In de woordenwisseling wil ik mij ook niet mengen, hoewel ik in deze Piet onnodig kwetsend vindt.
Een mening is prima, maar je moet je realiseren dat er een groot verschil is tussen theorie en dagelijkse omgang met een paard met een zeer ernstig probleem.
Anja's verhaal over angst bij het paard, daar kan ik mij inleven.
Amber was niet blind, maar had wel last van extreme angst. En die angst ontstaat als het dier beseft dat het zichzelf niet meer kan redden. I. doordat hij blind was (en veel ellende meegemaakt) Amber omdat haar lichaam niet meer werkte. Twee verschillende situaties, maar de paniek blijft hetzelfde.
Een prooidier met de wetenschap dat het zich niet meer kan redden als een roofdier in de buurt komt, wordt letterlijk gek van angst.
En als je een paard hebt gezien waarbij dat gebeurd (en dat heb ik) dan is de keuze van Anja meer dan begrijpelijk.
Ik heb een paard volledig paranoide zien worden van angst. Ik denk dat Anja dezelfde ervaring heeft gehad.
En dat is geen paardwaardig bestaan.
Ik denk dat er grenzen moeten zijn aan het willen redden van de mens, ten koste van alles
En daarbij kom ik dan op het verhaal van een blind paard per definitie. Ik weet niet zo goed hoe ik daarover moet denken. Het is een nobel streven om een paard te willen redden en ik neem aan dat er best blinde paarden zijn met een redelijk leven in onze ogen.
Maar ik denk dat je je ook moet realiseren dat een paard een prooidier is en dat een blind paard op een bepaald moment kan groeien in de angst dat overal van alles op hem/haar loert. Niet zolang de eigenaar erbij is. Maar die is er geen 24/7 bij.
Ik denk dat, als je dit gaat doen, ervoor moet zorgen dat je het paard veelvuldig gade staat als het gewoon in de wei loopt, bij andere paarden.
Zodat je helderheid krijgt over zijn leventje als je er niet bij bent.
En dan nog zul je je moeten realiseren dat we de dingen niet zelden zo zien zoals we ze graag willen zien.
Aan de ene kant heb je de mensen die simpel met paardenlevens om gaan en een paard als gebruiksvoorwerp zien. Niet presteren= slacht.
Aan de andere kant heb je de mensen die paarden ten koste van alles willen redden.
Een zeer nobel streven, maar je ziet mensen soms jaren aanmodderen met paarden met veel pijn en ellende.
IN een tijd waarin er een ernstig overschot van paarden is, waar menig gezond jong paard de dupe van wordt, is het zinvol, denk ik, om zelf grenzen te bepalen. Een middenweg, denk ik. Al is die moeilijk te bepalen.
Maar een ding is zeker.... jaarlijks verdwijnen hier duizenden gezonde paarden via een gruwelijk buitenlands transport richting buitenland om daar in de salami te eindigen. Reden daarvoor is een overschot aan paarden.
En dat is niet gebaat bij het in leven houden van paarden met ernstige lichamelijke problemen.
En het is de vraag of het paard daar zelf altijd bij gebaat is.
Daarnaast is het in leven houden van een paard ondanks ernstige problemen niet altijd even onbaatzuchtig. Ego/zichzelf willen bewijzen wil ook nog wel eens een rol spelen.
Ik denk dat een gezonde portie nuchterheid toch op zijn plaats is (zegt degene die nu al met het tweede kneusje zit
)
Goed nadenken over de kwaliteit van het leven van het paard lijkt mij doorgaans op zijn plaats. En als dat niet voldoende is, denk ik dat inslapen en daarmee plaats maken voor een paard wat wel nog toekomst heeft, niet altijd een 'slechte' optie is.
Warboel
