Merel Stoffers schreef op dinsdag 5 oktober 2010, 1:03:


Nou...je rijdt niet snel te snel hoor. Om een gemiddelde van 6 km/h te halen, incl stops om op je kaart te kijken, verkeer wat je laat passeren, wildhekken waar je door moet e.d., daar kan best af en toe een galopje tussen zitten. Bovendien is in de T1/T2 de snelheid per traject tussen de 6 en 8, in de hogere klassen nog vlotter. Bovendien....als je af en toe mis rijdt (met mij bijna gegarandeerd ), dan heb je zelfs een uitgestrekte galop nodig om nog enigzins in je tijdschema te komen.....

Ik heb hier een pony die ook heel graag, heel snel en te veel eet. Hij heeft daardoor ook al eens een slokdarmverstopping gehad. Ook "gewoon" op gras krijgt hij het voor elkaar om zich in no time naar een "11-maands-dracht-postuur" te vreten, zelfs mét graasmasker. Voor hem was de winter dus ook feest, schrokfeest om precies te zijn.
Ik heb eens zitten observeren hoe hij vreet en zag dat hij blijft pakken (gras of hooi), terwijl hij zijn bekkie nog vol heeft. Daarom heb ik het volgende uitgeprobeerd:
in de inloopstal een stalen ruif opgehangen, boven zijn hoofd-hoogte. Aan de binnenkant van die ruif heb ik ijzergaas bevestigd, op elk stangetje met een tierip (uiteinde afgeknipt) vastgezet. Hoewel dit niet de beste eethouding is, eet hij hierdoor wel veel langzamer: hij moet nl elk sprietje er hoog uit frutten en kan bovendien geen druk zetten met z'n snuit (dat kon hij in de hooibak wel en deed hij bij het grazen ook, hij kon daardoor ahw proppen). Omdat het natuurlijk ook geen gemakkelijke eethouding is, doet hij nu telkens z'n kop omlaag en kauwt. En pas als z'n bek leeg is kan hij weer opnieuw omhoog.
In het begin was hij duidelijk boos, maar inmiddels heeft hij zich erbij neergelegd.
Nils heeft hier volgens mij ook al eens geschreven, dat een pony niet een bepaalde hoeveelheid maar een bepaalde tijd eet. Alhoewel deze pony wel langer door eet dan de anderen, zie ik ook dat hij op een gegeven moment een dut-pauze gaat doen, terwijl de ruif nog niet leeg is en hij nog niet z'n buik volgeladen kan hebben (gezien de hoeveelheid die uit de ruif is).

Nathalie Lagasse schreef op woensdag 6 oktober 2010, 18:32:

Jeetje Nathalie, wat gewelig Jip-en-Janneke uitgelegd, enorm bedankt!!
Ik heb mij de afgelopen dagen, gewapend met woordenboeken en een bevriende huisarts al door heel wat teksten heen geworsteld, maar na jouw verhaal is het mij echt volkomen duidelijk! Nogmaals, dank je wel!

Update: GOED NIEUWS !!!!!!!!!!!!!!!!

Vandaag bij paardenkliniek de Lingehoeve in Lienden geweest. Wat een verademing.
Eerst hebben ze met de endoscoop gekeken, nu ook waar het kon lángs het hematoom. Daarnaast rontgenfoto's gemaakt om te zien of het aan de achterkant wellicht richting hersenen was doorgegroeid. Dat bleek gelukkig niet het geval. Zoals ze het zelf zeiden: "een mooie losliggende bal, daar kunnen we wel wat mee".
Gezien aard en omvang werd het advies gegeven te behandelen met Fomaline. Dat advies kregen we gisteren ook van de universiteitskliniek in Utrecht (nav van de endoscopie-beelden van vorige week). En dat is vandaag ook meteen gedaan:
Met een dun buisje (wat door de endoscoop gestoken werd) met daaraan een grote spuit met de Formaline zijn op diverse plaatsen gaatjes geprikt in het hematoom, waarbij dus telkens een aantal ml Formaline werd ingespoten. Dat deed Banjer duidelijk pijn, want ondanks de fikse sedatie (hij viel bijna om) reageerde hij heftig. Het bloedde behoorlijk en na de behandeling lag er een flinke plas bloed, spoelvloeistof (op de kop van de endoscoop zit een soort sproeier zodat ze weer wat kunnen zien) en Formaline op de grond.
Toen hij weer bij kwam (nadat de behandeling klaar was) begon hij fiks te proesten. Op een gegeven moment kwam er een flinke lading dik slijm met bloed uit z'n neus. Waarop de internist zei: "mooi, dat is er al uit". Dat was dus een stuk van het hematoom! Dit heeft hij op de trailer naar huis ook nog eens gedaan, want soortgelijke "smurrie" vond ik bij het schoonmaken ook in de trailer.

De Lingehoeve denkt minimaal 3x te moeten behandelen, telkens met 3 weken interval. Bij de eerstvolgende behandeling zal dus moeten blijken of Banjer reageert op de behandeling zoals ze verwachten. Maar volgens de Lingehoeve heeft Banjer een goede kans om weer helemaal de oude te worden. Ze hebben dit soort ingrepen nu 20x gedaan (zo'n 8x per jaar), allemaal vergelijkbare gevallen als Banjer. En alle 20 zijn volledig (of in ieder grotendeels) hersteld. Er is in principe wel een behoorlijke recidive-kans, maar er is er nu (na 2,5 jaar dus) van de 20 bij hun nog geen geresidiveerd. En dan zou opnieuw behandelen met deze methode mogelijk zijn.

Ik ben nu toch wel erg hoopvol.
(En over wat ik vind van de kliniek waar ik vorige week was zal ik mij maar niet verder uitspreken....)

Groetjes,
Angelique