Maria Delavega schreef op maandag 17 januari 2011, 23:51:


Ik ben daar zelf niet de ruiter voor.
Indy heeft toen wel een paar weken bij Jossy in opleiding gestaan en deed voor hem alles, ook buiten "baf" stoppen in galop. Indy liep ook als een hondje achter Jossy en was daar al helemaal ingeburgerd. Maar Jossy was ook op een andere manier met haar bezig, gymnasticeren, inbuigen etc.

Maar uiteindelijk moet je het zelf kunnen hé? En vermits wij maar middelmatige ruiters zijn, (lees niet consequent genoeg) is alles weer verwaterd.
En het is ook heel leuk om met dat klein boscrosserke rond te toeren want Indy schrikt eigenlijk nooit en heeft onderweg ook geen zin in eten.
Je mag alleen niet nonchalant met haar worden en bepaalde dingen gewoon niet doen.

Marianne

Sandra van Bommel schreef op dinsdag 18 januari 2011, 9:24:


Eerst oefenen met een kalm paard!
Regelmatig een paar minuutjes. Het is niet de bedoeling dat je een zuur paard krijgt.
En je paard ook genoeg belonen als het goed reageert.

Ik heb een ander paard, Mel, die is héél gevoelig en heeft dan ook nog eens een klein hartje.
Mel wordt er echt rustig van. Zo stonden we eens in een overdekte piste, Mel kende dit niet en toen begon het ook nog eens vreselijk te regenen, een echte wolkbreuk. Het was een vreselijk kabaal, dat gekletter op het dak. Mel stond te trillen op haar benen en was het liefst naar buiten gerend, naar Couscous die daar stond te roepen.
Wel, na een paar minuten was Mel kalm en konden we verder oefenen.

Marianne

Piet schreef op dinsdag 18 januari 2011, 21:36:


Hallo Piet, ik dacht dat jij mij kende?
Niet dus...
Jammer...

Denk jij nu écht dat ik een dier sla???
Hallooooooo?????

Marianne

Piet schreef op dinsdag 18 januari 2011, 21:55:




Dit lees ik al veel liever Al ben ik helemaal geen goede ruiter.
En ik clicker onderweg ook met Indy! Als ze "baf" stopt
Dat is tevens goed voor haar stugge nek, die wordt dan een beetje soepeler als ze haar snoepje krijgt.

Maar, beste Piet, dat hoofdstuk clickeren verdwijnt helemaal bij Indy wanneer bij haar het knopje "galopperen" op GO staat. En dan stap ik soms toch liever af, vooral als het glad is.

En de ruiter of het baasje of de eigenaar, kortom "de mens" moet toch maar met "zijn" paard een oplossing vinden die hijzelf aankan.
En wij zijn opportunisten, soms is dat voor ons clickeren, soms is dat wijken voor druk.

Marianne

Maria Delavega schreef op woensdag 19 januari 2011, 10:32:




Marianne

Maria Delavega schreef op woensdag 19 januari 2011, 20:42:
.

Onze paarden gaan ook graag wandelen, helemaal happy.
Briesen, snuiven, vrolijk
Mel neem ik mee als handpaard, die vindt dat helemaal super.
Die komt al aangelopen als ik haar touwhalster vastheb.
En als ik Indy opzadel, dan komt ze er gewoon naast staan wachten tot we vertrekken.
Heel leuk is dat.

Trouwens Indy, "de voorwaartse" die vertrekt nooit graag Die wordt buiten pas wakker.

Paarden in het wild trekken toch ook rond? Die blijven toch ook niet op hetzelfde stukje staan?

Marianne

Zoals altijd, kan jij het mooi verwoorden Cindy. Ik ben benieuwd wat jullie bij Jossy doen, al heb ik wel een vermoeden.

Het laatste jaar heb ik zelf een beetje "in de centrifuge van het leven gezeten" zoals Marianne Gomes dat zo mooi zegt.

Dat heeft ook zijn weerslag in hoe ik "mijn" Mel nu zie.
Vanaf de eerste foto die ik van haar zag, werd ik als een magneet tot haar aangetrokken. Ik ben veel te emotioneel met dit paard, ik weet dat. Kijk ik naar buiten, dan zie ik er maar eentje staan en dan krijg ik soms nog een krop in mijn keel omdat ik haar zo prachtig vind. Zo'n mens ben ik dus. Mel is gewoon het paard van mijn leven.
Mel is super gevoelig, net als ik.

Spijtig genoeg is Mel een heel fragiel paard en moest ik mijn verwachtingen bijstellen.

Vroeger zei ik: "ik wil dit en ik wil dat met Mel".
Daarna werd dit: " tegen de zomer wil ik dit en dat met Mel".
Dan werd dat: "tegen volgend jaar....."
"Ik wil" werd: "ik zou zo graag..."

En nu bekijk ik het maar van dag tot dag en geniet gewoon van de grondoefeningen en het masseren.

Maar het valt me wel heel zwaar eerlijk gezegd.

Marianne

Piet schreef op dinsdag 25 januari 2011, 19:26:


Amai, vanwoar die wijsheid?
Das toch écht iets van Aantwaarpe? En ga woent toch over 't woater?

Marianne

Gewoon een keertje doen Myriam!
't Is toch overal anders... Je moet het zelf ondervinden.
Ikzelf rijd dan liefst op Indy en neem Mel "de dominante" mee. Gewoon omdat Mel heel licht aan de hulpen is.

En als ik op Indy rijd, wordt die, vanuit die situatie "de baas". Heel gek hoor, dan mag Mel ook niet voorbij.

Het leidtouw vastmaken aan de zadelknop doe ik nooit. Zo is het touwhalster van Sela l eens geknapt en als je dij onder een onder spanning staand leidtouw terechtkomt... Auwa, dat voel je
Niks voor beginners vind ik.

Probeer het eerst eens op de wei?
Het is wel superleuk. Wij brengen onze paardjes altijd zo naar de wei (op 2 km van de paddock). Het is altijd genieten en een heel ritueel. Twee paardjes halster omdoen, twee paardjes borstelen en dan weten ze al hoever het is. Dan lopen ze als een Siamese tweeling naast elkaar. Eén zadel erop, zelf erop, het tweede paard komt braaf naast je staan, wordt vastgeclicked en hopsa, weg zijn we.

Omgekeerd, dus ik op Mel en Indy mee als leidpaard heb ik één keer een een probleempje gehad. Mel deed een spurtje vooruit omdat ze ergens van schrok en Indy bleef gewoon staan. Mijn hand met het leidtouw was toen wel een beetje verbrand.

Marianne