tuurlijk kun je bitloos longeren, zowel met kaptoom, als met touwhalster, als met halsring als los.

Om te beginnen is echter wellicht een softkaptoom het handigst, denk ik...
Ben echter niet direct een expert...
Die zitten hier vast ook.

Idd.... en daar wordt vervolgens vrolijk misbruik van gemaakt.
Idd... de paarden kunnen er niets aan doen en voor hen is het fijn als iemand hen helpt. Maar de mensen leren er niets van.
Helaas-.

nou... we hebben het hier, dacht ik, toch echt over oude of gebrekkige dieren die, na vaak jarenlange trouwe dienst, nu snel weg moeten, omdat ze dan alleen nog maar geld kosten
Is toch iets anders dan gewoon een gezonde jonge pony, lijkt mij.
In ieder geval wat mij betreft.

Grappig hoe de uitspraak wordt opgevat.
Volgens mij is ie helemaal niet letterlijk bedoeld, maar figuurlijk.
En dan is het toch een mooie uitspraak

Anja S schreef op woensdag 18 augustus 2010, 9:33:


De uitspraak op zich niet. Het gaat over vriendschap.
Maar in die zin is hij dan ook van toepassing op de relatie met je paard (denk ik)
Maar dan dus idd niet in de letterlijke zin, maar in de figuurlijke zin.

proficiat trudy

Ik denk dat die onzekerheid bij veel mensen herkenbaar is. Ik heb er iig ook last van.
Ik zit al een levenlang tussen de paarden en das al lang

Maar met mijn oudje, ook alweer zo'n twaalf jaar geleden (of langer?) maakte ik voor het eerst voorzichtig kennis met Nh, bezocht wat clinics en las het eea en experimenteerde beetje met de lieve goedzak (hij nam mij nooit iets kwalijk)
Hij stierf aan een hartaanval op 24 jarige leeftijd. Ik keek later weer voor een ander paardje en vond uiteindelijk een dier met veel te veel energie voor mij.
Huppa.... zelfvertrouwen weer naar de knoppen.
Overtuigd dat ik maar beter geen paard meer kon aanschaffen

Tot na de emigraties... shetjes voor de sier moest kunnen,.
Twee hengstdraakjes die mij het leven onmogelijk maakte.
Zie je wel.... ik kon niets.
Maar misschien als ik er een oud suffertje bij zou nemen om door het bos te struinen in stap?
En toen kwam tony, 19 jaar, geboren leider, maar naar later bleek slecht ziend.
Zeer mak in eigen omgeving en met eigen kudde om zich heen, maar zeer onzeker toen hij bij mij kwam. En weinig respekt (hoewel hij het altijd met humor deed en nooit gemeen werd)
Mijn eerste passen in parelli gezet en zie..... na hard trainen en beetje verbijstering dat het niet volgens het boekje liep, ontdekte ik zomaar opeens dat paard parelli met mij deed ipv andersom.
Moet eerlijk zeggen dat ik er toen wel enorm mee kon lachen. Vooral als ik die zelfvoldane kop van het paard zag

Verder gegaan, dacht dat ik op de goede weg was... zou het paard van echtgenoot wel even alles leren (ze was 15 jaar, koudbloeddraver van de baan, nauwelijks bereden), die mij met haar tanden in mijn schouder even duidelijk maakte dat ik helemaal niets wist en dat ze niet van opvoeren van fases hield.
Ego weer uitgedeukt... silja maar even alleen aan echtgenoot overgelaten en toen kwam Amber
Traumapaard, wat in staat was je te vermorzelen als je druk toepaste. Ze flipte dan volledig,. En zo kwam ik bij het clickeren, waar ik helemaal in dook
(als ik iets doe, wil ik het goed doen )

En tegenwoordig....
Amber is niet meer... maar ik werk met mijn nieuwe paardje en met sil. En soms lijkt het alsof het vooruit schiet, dan denk ik dat ik het in de vingers krijg, en soms.... soms gaat niets. Dan voel ik mij een miezer en kijk jaloers naar de buren die niet moeilijk doen, een zadel op hun knol gooien en wegrijden. Zoals ik dat ooit ook deed.
En dan twijfel ik aan mijzelf...
zoek ik het allemaal niet te ver? Maak ik mij het leven niet veel te moeilijk?
Ben ik te voorzichtig? Ben ik gewoon stom bezig?

Jaaaaaa....de twijfels ken ik. Ik probeer vooral aan mijzelf te werken, maar sjeeeeeee... wat een opgave... ben van nature onzeker en stresskip en dat verander je niet van de ene dag op de ander... zeker niet als je je dan ook nog vaak opstandig afvraagt of het wel zin heeft, als niets lijkt te gaan.

Maar goed.... ik leer er wel van
Maar twijfelen? absoluut. Ik voel me echt vaak een nitwit met paarden.

Femke , super hoor, dat het de goede kant uitgaan. babystapjes zijn ook stapjes voorwaarts toch? Danielle ook vooruit... fijn he.

Wil... zou best kunnen. Ik heb er ook in het dagelijks leven van geleerd. Maar die twijfel soms he....
Met Rappa ging het de eerste twee weken perfect en toen kwamen de trubbels... uitproberen, leek het. Ff ook daarvan uit gegaan, maar toch goed op haar gelet en gedacht... ik weet het niet...
Een paard wil meestal geen problemen veroorzaken. Het heeft alleen zijn gedrag om te iets duidelijk te maken. Wat als ze mij iets wil vertellen?

Twijfel twijfel twijfel... ik ben misschien een soesje... zie je wel, alle paarden doen moeilijk bij mij etc etc.
Toch maar een masseur gevraagd... want misschien maken ze gewoon van de gelegenheid gebruik dat er naar hen geluisterd wordt.

Vandaar was de masseur/fysiotherapeut er.
Rappa heeft een lichte karperrug (meende ik al te zien) Wervels komen iets omhoog waar ze niet omhoog hoorde te komen in een soort bult, die je niet goed ziet, maar wel kunt voelen. (als je het weet, zie je het ook)
Bekken is scheef, ze heeft pijn in achterknieen en nek is verkrampt.
F***
Mogelijk aangeboren karperrug, of een flinke klap gehad door val in de wei of een of ander stom ongeluk.

Ze is gelukkig nog jong en ik heb het nummer gekregen van een goede chiropraktor die haar verder gaat onderzoeken, volgende week vrijdag of de maandag erna (komt helemaal uit stockholm) Hij schijnt erg goed te zijn en kan wel een inschatting maken van het probleem.

Dat ze pijn had, was duidelijk. In het begin dacht ik dat mijn verder vriendelijke paard de therapeute wilde vermoorden. Maar meisje ging rustig en vriendelijk te werk en Rappa ontspande. Maar ze kan de grote problemen met wervels en bekken niet veranderen.
Dat wordt dus chiropraktor en daarna wellicht nog een keer een massage. En er maar het beste van hopen.

Heb ik weer....

Vertelde ook haar over mijn onzekerheid. Waarom ik opeens getrubbel kreeg met paarden die bij de vorige eigenaar deden wat er werd verwacht.
Ze vertelde dat ik niet wilde weten hoeveel paarden rondliepen met pijn, zonder dat er werd geluisterd. Paard neemt de kansen die het krijgt... ook als het is om te vertellen dat het pijn heeft.

Karperrug hoeft geen probleem te zijn, maar kan wel een probleem vormen als er bij training geen rekening wordt gehouden met de beperking.
Rond/laag rijden met weerstandbiedende hand, zoals het in de dressuur vaak gebruikelijk is, zorgt bij deze paarden voor problemen, simpelweg omdat ze er de bouw niet voor hebben. Training met hals lang zoals in western is hierbij beter geschikt,

Rappa is echter dressuur gereden en verzette zich daar twee jaar lang tegen.

Maar goed... kan dus aangeboren zijn of traumatisch,.
Hoe dan ook... ze is absoluut niet schraler geworden. Je ziet het dan ook niet goed. Maar je voelt het.

Beide heren doen klassiek dressuur en beiden vertellen over de deugd van dressuur bij paarden met problemen.

Van Branderup heb ik vele filmpjes gezien, dvd's liggen, site en dvds van marijke bestudeerd etc. Van Both heb ik wel de site bekeken en amateurfilmpjes, maar kan er verder niet zoveel van maken (maw.... heb er nog niet zoveel inzicht in)
Alleen zie ik bij Branderup veel rechtrichten vanaf de grond, bij Both niet, behalve longeren met dubbele longe.

Kan iemand mij iets vertellen over overeenkomsten/verschillen?

*ben gewoon nieuwsgierig/geinteresseerd*

Trudy schreef op maandag 23 augustus 2010, 20:19:


Wat dacht je van paardenfoto'?
Veelal ook met bit...

Denk er weleens over na...
Heeft het niet te maken met onze hokjesgeest.
Mensen stoppen graag alles in hokjes; vogels, konijntjes etc... Kunnen ze ernaar kijken en hebben er controle over. Dat laatste is belangrijk voor menig mens denk ik.
Kijk vervolgens na het paard; in stal (hokje) en gereden terwijl het wordt 'opgesloten' tussen bit en benen/sporen. Een denkbeeldig hokje, toch?
Uiteindelijk duwen mensen elkaar ook in 'hokjes'

Hokjesobsessie van de mens ?