He wat goed om te zien

De heenweg is altijd anders dan de terugweg bij paarden. Zo zijn bijv. de duinpaden op de heenweg bijzonder mul en op de terugweg valt het allemaal wel mee, volgens de paarden dan. De heenweg is altijd langer; naar het boscafé toe is ruim drie kwartier, de terugweg (exact dezelfde route) is in de paardendimensie maar een half uurtje.

Ga grondwerken met je paardje en zorg dat JIJ degene bent die het tempo bepaald. PNH is een geschikte methode, o.a.

Dit was niet iemand die zich echt serieus kwam verdiepen. Deze persoon kwam hier enkel zijn/haar geweten sussen en wilde graag horen dat het met dekens ook best natuurlijk kan.

Ik heb niet alles doorgelezen, maar ik wilde deze plaatjes nog toevoegen:





Ik weet niet meer uit welk onderzoek deze grafiekjes kwamen, maar duidelijk is te zien dat de pootjes hoger opgetild worden in verzamelde houding, maar dat de kracht waarmee de voorpootjes neerkomen ook toeneemt, tov 'op de voorhand lopen'

muriel schreef op dinsdag 21 juni 2011, 11:53:


Het boek 'dressuur onder vuur' behandelt alle mogelijke dingen die fout kunnen gaan in de dresssuur. Ergens in een bijzin staat de oplossing; maar al deze zaken vervallen wanneer de ruiter zonder aangenomen teugels rijdt en de hals lang laat. En vervolgens gaat het boek weer verder over hoe je dan wél het beste kunt rijden met aangenomen teugels en een ingekort halsje. Wat je allemaal uit de kast moet halen om het paard dan tóch nog in balans te laten lopen

De voorhand is gemaakt om het gewicht op te laten rusten. De beste plaats waar een ruiter kan zitten is vlak achter de schoft en he daar zaten we al. Oosterse paardenvolkeren hebben zelfs zadels die op de schoft liggen. De voorhand kun je zien als de wielen van een kruiwagen. Die dragen het gewicht. De achterhand, jouw benen bij de kruiwagen, zorgen voor de voortstuwing en amper voor het dragen van het gewicht.

De achterhand van een paard is daar ook niet voor gemaakt, breng je er wel gewicht op dan is het juist schadelijk. De schokdempende mogelijkheden van de achterhand zijn niet zo geweldig. De achterhand zit ook vast aan de ruggengraat en je zou toch neit willen dat schokken daarin doorkomen. De voorhand echter zit 'los' van de ruggengraat en is slechts verbonden daarmee dmv pezen en spieren. Helemaal topdesign, volledig ontworpen om het gewicht te dragen en de klappen op te vangen.

De hals met daar aan het eind het contragewicht, het hoofd, kan prima het extra gewicht van de ruiter compenseren. Aangezien het contragewicht, het hoofd ver van het draaipunt zit (de voorhand) en de ruiter dicht bij het draaipunt.

kracht 1 x afstand 1 = kracht 2 x afstand 2

oftewel, het hoofd hoeft niet eens zoveel als de ruiter te wegen om het gewicht te compenseren. In de speeltuin vroeger kon jij als pukkie je vader toch op de wip in evenwicht houden, als hij maar dicht genoeg bij het draaipunt zat.

Minder is meer; ook met paardrijden; hoe meer je aan het hoofd gaat frunnikken hoe erger alles wordt en hoe meer het paard in zijn balans verstoord raakt.

Als natuurkunde docent erger ik me kapot aan al die goeroe's die met natuurkundige termen smijten om zo indruk te maken. Hun uitgangspunt is al totaal verkeerd; het paard als tafel model ipv het wipmodel met de voorhand als draaipunt.

Allemaal loos gekakel Gek genoeg kiest de mens liever voor een imponerend verhaal dan voor logica. Kijk maar naar al die moeilijkdoenerij van hoefsmeden over voetassen. Als je ze er op wijst dat die gewoon niet bestaat, staat dat zo ongeveer gelijk aan heiligschennis.

De nieuwe kleren van de keizer..............