Piet schreef op zaterdag 13 augustus 2011, 21:18:
> > Maar mijn zoektocht naar iets anders was lastig. Hempfling vond ik
> geweldig tot ik een keer bij het dansen met losse handjes onbewust zoveel
> druk in de picadero op onze recreatie dubbel Z springer zette dat er een
> Piet
>
> Waar zit de logica in een dier laten doen wat je
> wil door middel van een voortdurend afleren
Ook gij, brutus??
Soortgelijke taferelen heb ik met
parelli meegemaakt.
Ik trainde al een tijd met mijn haf en de shetten, dacht dat ik heel wat wist en kreeg toen Silja voor me.
Nu geloof ik niet dat de dame met een levensgroot trauma zat, maar wel met een willetje van hier tot gunder.
Dus toen ze over mij heen walste, zette ik hem een paar keer achteruit met de wapperende ellebogen in immitatie van een eend zoals meneer
parelli diverse malen liet zien; gewoon achteruitlopen in een soort vogeltjesdans. Twee keer pikte ze het en de derde keer voelde ik de tanden stevig dwars door mijn dikke winterkleding.
Cirkling game... ook al zo leuk. Sil stak de middelvinger op. Nja, middenhoef. Dus ik ging omhoog in fases omdat ze overal sch** t aan had totdat ik mijzelf het apezuur stond te slaan met de zweep een millimeter achter haar kont en zij op bepaald moment dreigde om mij kennis te laten maken met haar fase 4.
Hemfling en Resnick ook nog geprobeerd, maar de hoeven vlogen letterlijk langs mijn kop.
Ik denk niet dat de schuld van die taferelen bij een van de trainers/lesgevers/goeroes lag, maar bij mij. Ik dacht iets te weten. Sil vond dat ik geen moer wist.
Och... de keren dat ik geroepen heb...NOOIT MEER met dat verschrikkelijke paard. Merries... verschrikkelijk. Niets voor mij!
Nu gaat het dus heel goed tussen ons. En dat heeft bloed, zweet en tranen gekost. En tegenwoordig wortelschijfjes.
Ik clicker dus met haar omdat dat voor ons het beste werkt. Niet in de laatste plaats omdat ik zelf mijn vertrouwen weer kan herwinnen omdat alles in ministapjes gebeurt. Ik train dus niet alleen haar en tegenwoordig Hälga en zelfs Billy weer, maar ik train dus ook (of vooral) mijzelf.
Maar ik ben ook al tig keer opnieuw begonnen omdat ik zoveel blunders maakte bij het clickeren. En ik heb echt niet de illusie dat ik die nu niet meer maak.
Ik heb nu het gevoel ietsje beter te weten waar ik mee bezig ben, maar ik hoop erg oud te worden, zodat ik wellicht werkelijk alles begin te snappen.
Het blijft werken aan jezelf he. Doorlopend.
Confronterend soms. Maar ook wel verslavend.
Maar toch he...
Ik zie mensen die
parelli doen soms prachtig met hun paard samen werken en ik zie
parellimensen waar ik spontane allergie van krijg.
Ik zie hemfling en resnick volgers die super met hun paarden werken en ik zie er waar ik buikloop van krijg.
Maar datzelfde verschijnsel zie ik ook met clickeren. Je hebt een aantal mensen die er serieus mee werken en het proberen te snappen en je hebt hele hordes mensen die in de clicker een wondermiddel zien en trots filmpjes plaatsen waarbij het paard ongegeneerd opdringerig is, in zakken zit, baasje omver knalt etc.
Om nog maar te zwijgen van al die jonge grietjes waarbij clickeren synoniem lijkt te staan voor stijgeren en de ongelukjes die links en rechts gebeuren.
Persoonlijk denk ik dat gezond verstand nummer 1 komt. En vooral weten waarmee je bezig bent en niet klakkeloos alles opvolgen
Warboel
