Jeetje, dat is schrikken! Fijn dat het goed gaat komen met haar.

Vond het ook erg lastig om het materiaal voor de afrastering te kiezen. Onze wei grenst aan een weg, dus aan de ene kant wil je dan de paarden per se binnen de draad houden, maar aan de andere kant heb je liever draad dat breekt dan draad dat in noodsituaties de benen kan beschadigen.

Bij de buitenomheining van onze wei hebben wij daarom gekozen voor staaldraad met een dikke kunstof coating. Puur staaldraad schijnt ook nog wel lelijke brand-/snijwonden te kunnen veroorzaken. Het nadeel van die gecoate permanentkabel is wel dat het erg duur is. Maar net toen we aan het twijfelen waren welk materiaal we wilden gebruiken, ging op de pensionstal waar we toen stonden een jong paard door de draad, en haar been was heel erg beschadigd. Dat paardje heeft tijden in het gips gestaan en het is nog een wonder dat ze er volgens de arts helemaal van zou herstellen. De behandeling heeft ook een vermogen gekost, dus toen hebben we toch maar voor de duurdere afrastering gekozen.
Het plaatsen van permanentkabel is trouwens ook een flinke klus, maar voor een permanente afrastering vind ik het ideaal.

Er zijn trouwens ook schrikdraadkoorden die gevlochten zijn i.p.v. getwijnd, en daardoor minder snijden. Je voelt zelf duidelijk verschil als je het door je handen laat glijden.

Voor mij zou het ook het belangrijkste zijn dat de pony's in hun vertrouwde omgeving kunnen overlijden. Mijn eerste pony heb ik in een kliniek laten inslapen (toen na onderzoek bleek dat er geen kans op een pijnvrij leven als weide-ornament in zat), en ik vind het nog steeds een rotidee dat hij zijn laatste uren daar heeft moeten doorbrengen.

Waarschijnlijk zou ik gewoon de Rendac laten komen, en dan proberen de pony vlak bij de weg te laten inslapen, zodat ze niet meer naar de straatkant versleept hoeft te worden. Maar dat zou puur voor mijn idee zijn.

Ik hoop ooit nog een keer iemand te vinden aan wie ik de pony's en het land (als dat eenmaal is afbetaald ) zou kunnen nalaten in de overtuiging dat ze gewoon kunnen leven op de manier die ze nu gewend zijn. Nu zou ik geen idee hebben wie voor ze zou kunnen zorgen. Gelukkig is de kans groot dat ik ze met gemak overleef...

Oja, van die ethische bezwaren wat betreft het 'weggooien' van het vlees heb ik niet zo'n last. Dan zou ik sowieso geen dieren (of hobby's, of nieuwe kleren etc.) moeten hebben, want met het geld dat ik daar nu aan besteed, zou ik veel meer monden kunnen voeden dan met het vlees van mijn pony's.