Ik zit ongeveer in het zelfde schuitje. Nooit bang wat een paard deed, reed op alles waar ik maar op mocht. Bijna twintig jaar niet gereden omdat ik het niet met maneges en de mishandeling die daar plaats vond eens was. Toen weer opgestegen, na 15 minuten paard in paniek, maar de oude instincten werkte nog en alles weer goed afgelopen. Ik nog steeds niet bang, wel een spierpijn
van hier tot .... Half jaar later helpen met inrijden van paarden een paar flinke smakken gemaakt en toen begon het bij mij. Overal gevaar zien, niet alleen voor mezelf maar ook en vooral voor de paarden. Mijn meisje heb ik vorig jaar bij Spirithorses laten inrijden en die hadden me natuurlijk helemaal door en zorgde dat ik na een paar dagen al, voordat ik er vooraf over kon nadenken, lekker op Baby een tochtje aan het maken was. Ik was zelf de eerste die met haar gallopeerde. Wouw. (ben jullie nog altijd erg dankbaar Evy en Pien). Maar toen kwamen we weer thuis en ik heb het alleen niet meer gedurfd. Iets
stopt me elke keer weer. En in plaats van er een heel groot probleem van te maken concentreer ik me nu op oefeningentjes op de grond en heb een fantastische band met mijn paard. Doel blijft wel om weer met haar te rijden en zelfs over een paar jaar met haar kleine broertje. En een dezer dagen stap ik op die boomstam en stap dan zo op Baby, zonder zadel, zonder gedoe (bijna gelukt vorige maand) maar nog niet vandaag....
Oja en ik ben ook al bijna 50. Iets zegt me dat onze hormoonhuishouding veel invloed op de angst heeft en daarom hoop ik maar dat het over een poosje doodsimpel weg is. En anders toch maar een bank beroven
en weer begeleiding van Evy aanvragen.
Warboel
