ik zou toch eigenlijk eerst proberen uit te zoeken waarom ze zo onrustig is tijdens het poetsen, voordat ik het met middeltjes probeerde op te lossen. Misschien houdt ze wel helemaal niet van al dat uitgebreide gepoets...
Is ze tijdens trainingen ed ook nog zo nerveus? en erna, als je haar afzadelt, hoe reageert ze dan?

Anja S schreef op woensdag 3 november 2010, 21:12:


een mooie spiegel houd je ons voor Anja, en ik ben het met je eens. Mensen vragen zich veel te weinig af of een dier eigenlijk wel gediend is van al dat geknuffel.
Als andere mensen ons zomaar om de nek zouden vallen, zouden we dat al gauw zien als aanranding, maar bij dieren vinden we het doodnormaal...
Toch is het denk ik het belangrijkst om het van het individuele dier af te laten hangen. Sommige paarden vinden het heerlijk en komen er echt om vragen, andere moeten er niets van hebben. Ik denk dat zolang je dat respecteert er weinig mis kan gaan.
Laat onverlet dat ook de niet-zo-knuffelkonten weleens een kusje van me krijgen hoor, mogen ze daarna weer lekker weglopen

in een andere draad is al ter sprake gekomen dat het samenbrengen van paarden hengstigheid tot gevolg kan hebben. Dit is dus gebeurd bij mijn merrie, die ik de hele zomer nog niet hengstig had gezien. Nu kwam er een andere (dominantere) merrie bij, en van de een op de andere dag werd ze hengstig en is dat na twee weken nog steeds.
Ze legt nu steeds vaker contact met die merrie. Er wordt gesnuffeld, waarop mijn merrie met haar voorbeen slaat en de andere merrie een gil geeft. Mijn merrie tilt dan haar staart hoog op en doet soms een klein plasje. Ook als ze terugkomt na een wandeling, wordt er een speedplasje gepleegd als de nieuwe merrie naar haar toe gaat.

Heeft dit te maken met de rangorde bepaling? Er is verder geen hengst in het spel, en de ruin (die inmiddels de ranghooste is van de vijf) interesseert zich totaal niet voor dit gedrag.
Ben heel benieuwd naar jullie ervaringen!

het is een rotverhaal, maar moet het toch ff kwijt.
Kennis van mij, dol op paarden, heeft er 6, heeft onlangs een paard in laten slapen die hoefbevangen was. Alles had ze er aan gedaan zei ze. En ik geloof haar ook, want ze is werkelijk heel begaan met haar paarden.
ALLEEN NOG ZO HOPELOOS OUDERWETS!!!
Het paard moest verplichte stalrust (stond toch al veel op stal), speciale ijzers en ook nog eens 8 uur per dag met haar been in het ijs.
ik heb (gelukkig) weinig verstand van hoefbevangenheid, maar volgens mij zijn dit dè ingredienten voor een totale tot stilstandkoming van de bloedsomloop, en daarmee de genezing. Toch?
Ik heb echt geprobeerd om haar zo diplomatiek mogelijk op andere gedachten te brengen, en natuurlijk de link van PN toegemaild. Maar ondanks dat ze zelf zag dat de gehanteerde aanpak niets hielp, bleef haar vertrouwen in de hopeloos achterhaalde methode te groot, tot de dood aan toe

Frustrerend dat mensen zelfs onder dergelijke omstandigheden nog niet bereid zijn tot een nieuwe invalshoek...

joop schreef op vrijdag 5 november 2010, 9:43:


kennis woont in het midden-oosten, maar heeft hier een tweede huis. Paarden staan dus ook daar, maar ze hebben allemaal europese dierenartsen. zelfs een die bij Brooke's hospital heeft gewerkt...
begrijp ook echt deze overhaaste(?) beslissing niet. hij is genomen omdat het hoefbeen door de zool heen kwam zetten, maar dat is toch niet meteen het einde dacht ik?

ze beginnen al aardig 1 kudde te vormen; de ruin is de baas en sinds dat bepaald is, staan ze samen. We kunnen zelfs met z'n tweeen gaan rijden en dan gaat het veulen vrolijk bij z'n nieuwe familie staan, hoewel hij mijn merrie al helemaal als zijn mama is gaan beschouwen (probeert zelfs bij haar te drinken). Superleuk om te zien allemaal.

Joop, denk wel dat het arme grond is. Nooit bemest, zeer extensief beweid en zeer kruidenrijk (heb zelfs JKK zien staan dus dat wordt nog een flinke strijd want er moet ook worden gehooid). Zal kijken of ik wat duidelijke fotoos kan maken. Merci!

het lijken me geen angstplasjes; want hoewel mijn merrie vrij onzeker is naar andere paarden toe, lijkt het eerder een beetje uitdagend. Ze loopt niet weg of zo.
Interessant is ook dat juist de 2 merries elkaar steeds maar weer opzoeken; de ruin, het veulen en de ezel doen helemaal niet mee in het gekrakeel van de dames.

Waarom zetten jullie juist paarden bij elkaar als ze hengstig zijn? Geeft dat niet juist veel onrust? Worden ze ook toegankelijker voor merries ipv alleen naar hengsten toe?

onze ruin van 7 (kruising trekpaard en Lipizaner) had een werkelijk kaarsrechte rug, haast een plank, toen we hem kochten. Ijzersterk hoor, maar in zijn geheel was hij weinig gespierd.
Nu, ruim 7 maanden later, lijkt de rug iets holler te zijn geworden, meer 'normaal' zou ik zeggen.
Kan het zijn dat dit komt omdat hij gespierder is geworden in zijn achterhand (veel heuvels hier ) of is er een andere reden. NB, rugpijn heeft hij, voor zover ik dat kan beoordelen, niet.

Spirithorses schreef op maandag 8 november 2010, 15:11:


boeiend

inmiddels hangen er 2 grote hooinetten.
Dag 1: helemaal niet leuk natuurlijk! sprietje voor sprietje werd het hooi eruit gepeuterd (en er ging dus ook geen sprietje verloren)
Dag erna: ze hadden het helemaal door en wisten toch een mondvol bijelkaar te sprokkelen en dat zonder aan het net te trekken of ander geweld te gebruiken. Moet het net wel helemaal dichtbinden, anders verdwijnt alsnog die neus erin.
Ze blijven lekker in beweging, want aan de andere kant van het net is het hooi natuurlijk veel lekkerder, laat staan het hooi in het andere net (200 m verderop).
Ben tot nu toe heel tevreden ...

de 7 jarige ruin van mijn man (kruising trekpaard/Lipizaner) wordt altijd erg onrustig na het galoperen. Hij vindt het zó leuk, dat ie niet wil stoppen en is daarna vaak erg dribbelig. Soms ook na het draven.
Van nature is het een erg rustig paard, de onrust begint pas na een versnelling.
Heeft iemand tips om hem te leren dat ie na de galop weer rustig moet doorlopen?

NB voor de goede orde: hij krijgt alleen hooi/gras en staat 24/7 in een enorme wei. Hij kan dus voldoende zijn energie kwijt, hoewel je hem zelden ziet galoperen. Maar op een buitenrit vindt ie het gewoon helemaal geweldig om te doen...

Spirithorses schreef op woensdag 10 november 2010, 23:12:


onwijs bedankt voor je heldere uitleg Pien. Het lijkt voor de handliggend, maar jij geeft goeie practische tips over hoe het precies aan te pakken.
Je laatste alinea is zeker herkenbaar, en ik heb hem ook al gezegd dat ie hem beloont door uiteindelijk toe te geven. Maar ja, man wil eigenlijk net zo graag als paard Het is natuurlijk ook een van de redenen om voor zo'n voorwaarts paard te kiezen en dus voor beiden net zo moeilijk om te werken aan rustig stappen.
Echt een typisch geval van spiegelen volgens mij. Man is niet heel erg bezig met consequent reageren en Paard laat hem dat direct zien.
Het lastigste is het belonen voor rustig lopen, want juist het harder gaan is zo selfrewarding dat Paard dat prefereert boven beloning van Man voor rustig stappen. Hier nog een advies over?

Anja S schreef op donderdag 11 november 2010, 18:58:



op zich remt hij wel goed af hoor, 't is meer dat ie erna zoiets heeft van: gaan we weer?
en dat uit zich door steeds even draven, wordt weer in stap gezet, gaat weer draven enz. Dat pompend remmen lijkt me wel goed, in ieder geval beter dan constant aan de teugels trekken. En helemaal eens Anja, hij moet leren stap=stap, inmiddelijk, maar hij wil gewoon graag gáán...