Lieve allemaal,
Het is inmiddels een jaar nadat ik me aangemeld heb op PN. Tijd om jullie te bedanken en misschien vinden jullie het leuk om te lezen wat het teweeg heeft gebracht.
Het begon allemaal op 4 dagen na mijn bevalling, ik lag nog op bed en was (eigenlijk) nog niet sterk genoeg om er langere tijd uit te blijven. Aan het eind van dinsdag 2 augustus 2010 mijn stalgenootje voor de deur, Bart doet heel raar. Ze legt het uit en ik concludeer daaruit dat hij een slokdarmverstopping heeft. Ze had voor het eerst die zomer even wat hooi op het land gevoerd. Hij heeft dat wel eens meer en dat is altijd met 10 minuten masseren weer verholpen. Dus ik zeg dat en ze gaat terug om te kijken wat ze kan doen. Mijn man gaat erachteraan. Het blijkt toch erger dan anders en zeg vraag mijn stalgenootje of ze de
DA wil bellen en het verder voor me kan regelen. Ze belt haar
DA en die komt eraan. Hij wordt in zijn lege stal gezet en met een slang door zijn neus duwen ze de prop verder. Helemaal weg krijgt hij het niet. Bart moet op stal blijven en de volgende dag moet het weg zijn, anders wordt het een rit naar een kliniek. Toen mijn man weer thuis was, hoorde ik het hele verhaal. Het was allerminst vriendelijk gegaan. De
DA was bang voor Bart en Bart daardoor erg in paniek. En die 750 kg kan erg tegen je werken. (Voor degenen die Bart kennen, toen herkende je hem niet) Ik was er dus helemaal niet gerust op en heb mijn moeder gesmeekt om me met de auto de 150 meter naar stal te rijden, zodat ik met eigen ogen kon zien hoe het met hem was. Bart was blij me te zien, maar wat had hij het slecht, het was nog steeds verstopt. Ik heb heb vertroeteld en bij hem gezeten en gehangen. Toen moest ik echt weer naar huis. 's Nachts zijn mijn ouders nog heen geweest om te kijken of het niet verergerde, gelukkig ging het niet slechter, maar echt beter ook niet. De volgende ochtend ging mijn moeder weer heen, ze heeft weinig kijk op paarden en kon ook niet echt zeggen of het nou goed ging. De verstopping leek weg te zijn. Maar echt stralen deed hij ook niet. Ik heb toen mijn eigen
DA gebeld en die is langgekomen. Hij zag niks vreemds, goede temperatuur, goede oogopslag en Bart mocht een paar uur later weer voorzichtig eten, gras wel te verstaan.
Aangezien het toch nodig werd om hooi te gaan voeren ben ik op allerlei manieren hooi gaan geven. Lang weken, kort weken. Kort stengelig hooi, lang stengelig hooi. Het slikken ging moeilijk. Tot het weer raak was. Mijn eigen
DA er weer bij. Gelukkig kon ik er inmiddels zelf ook bij zijn. Zij zoog de prop eruit met een slang. Al gauw was het verholpen, met nagenoeg geen stress.
Inmiddels maakte ik me steeds meer zorgen om mijn lieverd. Ik ging ook
biks proberen te voeren, zelfs dat slikte hij moeizaam weg. Tijd voor nader onderzoek.
Ik ben met Bart naar de kliniek gegaan voor een endoscopie. Daar werd geconstateerd dat zo'n ruime 20 cm slokdarm verlamd was. Oke, en nu? Van de
DA kreeg ik het advies om alles in slobbervorm te geven. Senioren voer. Ik zag wel in dat Bart daar nooit de winter op door zou komen, dus zocht ik hulp. Ik zocht hulp bij dierenwinkels, kennissen en op het TREC-forum. Op het TREC-forum was het Suzanne die me naar PN verwees. Daar ben ik haar eeuwig dankbaar voor, zonder haar (en dus jullie) weet ik niet of ik mijn lieve Bart nog had gehad.
Jullie adviseerden oa bietenpulp en grasbrok. Zelf ben ik ook nog Compactgras van Hartog gaan voeren uit te speciale voerbak met nog verfijndere mazen dan normaal. Echt kippengaas maat. Dat ging. Hij werd dikker en kon zo de winter door. Na een paar maanden kreeg Bart het voor elkaar om het rooster van de Compactgrasbak af te werken. Hij stond dus puur en met grote happen het droge Compactgras te eten. De hele nacht heeft hij staan bunkeren en... niks aan de hand!!! Langzaamaan ben ik toen ook weer hooi gaan voeren en het is tot nu toe nooit meer een probleem geweest.
Ik heb het mijn
DA voorgelegd, hij denkt dat het dan toch geirriteerd moet zijn geweest en dat het genezen is. Ik vermoed dat die irritatie voort is gekomen uit de eerste behandeling, dat die
DA de prop heeft doorgeduwd.
Maar goed, dan ga je verder lezen op het forum. Al snel was ik erachter dat ik eindelijk meer mensen had gevonden die ook
bitloos rijden. Ik deed dat ook al jaren en was in deze omgeving wat dat betreft een redelijke pionier. Maar ik had al wel wat mensen aan het
bitloos gekregen. Dat je zo merkt dat je meer raakvlakken hebt met het forum, maakt dat je vaker komt en blijft komen.
Inmiddels heb ik de cursus NB (bij Arabesk) gevolgd (hij stond wel al ijzerloos) en bekap ik Bart zelf, met zo nu en dan controle door een prof.
Bart is verhuisd en is van stalpaard tot 'PN-paard' gedoopt. Hij staat nu 24/7/365 buiten met schuilgelegenheid. Het hele jaar door weidegang, een paddock met zand en beton. Hij krijgt slechts hooi, gras, water en een liksteen.
Verder woont hij bij 2 merries, een IJslander en een NRPS D-ponytje.
Hij zit super in zijn vel en wordt nu alweer Beer. (Zo heette hij vroeger, ik had het wel zo willen houden) Hij hoeft eindelijk niet meer geschoren te worden.
Wat ik heel bijzonder vind en niet zo goed kan verklaren, is dat hij de leider is. Bart is nog nooit leider geweest, stond zelfs altijd (bijna) onderaan. Maar nu is hij het toch echt en volgens mij bevalt het hem wel. Hij doet het netjes hoor, maar hij heeft de dames echt onder de duim!
Ik heb hier ook een gezellig boscross maatje gevonden! Christel het was gezellig!!!
En door de combi van TREC en PN heb ik ook al heel veel van jullie ontmoet, waar ik, al zeg ik het zelf, gezellig contact mee heb.
Het is een heel epistel geworden. Maar zo zie je maar, wat er in een jaar kan gebeuren!
Voor iedereen van hier, heel heel heel erg bedankt!
Liefs Marsha
Warboel
