Anja Seijn schreef op woensdag 6 april 2011, 7:55:


Ook wij gaan daar dit jaar nog mee van start. Volgende week komt er iemand van Vlaams-Brabant die instaat voor de aanplanting ed. Eens horen hoe hij dat ziet. Ook wij zullen vnl met meidoorn en wilgen werken. Vroeger zag ik graag over ganse vlakte mijn paarden in één oogopslag staan. Maar nu alle buren zich ontdaan hebben van hun bomen, hunker ik naar meer natuurlijke beschutting voor wind en zon. Lijkt me enig om er aan te beginnen, maar lijkt me ook een zware klus.

joop schreef op woensdag 6 april 2011, 13:34:


Oh, maar ik laat hier niemand iets aanplanten hoor. Doen we lekker zelf dan
We gaan ook niet voor volwassen bomen, eerder jonge snelgroeiende. Hoe minder zwaar getuffel er op de weilanden moet oprijden, hoe liever ik het heb.
Maar ik wil wel eens een ander zijn mening horen over de aanplanting hier.
Wij gaan voor het inheemse spul allesinds. Dacht idd aan wilgen, meidoorn, populier (alleen vind ik die wel serieus de hoogte ingaan), ev. een berk en hazelaar. Ik moet alleen goed bedenken hoe en waar omdat ik overal met grachtkanten zit, waar de gemeente elk jaar aan moet kunnen. En het spijtige is, dat ze met de kraan kuisen, waardoor de loop steeds breder wordt en met de jaren alle bomen aan de grachtkant sneuvelen omdat ze geen houvast meer hebben. En verder rekening houden met de windrichtingen en met de zon.
Ik heb gisteren wilgen gesnoeid, steek ik de stekken rechtstreeks de grond in of moeten ze eerst scheuten krijgen in water?

Vanaf de moment dat we beslissen huisdieren in ons hart toe te laten en we ons eraan beginnen te hechten, weten we eigenlijk al dat wij "spoedig" weer afscheid van hen zullen moeten nemen. Niet veel huisdieren leven nl. langer dan onszelf (tenzij het een Ara zou zijn)
Het is juist prachtig hoe een mens telkens weer zoveel verdriet heeft om het verlies van zijn "makker(s)" en het is prachtig dat hij telkens weer een nieuwkomer in zijn hart toelaat. Ookal is dat in het begin nog niet vol overgave, elk op zijn tijd, ontstaat er weer een intense band tussen mens en dier.

Uit ervaring weet ik dat het ontzettend veel pijn doet, nu op dit moment. Zelfs de komende dagen, weken, maanden, misschien wel jaren. Toch moet je je verdriet op een gegeven moment kunnen loslaten en een volgende stap in je leven durven te nemen, samen met alle mooie herinneringen.

Veel sterkte!
Cindy

Goed hoor!
@ Nils: Die Westerntop heeft ooit mij van een zware val gered, maar ... heeft me ook eens een pijnlijk borstbeen en kapotte BH bezorgd toen Amaroc in volle spurt galop bergop ook nog eens een bok inzette Ik heb dan ook een haat-liefde relatie met zulk een top dus

Nou die vliegjes heb ik hier zowiezo met alle sloten hier , maar daar horen ook ratten bij. Dat is dan ook de reden bij uitstek waarom ik nog steeds geen spade in de grond heb gestoken om zelf een poel te maken. Een aantal van onze paarden zouden het echter wel fantastisch vinden zo'n ding
Fantatstisch Letje!

Marlies Sanders schreef op dinsdag 19 april 2011, 8:57:


... en idioot froufrouke (pony)

Ik kon nog wel met mijn tenen op de grond als ik wou, ik zat namelijk nog op mijn paard in galop.
Ja, het vasthangen ermee bij het vaststappen ... ik kan me wel voorstellen dat zoiets tot hilariteit alom kan leiden

af-stappen dus, al vast-hangend

Peter Donck schreef op dinsdag 19 april 2011, 9:50:


Nu moet ik toch even in mijn haren krabbelen, omdat ik niet weet hoe ik dat allemaal voor elkaar kan krijgen, Peter.
Hier toch echt veel ratten. Mijn zwarte kleine kat, pakt er veel. De wezel pakt er wellicht ook wel, maar heeft hier in de buurt ook veel lekkere duiven waarop hij verzot is en de vos at liever mijn kippen op
Meermaal daags horen wij een dikke plons in het water, en niet van de kikkers S'avonds zie je er welleens eentje lopen aan de slootkant. En alle kippen en composthopen van de buren die ze tegen de slootkant zetten in de tuin, doen er niet veel goeds aan. Het is hier een vreetfestijn voor die dieren. Mijn kippen zaten daarom achteraan in de weide, zo ver mogelijk van de sloot, maar wel het dichtst tegen de boskant aan

Ik laat dit jaar om te beginnen de bosmaaier lekker op stal staan voor de slootkanten. Enkel even onder de stroomdraad doorgaan en klaar. Dat is al een hele last die van mijn schouders valt én is nog goed voor alle slootbewoners die de muggenlarvjes te lijf gaan
Deed het meer voor het oog van de buren dan voor mezelf dus dat komt goed uit!

Ondertussen is trouwens die mens geweest van de dienst land- en tuinbouw. Bij ons gaan we vooral werken met Bos- en Schietwilg, Es, Els, Hazelaar, Haagbeuk, Ratelpopulier, Eik, Vlier en Meidoorn omdat die van nature uit in onze tuin en weilanden (schaars) voorkomen. Spaanse Aak raadde hij ook aan, maar die ken ik niet (familie van Esdoorn).
Mij werd aangeraden om alle Amerikaans vogelkers langs de slootkanten te verwijderen.

Ondertussen heb ik heel wat scheuten in het water gezet en in okt-nov, beginnen we eraan.

Hebben we ook nog een oude pruimenboom staan, die stillaan aan het uitdoven is. Twee jaar geleden is hij dan nog eens door de storm getroffen, waardoor hij de helft van zijn kruin kwijt is geraakt. Zo jammer. Toen ik dit weekend zag dat er scheuten naast stonden heb ik ze uitgedaan en in een pot geplant. Ik heb er 4, dus als hij aan het einde van zijn dagen is, heb ik Back-up

@ Kristel: die had ik ooit, maar ik mocht hem niet houden Een zevental jaar terug moest ik een geïmporteerde spaanse kruising van een jack russel en nog wat euthanaseren omdat hij in roedel een konijn en chihuahua van de familie had gepakt. Ik kreeg dit echt niet over mijn hart en heb hem toen meegenomen. Hij kon toch zo zielig kijken, volgde me van de eerste seconde overal op de voet. En man wat kon dat beestje jagen. Kikkers, muizen, ... in een wip en een knip had hij ze allemaal te pakken. Wat een killer instinct. Had in Spanje ook leren overleven natuurlijk.
Maar ik woonde toen nog bij mijn ouders en die moesten er niet van weten. Ook Benny toen nog niet. Dus die heb ik na een aantal weken bij een ontzettend goede mensen kunnen plaatsen met paarden, honden en een gigantische tuin. Waar hij verder geniet van zijn oude dag. De buitenkatten moesten wel opletten voor hem.

En nu zit ik hier met een Duitse Dog, die de lui is voor het te helpen donderen

Peter Donck schreef op dinsdag 19 april 2011, 16:39:


Ach, hij is bijzonder lief en een uitstekende waker. Maar idd wel liever lui dan moe

mijn paarden zijn niet zo lief als die van jou vrees ik