Eerst Pien, en toen Hannah-Froukje schreven: schreven:



Nee, ze zijn meestal zo. Zelfs op de wei hoor....Ik denk omdat de 2 leidmerries van de drukke zijn, die gaan gewoon de hele boel opjutten, zo van "rennen jullie".
Het ziet er allemaal heel erg blij uit hoor. Alleen Holly is er niet altijd van gediend, die gaat gewoon haar eigen weg. De Haflinger en de Fjord doen er ook wel aan mee, maar die hebben na een rondje al zoiets van : "Ja dahaag, we kunnen beter gaan eten, dat levert meer op"....

Overigens als het vriest en de grond is ongelijk laten ze dat geren echt wel uit hun hoofd.
Bij modder kunnen ze niet lekker rennen in de paddock, dus zodra ze de bak in gaan is het feest....De Arabier heeft gewoon van die momenten dat ze moet rennen....Die kun je ook niet in een stal opsluiten.
Groet, Pien

e m kraak schreef op donderdag, 17 februari 2005, 23:33:


Egon, ik weet van Okke dat zijn hengsten al jaren in de groep met de ruinen en de merries samen leven. Dit gaat bij hem al 30 jaar perfect.
Misschien kan hij je meer vertellen.
Maarja, dat zijn wel die saaie knuffelponnies he

Pien

Inge en Egon hadden het erover waar je gaat staan zwaaien met je lichtje....




Weet je, Inge, weet je dat dit mij heel erg goed doet wat je hier schrijft?

Het vult mijn bericht van afgelopen maandag aan, toen ik zo frusty was omdat mensen op een van de maneges waar ik les geef allemaal vreemde en onlogische dingen met hun paarden waren aan het doen.

Je spreekt over 'gematigde standpunten' en zo is het.

Je kunt niet zeggen: Het is wit of het is zwart. Natuurlijk heeft ieder van ons een doel voor ogen over hoe de wereld er op zijn paardvriendelijkst uit zou moeten zien, en ieder van ons hanteert daarin zijn eigen principes en haalbaarheid.

Tuurlijk wil ik ook dat een hengst gewoon hengst mag zijn, dat niemand meer die stomme ijzers onder nagelt, dat niemand meer met een bit rijdt omdat 'm de controle daar niet in zit, natuurlijk wil ik dat paarden met vriendjes in de groep lekker buiten kunnen staan , maar de realiteit is vaak anders!

Het heeft idd geen enkele zin om te gaan roepen dat ze dan maar geen paarden moeten hebben want zo werkt het niet : Er zullen altijd mensen zijn, er zullen altijd paarden zijn en paarden hebben nou eenmaal een enorme aantrekkingskracht op de mens, om allerlei redenen. En binnen dit geheel is een enorme marge, dat is wat we allemaal zijn aan het ontdekken nu we zo natuurlijk bezig willen zijn.

Ja, Piet, (jij scheef me daar een heel lief bericht over) ik vind mezelf vaak heel tolerant als ik kijk naar de manier waarop mensen met hun paard bezig zijn, maar kan ik anders? Als ik alles afwijs wat ik niet paardvriendelijk vind dan houd ik geen mens meer over en kan ik mijn boodschap beter tegen de muur uitdragen want er wil toch niemand naar mijn fanatieke manier van uitdragen luisteren.
Bovendien bereik ik zo de paarden nooit en dat is waar het me om gaat.
En zo zijn er dus nog een paar die met bit rijden en hun paard in een stal wensen te zetten.
Ook al denk ik anders daarover en laat ik dat echt wel merken.

Daarom snap ik jouw manier van schrijven heel goed, Inge : Je neemt mensen soms bijna letterlijk bij de hand en je laat ze zien dat heel veel dingen ook anders kunnen. Maar bij velen is er tijd voor nodig om anders te gaan (durven) denken, om het roer om te gooien. Daarvoor hebben velen een steuntje en begeleiding nodig. Bevestiging ook, dat ze op de goede weg zitten, dat het heel goed is wat ze nu aan het doen zijn, ook al is het nog maar zo klein.

Mensen gaan door hele processen als ze zich bewust worden, ook ik ben die weg gegaan en ook al ben ik al een beetje op weg : Er is nog zoooooveel te doen, nog zooooooveel voor mij te leren. En maar goed ook : Want ik sleep het weer met me mee en draag het weer verder uit. Zo wordt die kring steeds groter....

Ik denk ook dat het heel verkeerd werkt als je constant afwijst. Zo werkt het ook met het trainen van paarden, je beloont het goede. In plaats van steeds nee te roepen kom je met een alternatief : "Zullen we het zo eens proberen?", of : "Hee, dat is een goede, daar heb je iets moois geraakt, daar ben je wezenlijk diep gegaan".

Afgelopen dagen heb ik mij behoorlijk ellendig gevoeld, mogen jullie wel weten. Er waren tal van oorzaken maar een had ermee te maken dat ik me werkelijk afvroeg wat ik wil met mijn methode, of ik echt zo tolerant ben....
En het feit dat misstanden me maar blijven raken. Ik kan me omdraaien, afwijzen en kritiek leveren maar ik kan ook de hand uitsteken en zeggen : "Zullen we het samen eens proberen"?

En ik kies voor het laatste. Ik kan wel roepen : Als die en die mens er niet aan toe is dan is het maar beter dat je die kwijtraakt, maar elke gemiste kans is een gemiste kans voor dat paard!

Daarom, Egon, werkt het niet als je het ruinen afkeurt, ook al snap ik dat stukje nou weer wel van je. (Egon en ik hebben het er vaak over dat we veel niet snappen van mekaar)

Ik heb zelf 2 ruinen en ik durf vanuit de grond van mijn hart te zeggen dat mijn ogen en mijn hart zien dat ze er gelukkig uitzien. Het zijn 2 superevenwichtige paarden, het zijn mijn knuffelponnies waarop ik iedere beginner durf te zetten (de een is een Haflinger en de andere een halfquarter).
Ik weet dat deze paarden er altijd voor mij zijn als ik ze nodig heb.
Ze hebben hun plekje in de groep en leveren een enorm positieve bijdrage aan het groepsgebeuren. En ze werken enorm hard mee binnen het bedrijf.
Deze paarden zijn beslist geen dooie dienders! Ze zitten vol blije energie, en ik heb vaak het stiekeme gevoel dat de merries hun zien als een stel peetooms bij wie je kunt uithuilen en tegen wie je lekker aan kunt zeuren als je last van je hormonen hebt. Dat is toch ook een prachtige rol.... De heren vinden het best zo en laten al die aandacht op een gezellige gelaten manier over zich heengaan.

De merries, we hebben er 4, zijn veel tuttebelleriger, en veel minder steady dan de ruinen. Ik vind het super (ik heb dus een voorkeur voor merries, net als Inge omdat ik hun gedrag zo goed begrijp), maar ik kan niet op elk moment hetzelfde van ze vragen. Dat doe ik dan ook niet, ik houd rekening met hun buien. Net zo goed tijdens het werk!!!!

Ons veulen dat binnenkort geboren wordt , daarvan hopen wij dat het een hengst zal zijn. Hij zal gewoon mee opgroeien in de groep op een zo natuurlijk mogelijke manier. Ja, hij zal mogen dekken straks.

We hebben er de mond vol van hoe we het straks gaan doen met hem, en wat voor prachtige kansen we hem willen geven, maar dat is nu nog een stukje theorie. Ik ben benieuwd of de praktijk er straks ook zo uit zal zien. Want je kunt nog zoveel zeggen : Het in de praktijk brengen is veeeeeeel moeilijker.

Groet, Pien
Hoop dat ik me nu een beetje beter zal voelen.
Het zonnetje schijnt buiten al.... nu nog van binnen....)

Tycho schreef op vrijdag over die ouders met de bange pony en de net zo bange dochter.


Ow jawel, ik heb er wel iets aan. Heel veel zelfs.
Ik snap je volkomen en ik vind je beweegredenen met deze mensen te stoppen heel juist en eerlijk.
Ik kom vergelijkbare situaties maar al te vaak tegen.
Zo werk je met een paard en boek je goede resultaten die door de eigenaar binnen een mum van tijd teniet gedaan kunnen worden.

Ik probeer dit te ondervangen door van te voren een eerlijk en open gesprek aan te gaan, over wat ze kunnen verwachten en over hoe ver ik zelf zal kunnen gaan.
Maar net zo goed wat ze niet van mij hoeven te verwachten en dat er situaties zijn waarbij het voor mij ophoudt.
Zo probeer ik mezelf in te dekken.

Helaas glippen er wel eens tweebeners doorheen, zoals afgelopen maandag het geval was. Ik denk dat bewuste dame zich ernstig heeft laten oml*llen door een andere lesser terwijl ze er zelf nog helemaal niet klaar voor is op een andere manier naar haar paard te gaan kijken.
Dat kan in eerste instantie conflicten bij zo iemand geven, getuige haar reaktie.

Om de vraag van Piet te beantwoorden : Dan ligt daar mijn grens.
Ik reik aan, ik wil het ze desnoods laten zien, maar het zijn zij die het moeten doen. Het is hun paard en hun verantwoordelijkheid om te leren en te veranderen. Willen ze dat niet, blijven ze kost wat kost doorgaan op de oude voet dan is daar mijn grens. En dat is niet eenvoudig want ik blijf lang zoeken naar het positieve in de hoop er toch nog iets uit te kunnen halen.

Het paard heeft zelden een niet op te lossen probleem. Het is meestal de mens die denkt in zijn patroontjes en deze niet kan loslaten, door welke reden dan ook. Ik ga daarnaar op zoek. Ik verdiep me niet alleen in het paard, alhoewel ik dat eerlijkgezegd vaak nog het makkelijkste vind, maar ik moet vaak ook wat met die eigenaar. Tot op zekere hoogte, en dat al kan confronterend werken en dat moet hij maar aankunnen he.

Dat vervolgens de eigenaar maar even besluit om dat grondwerk maar over te slaan zegt mij een heleboel. Ook dat herken ik, maar daarin ben ik nou weer heel strict : Zonder grondwerk geen rijden ! Ook al is het iets van 1 les, ik wil weten hoe die mens met zijn paard omgaat en dmv grondwerk ben ik daar heel snel achter.
Ik vraag de eigenaar oa zelf het paard te halen en ik kijk hoe hij zijn paard benadert, leidt, hoe het paard volgt en op de eigenaar reageert, en vice versa. Het hoeft niet perfect te zijn, het gaat om de intentie.

En dan nog gaat het soms mis. Je hebt bergen energie in iemand gestoken en plots ontdek je dat hij het niet heeft opgepikt, getuige de 2 mensen waarover ik afgelopen maandag schreef.
Dat blijf ik moeilijk vinden. Want je ziet het niet altijd van te voren.

Net zoals ik soms mensen tegenkom waarvan ik denk : Die leert het nooit, en dan blijkt er een zeer zacht en invoelend persoon onder te zitten die echt vanuit zijn hart het beste wilt met - en voor- zijn paard.

Het blijft wonderlijk, die paardenwereld. Pien

Tycho schreef :


Deels ben ik het met je eens. Ik ben degene die dit onderschrift : "Het paard is de spiegel van je ziel" een tijd heeft gebruikt en Nanda van Gestel, geloof ik, heeft een boek met deze titel geschreven.

Als ik dit vertaal naar zoals ik het bedoeld heb dan zeg ik dat je paard je daadwerkelijk kan spiegelen door in zijn gedrag jouw gedrag te laten zien.
Om je een simpel voorbeeld te geven : Een ruw persoon houdt zelden zijn paard fijngevoelig. Ben je echter ontspannen dan heb je veel meer kans dat je paard dit ook zal zijn.

Tuurlijk heeft veel te maken met het karakter van je paard, maar ook met de manier waarop hij opgevoed is, en met de manier waarop met hem omgegaan wordt.

Zo heb ik er een paard bij dat ik, als ik niet goed in mijn vel zit, maar beter niet kan gaan rijden - krijgen we onherroepelijk ruzie....
Wie spiegelt er dan wie?

Inderdaad ontstaat harmonie niet alleen door lief te gaan zitten lachen naar je paard en zal de tweebener zich moeten verdiepen in het wezen paard vooraleer hij tot harmonie komen zal.

Maar om nou het 'spiritueel omgaan met' te koppelen aan een gebrek aan inzicht vind ik wat te ver gaan. Vervang het woord spiritueel maar eens door dressuur, of van mijn part western en je krijgt dezelfde uitkomst hoor.

En dat een dier het recht heeft op een kl*te persoonlijkheid : Mag, kan en gebeurt. Ik pretendeer niet dat dit niet mag, sterker nog : Ik heb er een paard bij dat ook niet de makkelijkste is, en dat is denk ik, een mentaliteitskwestie, een karaktertrek. Het zit nou eenmaal in haar overal tegenin te gaan. Net zoals er ook mensen zijn die overal wat over te z**ken hebben.... Zoals ik....
Pien

Tycho schreef :

Ik weet het en ik deel het gevoel. Had ik afgelopen maandag.
Heeft me toch de hele week bezig weten te houden..... Pien

Tycho schreef :


Oké, eens, dan snap ik je. Ik snap alleen het volgende nog niet helemaal:


Wat bedoel je met 'toen'? Ervoor of erna? Pien

Al eens eraan gedacht dat naast het bijvoeren van veulens ook andere factoren meespelen voor een gezonde ontwikkeling?
Hierbij denk ik bijvoorbeeld aan beendefecten of niet voldoende /onregelmatig ontwikkeld beendergestel.
Je kunt er nog zoveel gezond voer instoppen als je wilt, maar als een veulen niet de kans krijgt om veel te bewegen of verkeerd op zijn hoeven staat sla je net zo goed de plank mis.

Het bijvoeren van een drachtige merrie bijvoorbeeld voegt weinig tot niets toe een de gezondheid van het veulen. Deze 'neemt' wat het nodig heeft en de enige die tekorten zou kunnen ontwikkelen is de merrie zelf.
Dat is de reden dat ik Holly wel bijvoer. Voor haarzelf, niet voor het veulen.
En om straks een beetje reserve te hebben voor de melkproduktie, want de merrie geeft veel weg, ze is toch ook nu al niet de dikste.
Om jullie een idee te geven : Ze krijgt nu in de laatste maanden van haar dracht 2 keer per dag 1 kilo merriebrok en een beetje haver als aanvulling op het bestaande rantsoen als hooi en voederbiet.
En als blijkt dat ze meer nodig heeft krijgt ze dat van me. Want veel van haar energie gaat nu naar de groei van haar veulen en het zich warm houden.
Overigens is ze nu wel met zwangerschapsverlof sinds deze week en is ze voorlopig wandelpaard.

Veel verandert er voor het veulen nadat het geboren is:
Zolang het drinkt bij de moeder hoef je niks te doen: Alle waardevolle voedingsstoffen krijgt het via de melk.
Er verandert pas wat wanneer het veulen gaat mee-eten en daardoor minder gaat drinken.
Ik denk dat het aanvullen van voedingsstoffen dan wel een waardevol iets is, met name koper en kalk.

Daarbij vraag ik mij af of een gewone liksteen in staat is de verhoogde mineralenbehoefte van het veulen in de groei te dekken.(Petra?, Es?).
Want dat zou betekenen dat het veulen veel vaker aan die blok zou moeten 'junken' dan een volwassen paard en ik betwijfel het of een veulen dat zelf al kan reguleren als ie het zijn moeder nooit ziet doen....

Ik vind het erg makkelijk te zeggen dat je een blok deze behoefte dan wel zal dekken. Die dingen lijken mij meer bestemd te zijn voor de dagelijkse vraag, en dan nog is niet ieder paard daarin geinteresseerd. Ik geloof niet dat je dan maar kunt zeggen dat dat paard er minder behoefte aan heeft. Dat is mij te kort door de bocht.

Zou dus ook betekenen dat een paard als Stef, die veel meer verbruikt dan de anderen omdat hij ouder is en sterker zweet, meer van de blok gebruik zou maken, nou , ik zie hem nooit eraan, maar wel Cherokee, die veel minder hard werkt en zweet.Cherokee is gewoon een zoutjunk! Misschien wel vind Stef dat zout helemaal niet lekker maar heeft hij wel behoefte aan bijvoorbeeld extra koper.
Wie zal het zeggen zonder bloedonderzoek?
Stef krijgt daarom nu zijn mineralen aangevuld in de vorm van electrolyten op de dagen dat hij hard moet werken.
Voor de resterende dagen mag hij het zelf uitzoeken.
Zo weet ik tenminste dat hij wel alles binnenkrijgt, geen tekorten kan krijgen en zal herstellen.(En het teveel aan mineralen neem ik liever voor lief dan een te weinig, we hebben het hier niet over vitamines).

Afwijkingen/ziektes aan het bewegingsapparaat als bijvoorbeeld osteochondrose ofwel OCD zijn tegenwoordig 'hot item' binnen de paardenwereld.

Daarvoor zou ik eerder bang zijn dan dat mijn veulen te weinig vitamientjes binnenkrijgt.

Daarom ook sprak ik over 'andere factoren'.
Het is gebleken dat deze welvaartsziekte bij wilde paarden niet of nauwelijks voorkomt, terwijl zij veel schraler voer krijgen dan onze paarden.
Maar wel meer afwisselend.
Zij hebben de ruimte om te gaan zoeken naar dat wat ze nodig hebben en dat kunnen wij op onze eenzijdige omheinde weien niet op die manier geven.
Aan de buitenkant van een paard kun je moeilijk zien aan welke stof precies ie vandaag van binnen behoefte heeft.

Waardoor zien we deze ziekten dan wel bij onze gedomesticeerde paarden?

Een van de ooorzaken is dat de gedomesticeerde paarden veel minder beweging krijgen. Ik ga nu even terug naar de veulens:
Een in de wintermaanden of vroeg in het voorjaar geboren veulen 'moet' vaak op stal vanwege het weer en de natte weiden.Beweging op jonge leeftijd is echter van zeer groot belang voor de ontwikkeling van een gezond en sterk beendergestel. Kraakbeen moet worden omgezet in bot en dat gaat proces verloopt alleen goed wanneer er voldoende beweging is (en dus doorbloeding).-Ik schrijf het nu even heel simpel op hoor-.
En dan heb ik het niet over een uurtje in de buitenbak maar los, op de wei, liefst 24/7 en zeer regelmatig op de harde bodem.
Daarin verschilt het veulen niet van een volwassen paard.

Met het huidige traditionele fokbeleid zie je dat de natuurlijke tendens volledig doorbroken wordt. Winterveulens, stalveulens, te vroeg inrijden/belasten/verkeerd bekappen, ijzers etc.

Daarnaast worden paarden op steeds jongere leeftijd te zwaar belast.
Omdat paarden in de traditionele manier van denken niet de harde weg op lijken te kunnen zonder ijzers staat de gemiddelde 2 - 3 jarige al op ijzers. Tel daarbij het steeds zwaardere gewicht van de gemiddelde ruiter bij op en voilà....
Belast verplicht presterend ruitergewicht op een 2 jarige is iets heel anders dan vrijuit met je vriendjes rennen op de wei en mogen rusten als je moe wordt.

Het maar volproppen van je jonge paard heeft ook nog een andere keerzijde: Hij gaat daardoor sneller groeien dan zijn beendergestel aankan.

Al deze problemen zie je niet als je veulen jong is. Net als dat niemand mij kan garanderen dat alleen hooi en H2O voldoende zijn om mijn veulen gezond en zonder tekorten te laten opgroeien.
Een veulen hoort ook niet te dik te zijn en te snel te groeien.
Quarters bijvoorbeeld (ons aanstaande veulen) groeien zeer snel en zien er daardoor al vroeg volwassen uit, daar zou ik me niet door laten willen misleiden.

Ik zal dus wel veulenbrok bijvoeren. Maar geen bergen, en als bijvoer, niet als hoofdvoer. Dat zal voor mij gras, hooi etc blijven.
Groet, Pien

HannahFroukje schreef

Ja, en hoeveel paarden hebben vrijuit de beschikking over kruiden ed.?
Wij schrokken wel een beetje toen wij een paar maanden geleden een perenboom hadden omgehaald en deze als knaagmateriaal in de wei hadden laten liggen: De paarden konden er maar geen genoeg van krijgen. Het was hun de moeite van het door-de-modder-waden waard!

En we denken er zelfs over een veld brandnetels te laten staan want na afmaaien was het zo op, afgelopen zomer.... Dat zegt toch ook wel wat hoor.


Ik wel. En zeker in de winter! En nog meer met een opgroeiend veulen, een drachtige merrie, een paard dat hard moet werken of geen schuilstal heeft.


Mee eens. Als je dan toch zo natuurlijk wilt bezig zijn, 'gooi' ze dan in een begrazingsproject.
Dan wel zeg ik : Alleen hooi bijvoeren is voldoende. De rest zoeken ze wel bij elkaar, dat is dan immers ook voorhanden.

Hoe natuurlijk zijn onze gecultiveerde omheinde weides nog?
Groet, Pien