Christel Provaas schreef op donderdag 21 oktober 2010, 10:43:


Dit is iets wat ik ook doe als ik 'toevallig' in een stressmoment geraak. Energie dalen en geen aandacht schenken aan het str.verw. ding/plaats.
De situatie waar ik over sprak (ben hier niet duidelijk in geweest), was in een uitgelokte situatie. Bvb: gaan wandelen in een weide waar koeien staan als het begint te duisteren , om grenzen te verleggen (ter voorbereiding om buiten de weide wandeltochten te maken, later dus). Het was de bedoeling om haar ook daar de oefeningen te laten uitvoeren, die ze al rustig uitvoert in een voor haar vertrouwde zone. Een soort van desensibiliseren voor enge 'ruimtes' en aandacht houden ook in die enge momenten en onvertrouwde omgeving...zoals je ook kan desensibiliseren in de vertrouwde ruimte voor enge voorwerpen.

Stephanie Pots schreef op donderdag 21 oktober 2010, 11:11:


Haha, inderdaad. Het gevoel van de baby die zuigt, ontspanning. Vandaar ook roken en andere verslavingen...

Marianne Gomes schreef op donderdag 21 oktober 2010, 14:01:


Marianne, je lijkt me goed hart te hebben, vind het prachtig dat je zo empathisch denkt, maar aub stel je deze situatie eens voor: een gezond, vrolijk, jong paard, gekkerd en heel erg speels, altijd in voor een spelletje, veel bloed en eentje die je graag eens grondig test maar daar eigenlijk geen kwaad mee bedoelt. Dan ga jij wat masseren en koetjie koetsjie kalm paardje fluisteren en een liedje zingen zodat hij kalmeert. Hm...
Ik begrijp het hoor, maar zou gewoon graag even hebben dat je je deze situatie voorstelt
Mama kan soms ook gewoon erg hard zijn voor haar kind, dat zou jij moeten weten als je honden traint...
Kijk, ik heb hierover heel erg nagedacht. Ik vind dit moment van training cruciaal, de voorbereiding naar het wandelen toe, want dit is wat ik wil doen met dit paard.

Je moet altijd rustig blijven met een paard, da's een eerste vereiste. Maar als een paard, dat al z'n oefeningen kent in de bekende omgeving, in een voor hem onbekende zone plots niet meer wil meewerken omdat z'n vriendje roept en hij daar eigenlijk weg wil omdat hij de omgeving niet kent, dan moet er iets gebeuren. Wat doe je? Strelen? Zingen? Negeren? Even grasjes laten eten? Dat is niet de bedoeling van deze oefening. Je wil namelijk dat jouw paard bij jou blijft en doet wat je vraagt, ook al is het er voor hem niet veilig. Als jij bvb op straat gaat wandelen, alleen en je paard vindt het plots niet ok, je hebt geen bit in want je rijdt bitloos en je paard wil rechtsomkeert maken (hoeveel komen er dat niet tegen??), dan zit je met een probleem. Dit wil ik vermijden. Ok, als je paard eens weg schiet, en zich herstelt tijdens deze oefening, dan is het opgelost met rustig blijven. Als je paard echter helemaal niet meer wil meewerken, dan moet er iets gebeuren. Of dit nu aan mijn leiden ligt of niet, op dat moment is er slechts 1 iets belangrijk: veiligheid voor haar en mij. Paard steigert en luistert niet, dan heeft Julie me geleerd om de energie te spiegelen. Paard kijkt dan op van Huh? Wat doet die nu? Het overdondert haar en ze wordt terug kalm. Nu kunnen we weer praten met elkaar. Hier ben ik en je aandacht moet op mij gevestigd blijven. Ik weet wat goed is voor jou, want zonder mij redt je het buiten niet. Paard gaat dat aanzien als leiderschap. De volgende keer dat hij het nog eens doet, idem dito.
Dat je eerst heel goed moet weten welk paard je traint, is een feit. Zo iets ga je niet doen met een van nature angstig paard. Dan versterk je z'n angst nog meer. Dit is iets voor een paardje dat heel veel zelfvertrouwen heeft en wel graag even de leiding van je zou willen overnemen (en zo bestaan er wel véél ). Njet zeg je dan, jij doet wat ik vraag, of de rollen worden binnen de kortste keren omgedraaid en je mag het vergeten om bitloos alleen rond te gaan kuieren. Dan mag je blijven rondhobbelen in je afgebakende zandbak of iedere keer wachten tot iemand anders wil mee gaan wandelen...

Spirithorses schreef op donderdag 21 oktober 2010, 19:01:


Ik heb ook al iets geleerd in die genre. Is ook een hele goeie. Ik moest als paard mij tracht te leiden, van richting veranderen, zodat ik telkens voor hem uitkwam en weer de leider was.

Christel Provaas schreef op donderdag 21 oktober 2010, 16:50:


Dat is een hele mooie tip van die zijgangen. Ga ik even oefenen. Thx Christel
Je ballon omschrijft Hempfling als een imaginaire cilinder waarin je staat, die jouw ruimte is. Als we oefening doen dan ben ik me daar steeds van bewust. Laat haar nooit ongevraagd die ruimte betreden.

@Muriel, interessant om je stukje te lezen. Ik wou even verduidelijken hoe de verschillende fases doorlopen zijn.
Hier verslagje van de training
Vandaag werkten we aan het vertrouwen, en dan wel in een nieuwe omgeving: de grote koeienwei. Het vertrouwen in de piste zit namelijk wel goed, maar omdat we de grenzen willen blijven verleggen en beetje bij beetje overwinnen, gaan we de uitdaging aan en zoeken we het weer een beetje moeilijker, opdat ik een kans krijg om mijn leiderschap weer te versterken.

En het wàs grensverleggend! Het enige wat vandaag op de planning stond, was twee rondjes aan de hand in de grote weide dus (een toertje van ca. 1,5-2km). Het begon behoorlijk goed, dus ik mocht wat verder gaan, door zelf naar zone 3 (haar buik) te gaan wandelen, en dan ook mijn arm rond haar te slaan. Het was net iets te veel voor haar. Ze raakte wat upset, te meer omdat haar maatje haar stond te roepen en omdat R. de omgeving niet kende en het nogal waaide. Nu goed, het was de bedoeling om grenzen te verleggen, en dat konden we dan ook doen. Ik probeerde rustig haar aandacht erbij te houden, veel afwisseling: voorhand wijken, achterhand wijken, stappen, stilstaan, paar pasjes achteruit, terug vooruit,.... Tot het haar ineens allemaal te veel werd, en alle druk haar wat ontzette. Ze negeerde mijn lichte fases en wou wegschieten, steigerde, en hinnikte naar haar vriendje. Belangrijkste hierbij was dat ik vooral erg rustig moest blijven. Ik bleef rustig vragen om te doen wat ik haar vroeg, maar op sommige momenten schoot ze dus instinctief weg, waarop ik haar energie moest weerspiegelen (groot maken, aandacht vragen, druk doen), wat haar overdonderde en haar terug kalm maakte. Circa 2 minuutjes duurde het, de onrust, en daarna had ze het ineens door waar we mee bezig waren, en dat het absoluut allemaal niet zo erg was en ze best wel op mij kon vertrouwen. Veel gelik en gekauw alweer, hoofdje laag. Soms keek ze op naar maatje, maar ik moest haar aandacht telkens onmiddellijk terug vragen, door licht naar haar achterhand te buigen: oké, hoofdje weer laag.

Intussen hadden we er één rondje opzitten, maar omdat we dit nog eens wilden bevestigen en kijken of het gewerkt had, moesten we nog een tweede rondje erbij doen. En jawel: ze was het tweede rondje helemaal zo kalm als wat! Aandacht bij mij, ik kon naar zone 3 lopen en terug, ze bleef kalm. Met de stick over haar romp tijdens het stappen, geen probleem. Enkel richting weide lopen had ze haar focus nog heel erg op haar maatje, maar na een aantal keer haar aandacht terug vragen snapte ze het ook wel.

Ik begrijp dat jij in jouw situatie op die manier goed kan omgaan met je paard. Van welk ras is hij?
Ik zou je dan echt graag eens bezig zien met mijn merrie. 't Is een hele lieve hoor, maar als haar Veiga bloed begint te kolken, dan plots zie je een heel ander paard. Ik zou niet graag een ongeluk krijgen buiten, en dan vooral niet om mijn merrie een trauma aan te doen. Bitloos vraagt training, zeker voor een paard dat 4,5 in de bergen heeft gelopen en leidster (alfa merrie) geweest is in een kudde. Maar daarom is zij juist zo uniek voor mij. Ik weet niet of jij ooit al eens een paard bitloos afgericht hebt van eerste moment groen paard dus?
Lusitano's zijn in geen geval knuffelpaarden. Het zijn pure werkpaarden en zo'n aanpak vragen ze ook van jou. Je staat er, of je knuffelt, maar ik kies voor het serieuze werk op een zachte manier. Ik was vroeger ook zoals jou, veel te zacht. Dat ging als ik met gewone paarden werkte, maar bij jonge, karaktervolle paarden kwam ik in de problemen.
Je mag niet hard zijn, maar ook niet zacht, gewoon correct en met de glimlach zeg je waar het op staat.
Soms vind ik het wat gevaarlijk dat mensen hier lezen dat je niet bang hoeft te zijn om zomaar met een groen paard bitloos alleen op baan te gaan. Alsof het peuleschil is. Ik heb al eentje zelf bitloos getraind en het vergt werk, meer dan met bit. Vraagt het geen werk en is het allemaal koek en ei dan heb je een doetje van een paard...maar zo ene wil ik niet. Er moet vuur in zitten!

Christel Provaas schreef op vrijdag 22 oktober 2010, 11:17:


Alles gaat super, er wordt niets geforceerd, ik heb daar zelf een gruw van. Ze is nu bijna zes en 't is echt stap voor stap gegaan. Zit er al op af en toe en rij met touwhalster. ORS lukt heel goed, alles voor de veiligheid.
Dat spiegelen, ik zou dat zelf ook niet gebruiken, maar Julie heeft me dat geleerd en 't werkte, zonder te forceren, gewoon aandacht vragen. Die tactiek die jij beschreef ligt me persoonlijk wel meer.
Ik heb veel mensen aan het werk gezien met Iberische paarden en geloof me, ik weet met wat en wie ik nu bezig ben.
Ik emmer helemaal niet door met een zelfde oefening, dat is voor geen enkel extrovert paard goed.
Ik heb haar zes weken weg gedaan vorig jaar in december toen ik geopereerd werd aan m'n schouder en toen ik haar terug kreeg wou ze nog altijd niet gelaad worden in de trailer, geen voetjes geven (ze sloeg en mepte dat het geen naam had als je haar achterste benen wou vragen) of een zadel op haar rug hebben, zelfs aansingelen met de singel begon ze te bijten. Dit is nu allemaal in orde, ze laadt met een vingertje, ze slaat m'n hoofd er niet meer af als ik haar achtervoet vraag en geeft ze bij lichte druk op haar been en ik mag op haar gat zitten zonder dat ze een kik geeft. Ik weet niet...wat kan ik dan nog meer verlangen? Ik denk dat Julie en ik samen heel goed bezig zijn.
Zal eens paar foto's opzetten en een filmpje, want ik ben mega content over m'n merrie. Ze mag haar veiga bloed laten stromen, maar steigeren (dat deed ze al van de eerste moment dat de fokster haar wou laden, het zat er goed in) en weglopen laat ik jamais toe. Dat is helemaal niet forceren, dat is grenzen stellen voor mijn eigen veiligheid en in feite die van haar ook.

En weet je wat ik zo super vind? Dat het eens geen man is die luid roept dat hij zo goed is, maar een hele lieve meid, heel ingetogen ook, die me wil helpen met mijn paardjes. Ze is echt fantastisch en m'n paarden zijn ook gek van haar. Alles bitloos, zonder forceren, in alle rust en vertrouwen. Nergens wil zij schitteren, ze wil dat ik het kan met m'n paard, dat maakt haar gelukkig.
Mocht iemand echt hulp zoeken, dan kan ik maar 1 iemand aanraden: Julieke Verstraete!!!
Sorry voor de reclame, maar ben echt gelukkig met haar.

Merci Christel, dat is een heel mooi compliment, thx
Veiga paarden, naar wat ik ondervonden heb want heb er 3, zijn uiterst gevoelig. Sensitive in elke cel. Forceren maakt ze echt onhandelbaar en ongelukkig, gevaarlijk zelfs. Geen haar op mijn hoofd die hen dat wil aandoen. Het zijn niet de meest mooie paarden, de mijne althans niet, maar wel de fijnste paarden waar ik ooit mogen mee werken heb. Dit is een zeer interessante leerschool, vooral omdat Julie wil dat ik het zelf doe, onder haar begeleiding. Liebeth Milan had ik eerst gecontacteerd, maar zij had nog teveel werk. Ik ga aan haar wel een paar clinics volgen, waarvan ik hier al een advertentie gezet heb (de eerste gaat door in november als er nog geïnteresseerden zouden zijn). Dit zijn allemaal mensen die weten waar ze mee bezig zijn en mij op het goeie pad brengen met m'n meiden.

Een duidelijk plan en weten in welke richting je wil varen kan heel handig zijn als je enigzins vooruit wil in hetgeen je doet. Ik heb nu een goeie startersbasis gevonden om het paard vertrouwen te geven (met veel parelli in), maar vroeg me af welke kant ik verder op wil omdat ik nu niet bepaald een Parelli-adept wil worden .
Western was al beter dan dressuur (meer ongedwongen en eens iets anders dan wat ik vroeger gedaan had), maar ik hou niet zo van cowboybotten en flashy cowboyzadels en wil al helemaal niet in het milieu terecht komen.
Ik heb onlangs een cursus van Bent gewonnen, die ik volgend jaar mag inhalen omdat ik moest werken op die dag. Ik dacht dat ik de richting van Marijke De Jong uit wou gaan, maar ik begin te vrezen dat het toch weer iets teveel dressuur is voor mij na alles wat ik zie en hoor.
Ik begon me plots te realiseren dat wat ik zocht voor mij en m'n ladies, meer in de richting ging van gymnastiseren ipv dresseren (het woord klinkt dwingender en dat ligt me niet, dwang). De woorden Freizeitreiten en gymnastiseren daarentegen klinken veel luchtiger en sluiten aan bij wat ik wil: een fit paard, zowel mentaal en psychisch om mee te gaan wandelen.
Ook dit spreekt me enorm aan:
Eignet sich vor allem für Kompaktpferderassen und Freizeit- und Wanderreiter.
Ik kwam toevallig uit bij Lohhof omdat ik een malibaud zadel ga aanschaffen en sprak met de sympathieke Ariane Ryniak. Zij vertelde me dat wat Marijke doet, toch heel wat anders is dan wat zij doet en wat ze me vertelde sprak me véél meer aan. Ik ben nu ook het boek Freizeitreiten aan het lezen en zowaar, Solinski lijkt me beetje de Parelli van de Gardian-rijstijl met al die grondoefeningen en psychologische benadering. Vind het vreemd dat Solinski niet meer aanhangers kent.
Toch vind stel ik me ergens nog vragen over die zit, zo ver met de benen naar voren.
http://www.freizeitreiten-lohhof.de/html/reitweise.html
Is daar al eens iemand een keertje geweest? Ik ga er volgend jaar een stage volgen. Ik dacht dat koen Theys deze manier van rijden beoefende?

Hoi Tineke, deze man is ook een leerling van Solinski, hij heeft zeer goeie ideeën en zijn schat aan info is een geschenk dat hij met ons deelt, helaas... ...ik ben zo allergisch voor het ego van sommige mannen.
Ik zoek altijd naar integere mensen om les aan te volgen, of anders geeft het VUURWERK . Ariane is zachtaardig en het klikt via de telefoon, geeft les in hetgeen ik zoek, maar ik ken haar niet en weet niet of ze de kunst van Solinski werkelijk beheerst. Misschien gewoon het risico nemen en de stage doen volgende zomer. Is toch zonder paard.

Zijn site heeft niets te maken met het Lohhof, alleen dat ze dezelfde meester gehad hebben
En wat voor een meester... ik kan verkeerd zijn, maar soms lijk ik zaken te herkennen die Hempfling beschrijft in natuurlijk paardrijden, die uit het boek Freizeitreiten van Solinski komt. Ik weet het niet zeker, maar ook zijn zit lijkt enorm op deze van Solinski.
De manier waarop Solinski rijdt ziet er niet zo spectaculair uit als Nuno Oliveira
(is een oud filmpje, maar wel heel spectaculair)
http://www.youtube.com/watch?v=TfiTTyi2He8
maar des te meer harmonisch, bescheiden en alles op het gemakje.
Dat spreekt me zo erg aan...