Ik lees deze shitberichtjes met zoveel herkenning, frustratie en pijn. Wat kan je doen, je bent geen liefdadigheidsinstelling, je kunt eenvoudigweg niet alle paarden helpen. Toe te moeten zien hoe mensen met al hun goede bedoelingen maar onwetendheid oergezonde paarden aan gort helpen, het is dagelikse praktijk en wordt als 'normaal' gezien. Paarden sterven aan koliek, dat is normaal. Misvormde hoeven en beengebreken is de standaard geworden, het pathologische beeld is het 'normale' beeld geworden.
We kunnen niet meer doen dan onze kennis uitdragen en het goede voorbeeld geven, maar mensen zijn zo conservatief en het nieuwe of anderes is eng. Je weegt af, het kostenplaatje valt altijd negatief uit, maar af en toe is daar de uitzondering en dan kan je het niet laten. Zo hebben wij twee opvang-karrepaardjes nu die voor dood lagen op straat, de ene zware laminitis vanwege vervuilde voeding, de ander totaal uitgeput en uitgemergeld - en dan wordt zo'n paardje gewoon ingeruild voor een ander exemplaar tegen de slachtprijs. Nu staan ze bij ons toch wel blij en een stuk gezonder te wezen. Het zijn er maar twee van de enorme ijsberg, maar toch.
Een paard oplappen, maar inderdaad moet het paard het zelf doen, je kunt alleen de ideale omstandigheden scheppen; en dan kan zo'n paardje hopelijk weer een betere toekomst tegemoet, MITS je een nieuwe eigenaar vindt die niet weer gewoon het paard naar de kloten helpt zoals gebruikelijk is....
Het is en blijft verdrietig... je hart van steen of op slot, dat moet helaas al te vaak, soms lukt het, soms lukt het niet...