Nils Vellinga schreef op donderdag 29 september 2011, 22:40:


Dat spreekt mij eigenlijk meer aan moet ik zeggen. Misschien wat meer werk met paaltjes en draad zetten, maar dat is het wel waard!


We zijn op zoek naar een huis in Belgie en het was sowieso ons idee om het zelf te gaan leren als we in Belgie gevestigd zijn (hopelijk binnen nu en een halfjaar!). Hier blijven we zolang nog maar aanmodderen op ijzers, in blijde verwachting van betere tijden! (als je nog een leuk leeradres in Belgie weet!? )

Marlies Sanders schreef op vrijdag 30 september 2011, 20:28:

Ja, die had ik al gezien en gelezen! Inderdaad een hele leuke en overzichtelijke site.

Hallo iedereen,
Ik ben nieuw op dit forum (ga mij straks ook even voorstellen in een ander topic!) en heb wat vragen. (heel wat vragen, maar ik stel ze maar 1 voor 1.. )
Sinds een week ben ik wat oefeningen aan het proberen met mijn halfbloed arabier-merrie van 7 jaar oud, aan de hand van een boek van Pat Parelli. De eerste wijkoefeningen lukken (verbazend!) goed, behalve het wijken van de rechtervoorhand. Daar gaat nu ook mijn vraag over.
Als ik mijn hand op haar kaak en 'plek waar de singel moet' leg en druk uitoefen, trekt ze haar hoofd weg, begint ermee te schudden en loopt tegelijkertijd achteruit van me weg. Als ik het dan nog een paar keer probeer, begint ze wat te happen, zo van: hou nou eens op met je gepiel. Aan haar linkerkant 'verdraagt' het beter, maar ook niet van harte. Is dit eerder een teken van pijn of een vorm van angst? Ik denk zelf het eerste (ik laat er ook in ieder geval een DA naar kijken), maar ik ben benieuwd naar meningen van anderen met meer ervaring.
Ze is sowieso veel moeilijker aan haar rechterkant dan aan haar linkerkant.
Het nemen van lessen staat overigens absoluut in de planning, daar wil ik mee beginnen als we verhuisd zijn, maar dat is pas over een maand of 4.
Alvast bedankt voor jullie reactie!
Groetjes Christine

Dag iedereen,

Graag stel ik me even aan jullie voor. Mijn naam is Christine, 30 jaar, moeder van 2 jongens (4 en 2) en momenteel nog woonachtig in Frankrijk waar we (mijn man en ik) een melkveebedrijf hebben. Door veel onvoorziene omstandigheden, hebben wij besloten ons bedrijf te verkopen en nu hopen wij binnenkort in Belgie te kunnen gaan wonen. Lekker ontspannen met (eindelijk!!) tijd voor onze paarden. We hebben er nu nog 4, twee AV fokmerries, 1 Selle Francais ruin en 1 halfbloed arabier-merrie. de ruin en één van de twee fokmerries willen we verkopen, de andere twee gaan mee. De paarden lopen zomer en winter buiten en lijden aan chronisch aandacht tekort...
Na een aantal jaar onder een te grote druk gewerkt te hebben, zijn de paarden er volledig bij ingeschoten en daar willen we resoluut verandering in brengen. Deze site heb ik een tijdje geleden ook al eens bezocht, maar ik begin nu pas echt 'het licht' te zien: je paarden moeten je partner worden, niet zomaar een ding waar je op rond kunt rijden als het joù eens een keer uitkomt!
Middels deze (en vele andere) site(s) hoop ik steeds meer te leren en te weten te komen, zodat ik een leuke en nuttige levensgezel voor onze paarden kan zijn!
Tot ziens, schrijfs of leess' (ja, hoe schrijf je dat?) op deze site!

Groetjes Christine

Bedankt voor jullie berichten! Sorry dat ik zo laat reageer, maar we zijn druk met het regelen van onze verhuizing, die onverwachts veel sneller kan zijn dan gepland!
Ondertussen zijn Qourrounfel en ik weer wat verder in onze 'relatie' en het gaat al stukken beter. De veearts is geweest en heeft haar gebit gecontroleerd en de haken verwijderd. HEt was niet dramatisch, maar toch zeker nodig.
In het grondwerk vorderen we aardig, maar de wijkoefening van de voorhand blijft lastig.
Het probleem tussen ons is ook dat ze heel erg 'right-brained' is en ik ben onzeker, dus die combinatie heeft in het begin nogal wat verknoeid tussen ons. Toen ik haar ging bekijken en 'proefrijden', was ze mega-braaf. Ze was nog geen jaar onder het zadel, maar voorbij denderende vrachtwagens, een kettingzaag, wapperend plastic, noem het maar op, het interesseerde haar geen zier, dus ik dacht: bingo, zo één moet ik hebben! Maar toen ze bij ons afgeleverd werd, was het anders. Ze liet zich om te beginnen niet pakken. Wat nog wel normaal is met een nieuw paard, maar toch. Ze legde alleen maar haar oren in haar nek en weg was ze. Toen ik haar een keer uit de wei ging halen om de eerste keer te gaan rijden, ging het helemaal mis. Ik had haar vastgezet, maar ze liep allemaal maar te draaien en te zenuwen, waarbij ze mij helemaal niet zag staan: stond tig keer op m'n tenen en kegelde me meerdere keren zowat omver. Daar werd ik weer nerveus van, waardoor zij NOG zenuwachtiger werd. En toen ik het zadel erop wilde leggen, ging het helemaal mis: ze hing wat op het halster, voelde dat ze vaststond en raakte vervolgens in paniek. Ik ook. Het drama was compleet. Waar was mijn penny-paardengevoel met bijbehorende droom??
En na nog een heel dik halfjaar van tobben en mislukkingen, was daar Pat Parelli. Ik had dat boek al even in de kast liggen, maar ik dacht: ach, wat een moeilijk gedoe, zo'n paard moet toch gewoon doen wat je zegt.... niet dus.
Nu ben ik me er steeds meer in aan het verdiepen en wordt alles me steeds duidelijker hoe een paard nou wèrkelijk in elkaar zit. En sinds dat het kwartje is gevallen, is ook Qourrounfel een stuk rustiger. Simpelweg doordat ik dat nu ook ben! Maar ik ga pas weer rijden als we op de grond helemaal 'zen' zijn met z'n tweeen.

En wat betreft het wijken van de voorhand: zeker de reacties van Coulash en Christel geven me een goede stof tot nadenken! Dankjewel!

Ja, het ziet er nogal exotisch uit, maar je zegt gewoon 'koeronfel'. Wat ik maar af heb gekort tot 'koer'.

Beste iedereen,
Gisteren is mijn man met onze Selle Francais ruin van 9 jaar bij de kliniek geweest om foto's te laten maken. Hij liep wat kreupel een ruime week geleden, maar de veearts kon niet zien wat er aan mankeerde dus heeft hem in eerste instantie onstekingsremmers gegeven om tek ijken hoe hij daarop reageerde. Hij liep inderdaad een heel stuk beter, maar afgelopen vrijdag was ie ineens ontzettend kreupel. Dus afspraak gemaakt voor een foto en gisterochtend vroeg konden we erheen (eerder konden we geen vervoer regelen). Nu blijkt er een stukje van zijn hoefbeen te zijn afgebroken en dat is gaan ontsteken. Het abces is waarschijnlijk onderweg opengebroken, want toen ze bij de kliniek aankwamen, was het boven zijn kroonrand open. De veearts heeft het via de onderkant ook opengemaakt en hem een nat verband gegeven wat we de komende dagen nat moeten houden met een zoutoplossing. (max 8 dagen)
Maar nu wil ik eigenlijk weten of er mensen zijn met een gelijke ervaring, want ik vind het opmerkelijk dat zijn hoefbeentje is afgebroken, terwijl het een voorbeen is. Normaal breekt er toch alleen iets af als er ineens een grote kracht op komt te staan zou je zeggen. Zou het ook van het beslaan kunnen komen? Als je toch soms ziet met hoeveel geweld die ijzers eronder getimmerd worden! (Zijn ijzers zijn er nu overigens af en we laten ze er ook af, wij zijn nog maar kort bekeerd )
Hij heeft daarbij ook ontzettend naar binnengedraaide voorhoeven. Vooral zijn linkerbeen (waar nu ook dat hoefbeentje is gebroken). Hij zet zijn hoef niet alleen naar binnen gedraaid neer, maar vanaf de voorknie draait zijn hele been naar binnen. Ook heeft ie aan de buitenkant van zijn linkervoorhoef een vertikale verdikking (van kroonrand tot hiel), wat hoogstwaarschijnlijk een (al dan niet goed behandelde) oude blessure is geweest. (ik zou er wel een foto van willen plaatsen, maar zijn pootje zit nu net in het verband!)
Maar zou het feit dàt ie zo'n gedraaid been heeft ook mede oorzaak kunnen zijn dat dat hoefbeen is afgebroken? Dat de kracht die op de hoef komt verkeerd verdeeld wordt?
En wat betreft dat afgebroken stukje bot, is de kans groot dat dat ingekapseld raakt of niet? De veearts zei dat het waarschijnlijk ingekapseld werd, maar als dat neit het geval was, hij geopereerd moest worden. Kan zo'n stukje ook 'aan de wandel' gaan?
Deze vragen kan ik ook aan de veearts stellen, maar ik hoor graag meerdere meningen.
Alvast bedankt weer! (en als iets niet duidelijk is, dan hoor ik het wel... )

Hier ook een zomer-jeuker. Qourrounfel schuurde zich ook suf en schuurde ook haar manen kaal. Kreeg ook kale (jeuk) plekjes in haar vacht. Ik heb er gewoon flink uierzalf opgesmeerd en probleem opgelost. Paar keer herhalen en klaar. De manen (en de huid uiteraard) goed inkneden alsof je er gel indoet. Ze krijgen er wel een klef kapsel van, maar dat is dan ook alles... Op de plekjes in haar vacht kwamen na een week alweer nieuwe haren. Ook haar manen en staart bleven daarna 'rustig'.
Ik zweer bij uierzalf (dat dikke vette 'transparante' spul) of uiercreme (witte crème die gelijk intrekt). Ook als ik zelf iets aan m'n huid heb, smeer ik het erop en weg probleem.
Ik zeg nou niet dat het tegen àlles helpt hoor, maar baat het niet dan schaadt het in ieder geval ook niet. Het is het proberen waard!

bedankt voor jullie reacties.
Er was duidelijk zichtbaar dat er een stukje af was gebroken en het lichaam reageerde daarop alszijnde een vreemd lichaam. Wààr het is afgebroken weet ik niet, maar in welk opzicht is dat van belang? Duurt de genezing dan langer? Is de kans op complicaties achteraf groter? Daar ben ik even benieuwd naar.
Paard loopt overigens weer bijna goed. Been is niet meer dik. Vanmiddag halen we het verband eraf om even te kijken en om het te verversen. Hij mocht ook weer op de wei, want hij liep zich alleen maar druk te maken op stal (logisch, want daar staat ie anders nooit). Ook eent eken dat het hem weer beter gaat.

joop schreef op woensdag 2 november 2011, 10:58:

Dat zei de veearts en dat leek mij niet onwaarschijnlijk
Ja, misschien een goed idee

Komt dit doordat je sowieso sceptisch over veeartsen bent, of is dit je ervaring? Wij hebben namelijk ook van hetzelfde kabinet bepaalde artsen die we bij voorbaat al in twijfel nemen, maar ze hoeven ook niet allemààl onzin uit te kramen, wel? (gezien jouw reacties in andere topics, die lijken altijd haaks te staan op wat een veearts zegt. Bedoel ik niet aanvallend, maar dat valt me gewoon op)

Paard gaat overigens vanmiddag de wei weer op.

Oké Joop, helder verhaal zo!
Maar laat je de wonden/openingen voor wat ze zijn, of maak je ze dan toch nog schoon? Die opening in de onderkant van zijn hoef schiet gelijk vol bagger. Waar ze drinken op de wei is het na de regenval modderig geworden. Ik dacht het elke dag nog effe schoon te maken en eventueel in te sprayen met jodium.

Wat betreft dat stukje bot: kwestie van afwachten dus? Zo te lezen 'loopt dat wel los', maar we houden het in de gaten.

Een kennis van ons had eens een klant en zijn paard was ook eeuwig bang van koeien. Hij heeft zijn paard een tijd bij een koeienboer gezet en dat scheelde een hele hoop! Onze paarden kijken daardoor ook niet op of om van koeien, want die zijn ze helemaal gewend. Of ze nou rennen of stilstaan. Onze ruin heeft een tijd tussen de pinken gelopen toen de twee merries weg waren naar de hengst.
Misschien ken of heb je iemand in je omgeving die zijn rundvee buiten heeft lopen, kun je vragen of je je paard ernaast en later ertussen kan laten. Waarom niet? Ze vreten elkaar echt niet op!
Maar eigenlijk ben ik wat betreft het eng vinden van dingen (door het paard) overtuigd dat uiteindelijk jouw eigen gedachten doorslag geven of hij bang blijft van bepaalde dingen ja of nee. Paarden lijken gedachten te kunnen lezen, want zodra jij een 'schrikobject' ziet, heb je daar een gedachte bij, zo van: oh, kijken hoe het nu gaat. En dat is voor hem genoeg om te merken dat er iets 'loos' is. Jij voelt dàt weer en reageert daar weer met een bepaalde 'spanning' op en zo wordt het een wisselwerking die uitmondt in 'dingen eng blijven vinden'.
Ik weet natuurlijk helemaal niet hoe jij bent op zulke momenten, maar misschien is het wijs eens eerlijk na te gaan hoe jijzelf reageert als je die koeien ziet, of iets anders waarvan je weet dat ie dat eng vindt. Als je vindt of merkt dat je zelf ook een bepaalde (negatieve) reactie hebt op die schrikobjecten, kun je doen wat je wilt, maar dan zal je paard blijven schrikken. Je kunt namelijk niet doen alsof er niks is. En het één denken en het ander doen, trappen paarden niet in. Werkt hetzelfde als wanneer je merkt dat je man/vriend/vriendin/ouder met iets zit en als je ernaar vraagt diegene zegt: oh, niks hoor. Dan zegt diegene het één, maar hij doet het ander.
En net zoals sommige mensen gevoeliger zijn voor die lichaamstaal dan anderen, zijn ook sommige paarden daar gevoeliger voor dan anderen.
Wat mij heel erg helpt op zo'n moment (als je langs iets gaat waarvan je weet dat je paard daarvan kan schrikken), is je simpelweg op heel iets anders concentreren. Gewoon compleet vergeten dat er nog een paard met je mee loopt (bedenk een moeilijke rekensom, bel een vriendin, neem iemand mee of doe alsof er iemand naast je loopt waar je mee kletst). Zo neem je automatisch je eigen focus van 'dat enge' weg en dat merkt je paard meteen. Als tie schrikt, laat hem maar schrikken, maar zorg dat jij je (écht!) totaal niet met dat enge of je paard bezighoudt. Zo van: ja, ben je klaar met schrikken, dan lopen we weer verder, ik heb het koud... (om maar wat te zeggen)
Misschien vind je het klinkklare onzin wat ik zeg, maar ik ben ervan overtuigd dat dit de enige manier (uiteraard in combinatie met bepaalde technieken) is om een paard over dit soort schrikkerigheid/angsten heen te helpen. Uiteindelijk zijn het je eigen gedachten die maken wat je paard doet.

@Joop: ik snap zeker wat je bedoeld en het is ook niet dat ik wil zeggen dat je je in de algehele omgang met je paard beter niet kunt concentreren, maar mijn probleem was/is soms nog steeds dat ik mijn (negatieve!) focus heel moeilijk weg kon houden van het paard (wat gaat ie doen?) of van hetgeen dat ik als potentieel 'schrikobject' zag (gaat ie schrikken ja of nee?). Ik merkte dat dàt het paard nou juist hyperalert maakte en de kans op wegspringen/niet verder willen lopen vele malen groter werd. Ik werd daardoor een gevaar voor mezelf.
Dus, ik dacht: als ik nou mijn aandacht op zo'n moment op iets anders richt en dus NIET op het 'dreigende gevaar' of op wat het paard gaat doen, kijken wat er dan gebeurt. Dus ik begon maar gewoon wat te kletsen over niks, of ik ging een liedje zingen, whatever, om mijn aandacht te verplaatsen als het ware. En dat hielp echt zo onwijs goed, dat ik voor mezelf de manier had gevonden. Wat ook niet wil zeggen dat ik me helemààl niet meer bewust ben van het paard dat bij me is, dat zit toch wel in m'n achterhoofd, maar op deze manier ben ik in staat om mijn eigen 'negatieve' focus uit te schakelen.
Er zullen nog talloze andere manieren zijn, maar dit werkt voor mij erg goed.