e m kraak schreef op dinsdag 2 augustus 2011, 13:05:
> Paard, vluchtdier, rent eerst door de pijn heen.
> Kijk maar wat er op de Serengeti gebeurt als de leeuwen een zebra proberen
> te pakken (daarvoor moet je niet zo'n zwaar gecensureerd "clean-kill"
> lopen", hard in de mond worden, op hol slaan, etc.
> Hoe slechter de belering is, des te harder gaat je paard tegen een
> pijnlijk gebruik van een bit (of iets anders) in.
> Daarom is het
wijken voor druk ook iets dat geleerd moet worden.
Jouw redenatie klopt, echter de start van mijn vraag is anders. Bij de leeuwen of andere negatieve prikkels kan ik mij inderdaad doorstellen dat een paard de pijn voor lief neemt en maar één ding wil, nl vluchten.
Maar hier gaat het over het initiatief van het paard om iets voor hem leuks te gaan doen, bv als ze tijdens een buitenrit op een plek komen waar ze lekker kunnen sjezen. Oortjes gaan erop en ze willen lekker gaan rennen en gek doen. Het eerste wat ze dan tegenkomen als ze gaan trekken is dat bit. Als ik paard was zou ik dan dus niet meer zo nodig hoeven als ik die pijnprikkel tegenkwam, laat staan als die door de ruk aan de teugel nog erger werd. Mijn vraag was dus waarom ze dan toch doorgaan (terwijl ik denk dat de "lol" er dan waarschijnlijk toch al af is).
Let wel, ik ben inmiddels overtuigd
bitloos ruiter, maar loop hier tegenaan in de discussies met tradi's die ik probeer over te halen dat bit ook af te zweren.
Warboel
