijks te zeggen over de andere.

Ik verdiep mij dan wel in dressuur (gewoon omdat ik dat graag rij) maar ik ben even goed alle dagen aan het nadenken over western (Californische, Texaanse, weetikveel), en over springen, om maar wat te zeggen. Ik denk dat het allemaal niet zo ingewikkeld is als iedereen schijnt te denken. tenslotte is een paard is een paard is een paard, en een paard reageert logisch. Western en dressuur liggen in elkaars verlengde, en dat verlengde kan alleen maar logisch zijn, omdat het paard onder het zadel gewoon nog altijd een hoofd, vier benen en een staart heeft. De dag dat ik dressuur helemaal begrepen heb, zal tegelijk de dag zijn dat ik western helemaal begrepen heb. Zolang iemand roept dat het ene beter is dan het andere, denk ik maar "ach, hij is ook nog onderweg, net zoals ik".

met vriendelijke groeten,
Inge

http://www.cremebrulee.be/inge

Grrrmbl ***Tibleck, Tibleck - Teblick ja!***


Hoi Nel (e.a.), ja, liefst rechtsreeks bij mij. Aan de boeken die via Media Boekservice gaan (hoe nuttig ze ook zijn ) hou ik nauwelijks iets over.



Ha . Hier in Vlaanderen valt het niet zo hard op . Het werd hoog tijd dat er eens een "Zuidnederlands" boek uitgegeven werd, denk ik dan. Hier laten de uitgevers alle boeken nalezen door Ollanders, godbetert! Nee, alleen door een boek zelf uit te geven kunt ge nog schoon Vlaams leren . Geef toe: ge kunt met meergevoel werken met een paard als ge in 't Zacht Vlaams denkt in plaats van in Ard Ollands!

Er komt een tweede druk aan, dus. Is het de moeite om het boek in grotere lettertjes uit te geven? Zo ja:
- gewoon het hele boek uitvergroten (het oorspronkelijke formaat was A4 en werd te groot bevonden en dus in z'n geheel gekrompen) waardoor de opmaak hetzelfde blijft of
- het hele boek heropmaken waardoor het niet groter maar wel dikker wordt met financiele consequenties

Of:

- laten zoals het is, gewoon herdrukken en al mijn overtollig geld (ja, ik word nu waarlijk slapend rijk, dat kan ik jullie verzekeren ) besteden aan het ingaan op de vragen om een Engelse vertaling uit te geven?

Oh - bij de weg, Piet: hoeveel Ollanders drukken toch nog op die knop in de navigatie omdat er staat "Ik krijg..." ;-p ...

met vriendelijke groeten,
Inge (wegduikend)

http://www.ingeteblick.be

Dat duurt nog wel een maand of twee.
Zoveel groter zal het lettertype overigens niet zijn - ik kan het boek maximaal "opblazen" tot A4-formaat, dat is dus 10% - er staat nu eenmaal gewoon veel in. En zo klein zijn de letters nu ook weer niet... (er zijn veel meer mensen die het geen probleem vinden dan mensen die het wel moeilijk vinden - maar misschien is dat eerder omdat je over elke zin moet nadenken )?

Iets anders: er wordt me gevraagd om nog eens een clinicdag in bvb. Herxen (of daaromtrent) te geven. Kunnen de geinteresseerden me privé (vanwege offtopic op deze lijst) mailen op inge@cremebrulee.be met de data van hun voorkeur: 4, 18 of 19 juni (de mensen uit het zuidwesten kunnen overigens op 14 mei in Amsterdam terecht).

Böske schreef op Thu, 7 Apr 2005 11:21:45:


met vriendelijke groeten,
Inge

http://www.ingeteblick.be

Rijden en grondwerk hoeven niet meer verschillend te zijn dan dat je zelf op een andere plaats staat dan voorheen (voor jou dan - je paard kan in het begin alleen maar denken aan dat alomtegenwoordige en uit z'n natuurlijk evenwicht brengende gewicht van een ruiter). Grondwerk is niet het afhaspelen van een paar goedogende grondspelletjes. Grondwerk is in de eerste plaats bedoeld om JOU een betere trainer te maken, die de principes op een rijtje heeft, die weet wat hij doet en waarom hij het doet. Als de trainingsprincipes op de grond duidelijk worden, dan zijn ze ook duidelijk van in het zadel.

Waar ik denk dat het "gat" zit is dat je - zo vermoed ik - voornamelijk los hebt gewerkt. Lichaamstaal van op een afstand is iets héél anders dan een veranderend gewicht op je rug en daar proberen uit wijs te kunnen. Je kan niet verwachten dat je opstapt op je paard en dat je paard als bij goddelijke ingeving (we houden ons een beetje aan de actualiteit niwaar ) deze heel andere taal begrijpt.

Wat je wél kan doen, is alles wat je met je teugels gaat doen voorbereiden met je leidtouw, en alles wat je met benen of zit gaat doen voorbereiden met een "voorwaarts-cue" - een signaal (of je nu een carrotstick heft of een longeerzweep of het einde van een touw of je stem of je hand maakt niks uit). Eerst het ene, dan het andere, dan de combinatie. Zodat je paard wéét dat als je "drijft" dat hij daar onmiddellijk en héél simpel op moet reageren: voorwaarts = voorwaarts. Richting, tempo, duur is van geen enkel belang, daar zijn andere signalen voor en dat komt wel. En als je je hand op het touw legt (later op je teugel) dat je paard onmiddellijk reageert met "ok, hier ben ik, waar gaan we naartoe" - naar boven, beneden, links, rechts, achteruit, dat maakt niet uit - daar dient de combinatie met die andere hulpen voor.

In het zadel is de lengte van de teugels van geen enkel belang - dat wordt bepaald later, als je na je basistraining een bepaalde discipline kiest waarbij bepaalde verwachtingen die je hebt samenhangen met de manier waarop je paard zichzelf in meerdere of mindere mate en/of op een bepaalde manier moet dragen.

Ik besef dat dit nogal theoretisch klinkt, maar het is wel degelijk zeer praktisch .
Je bent overigens helemáál niet alleen in België - ga maar eens naar http://www.horsemanship.org .

met vriendelijke groeten,
Inge (uit België)

http://www.ingeteblick.be

Sabrina Wuyts schreef op zondag, 10 april 2005, 21:49:


Overigens: ik heb andere maatstaven voor "goed ingereden op klassieke manier" - dat zou bij mij betekenen dat een paard zichzelf draagt en met de ruiter samenwerkt. Een paard dat gaat rennen is niet goed opgeleid . Omdat ook dat andere paard gaat rennen met jou denk ik dat het niet helemaal aan het bit ligt, maar eerder aan de manier waarop jou is geleerd dat je met teugels om moet gaan.

met vriendelijke groeten,
Inge

http://www.ingeteblick.be

Hallo Thea,

dé techniek bij uitstek voor jouw blinde pony is de intermediate bridge. Dat is een constant maar varierend geluid waarbij je haar als het ware begeleidt. Ze leert het geluid volgen zolang ze het hoort, en als het geluid stopt weet ze dat ze de verkeerde kant opgaat. Je kan het in het begin combineren met eenvoudige targetoefeningen maar daarna kan ze ook leren om "blind" het geluid te volgen, gewoon tot het stopt, waarna de eigenlijke bridge ("click" of een kort woordje) volgt om te zeggen "je bent aangekomen", en de beloning. Op die manier moet je niet voortdurend in aanraking met haar staan (omdat indirecte druk geen optie is) maar kan je haar ook perfect van op afstand begeleiden (op deze manier worden bijvoorbeeld dolfijnen kilometers ver in de zee gestuurd naar walvissen en duikboten).
Het is niet vanzelfsprekend om die "ib" door middel van email te beschrijven (een poging daartoe op m'n site op bridge.html" target=_blank>http://www.cremebrulee.be/inge/artikels/intermediatebridge.html ), dus ik zou me bij Piet willen aansluiten: neem even de moeite om naar de clickruiterbijeenkomst te gaan op 18 juni (die zal bij Piet of bij mij doorgaan). Ik laat het je héél graag zien. Ik weet niet of het mogelijk is je pony mee te brengen? Of desnoods - waar woon je, ik kom gewoon naar je toe (hoeft niet op de lijst als je je woonplaats publiek niet kwijtwil, dan mail je me maar privé op inge@cremebrulee.be en nee, voor jouw pony hoeft dat niks te kosten)?

met vriendelijke groeten,
Inge

http://www.ingeteblick.be

Peter Donck schreef op vrijdag, 27 mei 2005, 9:11:


Wist je dat er elke keer er verkiezingen zijn er een oproep is om daar te paard naartoe te gaan? Wordt jammer genoeg niet opgevolgd, en ik moet zeggen: ik heb het ook nog niet gedaan; maar wel elke keer een beetje spijt dat ik het niet heb gedaan. Ben een beetje een meelopertje, he .
Loesje te paard, als het ware.

met vriendelijke groeten,
Inge

Marleen den Arend schreef op dinsdag, 31 mei 2005, 21:47:


Binnen het Parelliprogramma ken ik geen enkele oefening die zich daarmee bezighoudt, of er zou ergens iets moeten zijn dat ik gemist heb, wat zeker kan, want ik ben er niet in gespecialiseerd. In Level 3 zie ik wel zeer responsieve, maar geen gegymnastiseerde paarden, of toch niet wat ik "gegymnastiseerd" zou noemen.


Er zijn verschillende oefeningen, zoals gewicht naar achter leren leggen, voorwaarts-neerwaarts, teugel-heup-oefeningen, schouder-binnenwaarts vanaf de grond enzovoort.

met vriendelijke groeten,
Inge

http://www.ingeteblick.be

Maaike schreef op donderdag, 2 juni 2005, 23:21:


Ik wil erbij zeggen dat dit mijn persoonlijke mening is, gebaseerd op wat ik heb gezien van PNH, o.m. demo's in Belgie, Nederland en de Equitana, een paar Level 2ers/3ers die ik heb zien rijden live en op video, de Level 3-rijvideo van Pat himself, de Fluidity-dressuurvideo van Linda. Misschien zijn er mensen die heel andere dingen zitten te doen, maar dan heb ik ze gewoon nog niet bezig gezien, dat zou kunnen, ik sluit het ook niet uit; ik zou heel graag van het tegendeel overtuigd worden.

Misschien krijg je van de hogere levels een paard met uithoudingsvermogen, een responsief paard, een gehoorzaam paard, een "snappy" paard vooral. Maar (en dat is mijn nederige mening) van hoe de dingen aangeleerd worden, ook een slijtend paard. De dingen die je opsomt worden aangeleerd vanuit onbalans van het paard, nl. met uitvergrote gewichtsveranderingen ("zithulpen") van de ruiter - goed te zien bij hoe de wissels worden aangeleerd bvb. De paarden worden uit balans gebracht en moeten om hun balans te herstellen wel wisselen; meestal dus vanvoor eerst, pas dan vanachter. Zijgangen zijn gewoon dat: een paard dat zijwaarts gaat. Nergens zie ik buiging, alleen focus op stelling. Inbuigen is plooien. Waar is de schouder-binnenwaarts?

Maar misschien is het PNH-programma daar ook niet voor bedoeld, tenminste: zo werd het mij vroeger altijd uitgelegd (nu denk ik soms dat het halen van de Levels gewoon de B-M-Z-wedstrijdenrace vervangt). PNH legt een basis, en dan kies je je discipline waarin je voortgaat. Op een bepaald moment "stap je over" naar western of springen of dressuur, en je neemt je principes mee.

Wat is jouw reden om Level 3 te gaan halen? Wat doen de mensen die je kent die hun Level 3 hebben (gewoon nieuwsgierigheid, hoor)?

met vriendelijke groeten,
Inge (die zelf geen gebalanceerde wissels kan, hoor!)

http://www.ingeteblick.be

Als een paard ongerust is over iets (een zeil, een trailer), en je wil dat hij er toch in of over gaat, dan kan je dat op twee manieren bekijken: moedig je hem aan om erover te gaan of ontmoedig je het er niet overheen gaan?

Wat je kan doen is zeggen: kijk, dat zeil, dat is jouw "comfort"plaats.
Als je daar naartoe gaat, krijg je rust. Maar als je wég bent van dat zeil, dan krijg je géén rust; dat pak ik je af. Ik maak het niet in de buurt willen zijn van het zeil moeilijker dan het wél in de buurt willen zijn van het zeil. Ik maak het dus NOG moeilijker wég van het zeil dan dat je het zeil zelf al moeilijk vindt. Ik doe niets om jouw ongerustheid over het zeil weg te nemen. Je zal het wel ondervinden eens je erop staat, maar nu moet je me maar geloven.

Wat je ook kan doen is zeggen: kijk, dat zeil, dat is jouw "comfort"plaats.
Als je daar naartoe gaat, krijg je iets dat je heel leuk vindt. Maar als je wég bent van dat zeil, dan is dat ook OK, want ik wil dat je achter je eigen beslissing staat. Ik maak het niet in de buurt willen zijn van het zeil niet moeilijker dan het wél in de buurt willen zijn van het zeil. Maar ik maak het wel NOG fijner om in de buurt van het zeil te zijn; ik maak het zeil minder moeilijk, en ik begeleid je daarbij door duidelijk te zeggen wat ik vind dat je zo goed doet. Ik doe alles om jouw ongerustheid over het zeil weg te nemen. Je hoeft me niet te geloven, maar je zal het ondervinden vanaf de eerste stap.

met vriendelijke groeten,
Inge

http://www.ingeteblick.be

trea hoex schreef op maandag, 20 juni 2005, 8:42:

(knip)

Als jullie nu eens naar elkaar zouden kijken alsof jullie paarden waren, zouden jullie het dan ook op deze manier met elkaar aanpakken?
'De kleinste poging belonen' werkt ook bij mensen, hoor .

met vriendelijke groeten,
Inge (die Piet gewoon met de rommel heeft laten zitten zaterdag, sorry Piet!)

http://www.ingeteblick.be