ik heb mijn merrie nog niet zo heel lang (half jaar) dus er valt natuurlijk nog heel wat te leren van elkaar en aan wederzijds vertrouwen te werken.
Ik rijd vooral buitenritten, en hoewel zij hier veel ervaring mee heeft, kan ze nog makkelijk van niets (voor mij dan) schrikken. niet zo erg, hoort erbij.
Lastiger vind ik het als ze echt ergens niet langs wil, bv een huis of zelfs een deurmat (=vast een eng monster). In eerste instantie staat ze dan stokstijf stil (altijd nog beter dan wegrennen). Ik laat haar dan rustig kijken en soms loopt ze dan gewoon door. Maar vaak begint ze achteruit te lopen en alles wat ik doe heeft dan alleen maar een versterkend effect. Best gevaarlijk want ze loopt dus ook gewoon steile bermen af in z'n achteruit of tegen schrikdraadjes aan. afstappen lukt in zo'n geval al helemaal niet.
Als ik de ruimte heb, laat ik haar gewoon rustig een paar passen achteruit doen totdat ze zich weer veilig voelt. Dan mag ze kijken en lukt het na enige aansporing meestal wel om haar er langs te laten lopen. Heb ik die ruimte niet, dan doe ik eigenlijk niks, tenzij ze zich om wil draaien om ervandaan te lopen. In dat geval laat ik haar een rondje lopen en weer kijken tot ze tot rust is gekomen.
Uiteindelijk loopt ze altijd door, en meestal ook alsof er nooit iets aan de hand is geweest.

aan jullie de vraag of ik dit handig aanpak, of dat er betere manieren zijn en vooral ook hoe ik het kan voorkomen of verbeteren!

bedankt voor jullie reacties. natuurlijk blij te lezen dat ik het niet helemaal verkeerd aanpak (maar wel jammer dat er blijkbaar niet veel meer aan te doen valt).
het laatste wat ik wil is haar nog banger te maken door flink te gaan drijven, maar anderzijds wil ik natuurlijk niet dat ze een loopje met me neemt of haar zin probeert door te drijven. gelukkig leer je vanzelf het verschil te herkennen omdat als ze eenmaal ergens langs is gegaan, ze de tweede keer veel makkelijker doorloopt; dan weet je dat haar angst reeel was en ze de zaak nu meer vertrouwt.
Terwijl ze dus ook wel eens gewoon stil blijft staan op een voor haar heel bekend punt. dan nog mag ze van mij altijd wel even polshoogte nemen, maar daarna is het gewoon gaan.

Grappig genoeg is ze ook vaak heel koelbloedig, loopt ze gwoon langs ronkende tractoren of snerpende motorkettingzagen waarbij de bomen haast naast je op de grond vallen. ben dan zo trots op d'r en laat dat merken ook! Sowieso prijs ik haar altijd de hemel in als ze uiteindelijk langs iets heel engs durft te lopen. Ik voel echt dat haar dat dan goed doet.

hoe dan ook, als er nog iemand een tip heeft om achterwaarts lopende paarden weer voorwaarts te laten gaan: graag!
(overigens ging ze in het begin nog wel eens uit pure eigenwijzigheid achteruit. dat 'beloonde' ik dan door haar nog wat meer aan te sporen achteruit te lopen, zodat ze maar wat graag daarna weer vooruit liep. maar dit is niet hetzelfde als uit angst terugdeinzen, dan bevestig je het gevoel alleen maar).

weet jij wat bietenpulp is in het frans en waar ik dat zou kunnen krijgen?