Ilma Meijer schreef op zaterdag 25 juni 2011, 13:40:


Gewoon foetsie!
Zolang andere mensen jou zich herinneren (na je dood), ben je er voor die mensen nog, maar eenmaal die ook dood zijn is het toch echt klaar.
Althans, zo zie ik het.

Anne Maria schreef op zaterdag 25 juni 2011, 19:22:


Hi,hi, kleine nuancering mag wel. Soms kom je niet onder zaken uit die je niet zelf in de hand hebt, maar ook dan zoek ik de positieve kanten. "Het naar je zin hebben in je leven", dat is voor mij de zin van het leven!

Ik weet niet meer wie ooit gezegd heeft:
"Je wordt geboren, je wordt begraven/gecremeerd en daartussen word je geleefd". Vond dat ooit wel een nadenkertje.

ElineAT schreef op zondag 26 juni 2011, 13:02:


Ken je het principe van Paddock Paradise? Even een linkje om je eventueel op weg te helpen: http://www.paddockparadijs.nl/

angelique hage schreef op maandag 27 juni 2011, 19:52:


Zelfs hier in portugal kiezen ze er regelmatig voor om in de zon (vandaag 40 graden in de schaduw!) te staan. En er zijn geen dazen, wel vliegen. Ze staan kop aan kont met de staarten bij elkaar de vliegen te verjagen.
Ik dwing ze trouwens wel in de loop van de middag op een stuk met alleen schaduw als het zo bloedheet is.

angelique hage schreef op dinsdag 28 juni 2011, 0:33:


Ik begrijp er ook echt niets van. Vliegen hebben ze zowel in de schaduw als in de zon.

Zou het dan echt door alleen de grasbrok gekomen zijn?????

Daar heb ik 2 levende voorbeelden van lopen hier. Er is hier geen "gewoon groen gras" zoals de weides die ik had in overijssel. De mate van eczeem is hier stukken minder. De fjord kan helemaal zonder deken, heeft een mooie soepele manenkam, schuurt echt niet. De connemara heeft beduidend minder last. En culicoides zijn er wel. Ik ga ervanuit dat de voeding en variaties daarbij de grootste rol spelen. De grondsoort is hier ook anders.

Dezelfde ervaring had ik met ze toen ze in 2007 hier in Portugal liepen. Eenmaal terug in Nederland sloeg het eczeem weer heftig toe.

Dat kan best wel eens een mooi persoonlijk verslag opleveren. Als je ook nog foto's maakt ter illustratie voor de visueel ingestelden, dan wordt het nog levendiger. Ben wel benieuwd eigenlijk.

Martina schreef op dinsdag 5 juli 2011, 12:48:


ha, ha, hoe herkenbaar! Ik weet niet of tripes hetzelfde is als "andouillette grillée". Dat hadden wij ooit als specialiteit in de Dordogne ergens. Ook op zoek naar iets wat we niet kennen, vinden we leuk om uit te proberen.
Het zag eruit als een soort worstje, maar rook bij het opensnijden als een beerput. Manlief heeft het wel opgegeten. Hij vond het niet echt vies smaken, alleen de lucht was niet aangenaam. Ik had gelukkig een andere specialiteit.