Sandra van Bommel schreef op dinsdag 21 juni 2011, 9:19:


Bedankt Sandra!

marjolijn schreef op dinsdag 21 juni 2011, 10:05:


...je moet ook de duur bekijken dat een paard op wandel meegaat. Wij zaten soms een ganse dag, drie, vier dagen lang te paard (ja ik weet het, ocharme die paarden...)
Voor korte ritjes kan dat wellicht geen kwaad, maar als je van zin bent om serieus te gaan trekken, met galopstukken, hellingen en bochten, dan is een minimumopleiding en training van het lichaam een absolute must heb ik geleerd uit mijn ervaringen.
Dat maneges zich dit niet kunnen permitteren begrijp ik, maar m'n eigen paard gaat niet mee vooraleer die goed loopt.
Tot m'n grote verrassing heb ik een nu prachtig begroeid, ex-motorcross parcours gevonden langs de vaart met een rijkdom aan steile en minder steile hellinkjes, een straat verder van waar ik woon. Ik kon me geen beter trainingsparcours wensen .
Alleen jammer dat als we met twee paarden zijn, het achterste paard elke keer erg opgefokt wordt als ze de steilere hellingen op moet wellicht omdat ze liever vooraan lopen. Ik weet nog niet hoe ik dat zal moeten aanpakken om haar kalmer te krijgen...

Maria Delavega schreef op dinsdag 21 juni 2011, 10:36:


Alhoewel ze dan eigenlijk helemaal in verzameling gaat en bijna ter plekke gaat piafferen als ik haar tegen houdt om niet achterna te stormen

joop schreef op dinsdag 21 juni 2011, 10:48:


Ja Joop, ja ... inderdaad dribbelen , was gewoon aan het grappen.

... en dt fouten aan het maken

Christel Provaas schreef op dinsdag 21 juni 2011, 11:18:


in niet veel woorden, maar zo is het. Mensen die minder in aanraking komen met trainen van paarden lijken erg wit-zwart te gaan denken zo te lezen. Ze horen van 'paard in de krul rijden' en plots is alle dressuur slecht voor een paard. Je ziet maar hoe verkeerd paarden aangepakt kunnen worden door deze twee extremen.
Ooit hoorde ik deze zin op een of andere katholieke zender: middelmaat is de maat vinden tussen twee idiote uitersten....deze vind ik in de paardesport zo toepasselijk...

muriel schreef op dinsdag 21 juni 2011, 12:26:


Hoe ik het zie is dat je gevoel kweekt, door het dressuurwerk dat je de ervaringen gegeven heeft om het paard de steun te geven die hij nodig heeft om z'n lichaam in balans te houden, niet het paard in en houding plaatsen. Dat je een ontspannen, licht contact hebt met de voorkant via je schouders en handen, met je eigen bekken met die van het paard. Je weet wat te doen met de feedback die van het paard komt (scheef lopen, veel struikelen, gaan trekken vooraan...).
Je gaat geen paard verzameld rijden op tochten, een paard zoekt vanzelf die steun als je het op de juiste manier doet. Een halve ophouding doe ik soms enkel met m'n zit. Paardje gaat te snel, even een halve ophouding door het bekken te kantelen, niet dat het paard stil staat, maar even minder vooruit gaat en wat 'terug' komt. Dat is maar een voorbeeld van iets wat ik doe, maar de dressuur geeft je een waaier aan mogelijkheden, die je kan gebruiken tijdens een buitenrit.
Onlangs ging m'n paard zwaar op de knieën, gevolg, twee knieeën geschaafd en ik die er met de schrik vanaf kwam. Wiens fout? De mijne, want ik moest gevoeld hebben dat m'n paard op z'n voorhand liep en wat aan het slabbaken was. Ook dit is dressuur, je hoeft het niet eens zo ver te zoeken....

joop schreef op dinsdag 21 juni 2011, 12:27:


Het leven bekeken door een paardenbril...letterlijk en figuurlijk bedoeld.
Wat is een tradi paardenwereld? Zo immens in hokjes plaatsende uitdrukking en vage uitdrukking...daar hoort de Cadre Noir ook bij volgens u?

Die enge gedachtengang , ik kan me er maar niet in vinden.
Nooit gehoord van verschillende types paarden? Je hebt paarden, die dol zijn op aandacht en werk. Die maar niet genoeg krijgen van presteren. Denk je nu echt dat dat bij ons mensen alleen voorkomt? Dat wij zo anders en uniek zijn, ook bij paarden komen luie en werklustige types voor (hout versus aarde-type).
Als je dan wil presteren, moet je het juiste type vinden die daar ook voor te vinden is. Een paard dat liever met rust gelaten wordt en z'n tonnetje rond eet in de weide, is inderdaad niet gediend als je ermee wil trainen, die blijft liever op z'n gemakje doorwreten.
Als je dan ziet hoe graag paarden werken voor een ruiter die weet wat hij doet, die zich zouden uitsloven omdat ze het juist leuk vinden om te werken (zelfs met het vreselijke bit), dan in hun postzegelweide z'n dagen te slijten in oerstierlijke verveling...

muriel schreef op dinsdag 21 juni 2011, 13:15:


Het was maar een simpel voorbeeld die ik gaf, naar mijn bescheiden mening gebruik je dit ook bij klassieke dressuur, al dan niet gepaard met de halve ophouding van de hand. Basis of niet, de basis is altijd het belangrijkste, zonder kom je nergens, ook niet in de klassieke dressuur.