Mijn paard is een gelukkig dier, ze glanst en danst. Ze maakt mij duidelijk wat ze van de dingen vindt, maakt duidelijk welke oefening ze moeilijk vind, en eigenlijk, maakt ze gewoon duidelijk wanneer ik iets niet goed aangeef. Ze doet het als ik het helemaal goed doe, en anders niet. Het voelt als sparren, we zijn aan elkaar gewaagd, al heb ik de leiding inmiddels wel. De scherpe kantjes zijn ervan af, ze weet nu wel dat ik het allemaal niet zo kwaad bedoel. Er valt nog veel te doen hoor, we zijn er nog lang niet, voor zover dat bestaat. Wel loopt ze in één keer bijna zonder aarzeling voor me uit de trailer in, daaar ben ik lang mee bezig geweest….Pfieuwww Maar ze doet het, ze heeft het geleerd voordat ze klaar is met leven.
Kort samengevat, hoe heb ik het voor elkaar gekregen. Eigenlijk moet je Zen-meditatie kunstenaar worden. De grootste valkuil is boos worden. Ongeduldig worden. Daar zijn paarden zooo gevoelig voor. Ze scannen je, ze zien of er ook maar één spiertje in jouw lijf, in jouw gezicht op spanning staat, dat ze vertelt of het spannend zal worden, en dat doet ze besluiten om niet meer mee te doen. Blijf je totaal kalm, met eindeloos veel tijd en ruimte, en heb je oog voor net dat ene hele kleine stapje vooruitgang, bevestig je blij en stop je. Ik vond uit dat ik mijn merrie niet beloon met een potje rennen tussen de trailer ladingen door, daar werd ze eigenlijk alleen maar opstandiger van. Zij wilde gewoon rollen door het zand, opgekropte spanning kwijtraken, en heel rustig rondwandelen achter me aan, voor de volgende trailerlaad-poging.
Je kunt hele theoriën volgen van hoe iets moet, maar als je ondertussen de signalen van je paard niet opvangt, kun je het allemaal schudden. En verder is het een kwestie van volhouden, eindeloos bezig blijven, korte sessies dan wel, maar eindeloos volhouden. Maar soms letterlijk eindeloos, omdat je ergens mee bezig bent en je toch echt wacht op het moment dat er 1 zucht komt, een koppie een fractie lager, een voorzichtige bries, voordat je je sessie beëindigt. Dat gevoel voor timing, gevoel voor wanneer het genoeg is geweest en wanneer nog niet, dat moet je ontwikkelen.
Wat ben ik blij met dit paard, kwpn-ster van 1.68 met nog een brandmerk op haar kont. Ze doet het goed, ze ziet er eigenlijk beter uit dan voorgaande jaren. Alsof ik nu pas snap waar ze blij van werd, de som van alles is nu totaal, dat kan ik zeggen, van nu af wordt het steeds beter en blijer. Mocht ze ooit besluiten te stoppen met leven, het is niet erg, ik zal haar missen vreselijk, maar wat hebben we veel bereikt. Voorlopig zegt iedereen dat ze nog jaren meekan, wie weet bereikt deze nog wel een leeftijd ergens in de dertig. We gaan het zien, eigenlijk begint het nu pas, zonder de talloze remmingen van voorheen, tevreden met muts, dat zijn wij.

Slechts een nederige observatie van mij...

groet Clarissa die erg geniet van deze zomer