Vandaag ben ik een hele tijd bij mijn mannetje in de wei gaan zitten. Zomaar zonder iets van hem te vragen. Gewoon zitten.
Eerst kwam hij kijken of ik iets eetbaars had (hij is zwaar eetgestoord
) en toen dan niet bleek is hij gewoon gaan grazen. Hij was heel rustig en ik werd ook heel rustig van hem. Fijn was dat.
In de zadelkamer heb ik zijn
bitloos hoofdstel even erbij genomen. Eng idee om daar weer mee te gaan rijden (ooit). Maar geloof dat ik langzaamaan wel een beetje aan het idee wen. Heb op het internet wat filmpjes gekeken van mensen die de wonderbaarlijkste dingen met hun paard deden puur door een touwtje rond de nek. Dan moet het toch mogelijk zijn om op een dag mijn wildebras
bitloos te rijden.
Dinsdag komt een fotografe een shoot van hem maken. Vorig jaar toen ik hem net had heb ik dat ook laten doen. Toen was hij echt te mager (kwam uit verwaarlozingssituatie). Nu zag ik vandaag een niet te dik maar gezond paard in de wei staan. En het rare is, de hele winter heb ik hem bijgevoerd met van alles en nog wat om hem wat voller te krijgen. NIets hielp. En nu krijgt hij naast de wei helemaal niks en ziet hij er gezonder uit dan ooit. Denk dat ik hem komende winter ook probeer op hooi alleen te zetten. Doet hem duidelijk beter dan bietenpulp (waar hij heel ziek van geworden is), musli en ander spul.
Dat is een beetje de "vooruitgang" die we maken. Gewoon bij elkaar zijn en soms een aai over zijn bol.
Danielle
Warboel
