HannahFroukje schreef op vrijdag, 22 april 2005, 21:46:
> kristel schreef op vrijdag, 22 april 2005, 21:07:
>> leuke dingen voor onszelf door middel van een
>> superconditionering van het paard? in een leuk samenspel zou je
> rondlopen) en zullen nauwelijks initiatief meer willen tonen
> tenzij op een terrein waarin ze geleerd hebben dat het mag
> (racen b.v. of springen). Andere paarden willen niets liever dan
> spelen (ook daarvan heb ik er nu eentje rondlopen).
daar zit wel iets in. we hebben bijvoorbeeld een jaarling henst die niets liever doet dan uit zichzelf met een bal te spelen, ok we hebben de bal wel ooit de weide ingegooid maar het spel komt uit zichzelf. anderzijds hebben we een 12 jarige ruin die als je hem uit zijn wei haalt, weinig gemotiveerd is om dingen te doen, ook al is hij geheel 'opgeleerd'. ik had dan wel eens de idee met hem de 7 games te beginnen. maar ben inderdaad gestopt op de gedachte, leer ik hem dan geen nieuw systeem aan waaraan hij zich dient aan te passen met dat specifieke door mij gewenste antwoord?
als je het filmpje goed bekijkt, zie je wel een fris paard dat monter lijkt maar dat als een gek zijn oren zit te draaien in de geslaagde poging al de signalen op te vangen die zijn meester bedoelt en daarop te reageren. dat dit gedrag pure conditionering is, ok, maar wat maakt het leuke eraan? is het leuk voor het paard (dat zowiezo een enorm aanpassingsvermogen heeft en daar van gebruikt maakt en waarop de mens met welk systeem dan ook kan op proberen inspelen) of is het vooral leuk voor de mens? (en meer specifiek voor zijn ego: kijk eens wat ik kan met mijn paard?)
waarom draait eigenlijk de hele ethiek of deontologie rond natural horsemanship?
gegroet
kristel
Warboel
