Aafke schreef op dinsdag 13 juli 2010, 8:18:


Zo vat ik het ook helemaal niet op, Aafke Maar het is wel een vraag die hoofdpijn, slapeloze nachten en pijn in de buik veroorzaakt.
Voor mensen is het inderdaad anders en soms vind ik dat we daar in doorslaan, dat er mensen zijn die onnodig lijden terwijl de toekomstverwachting uitzichtloos is. Mensen hebben nog een bepaalde vorm van zelfbeschikking, zijn in staat te communiceren in een taal die voor andere mensen begrijpbaar is. Maar ook hier zijn er vele situaties denkbaar waarin mensen dat niet meer kunnen. Tja, en dan? Mijn man weet hoe ik er in sta en weet ook dat mocht ik niet meer in staat zijn kenbaar te maken wat mijn wensen zijn, dat hij in dergelijke situaties de artsen absoluut niet moet laten dokteren of mijn leven proberen te gaan redden, zodat mijn leven daarna bestaat uit "in leven houden". Dat is mijn persoonlijke visie.
Dieren ... dat is lastig, want je kunt ze niets vragen. Wanneer heeft het leven nog zin en wanneer niet? Interpreteer je je menselijke ideeën over kwaliteit van leven of kijk je naar het dier. Dieren hebben geen toekomstverwachting en leven van dag tot dag in het moment van "nu". Denken niet aan over 10 jaar met pensioen gaan of sparen voor een nieuwe auto ... als ze later groot zijn, bestaat niet. Het is nu en verder niets. Gedreven door te willen overleven. Iedere vorm van leven is daar, volgens mij, door gedreven, maar bij dieren primair aanwezig. Lijden in stilte en het vergt tijd en objectiviteit om dit lijden te kunnen inschatten. Een uitzichtloze levensbedreigende ziekte is dan het makkelijkst. Andere zaken, zoals Ingenioso, maakt het lastig, gecompliceerd en twijfelachtig. Wat zie je en zie je het goed? Denk je het of is het zo? De ene dag denk je het stellig te weten, de volgende dag weer niet. Ik heb veel gelezen, veel geluisterd en héél veel gekeken en vergeleken. Kijkend naar het gedrag van "gezonde" paarden, lezen over de sociale behoefte, verifiëren bij artsen en weer kijken ... wikken en wegen ... bij mij is het een proces van maanden geweest, waarbij ik ergens wel wist, maar ook ergens er niet aan wilde. Totdat je heel klinisch een bloknote pakt en plussen en minnen daadwerkelijk op papier zet, gewoon feiten, zonder emotie. Dan zie je de minnen groeien en de plussen ... euhhhh, die waren er niet. Gevoel in de koelkast, want tuurlijk is jouw dier het liefste dier en tuurlijk is jouw dier het mooiste dier en natuurlijk wil je hem/haar niet missen ... allemaal argumenten die jouw belang dienen en niet die van het dier. Kijk eens naar een natuurfilm en zie hoe hard (in onze ogen) de natuur is en bepaal dan of jij volgens deze natuurregels goed bezig bent. Lastig ... pffff!

Aafke, het is verdomd moeilijk en ik denk dat er geen eenduidig antwoord mogelijk is. Ik heb geprobeerd te "luisteren" naar het dier en daarbij mijn emoties buiten de deur te houden. De dood is neutraal, vrij van pijn en angst. Dieren gaan hier anders mee om dan wij mensen. Wij beredeneren, zij niet.

Piet schreef op dinsdag 13 juli 2010, 11:36:


Gelul! Het hele forum is niet volgeschreven over deze twee paarden. Sterker nog ... in het hele begin een topic "Dos Machos ..." en later op initiatief van iemand anders werd Ingenioso als trainingspaard ter discussie gesteld, weet je nog. Ik heb van Ingenioso NOOIT een kermisattractie gemaakt of willen maken.


Nergens beweer ik dat ik het niet meer wist ... ik wist het wel, ik wilde het niet weten, maar ik wist het wel!


Een discussie heeft geen zin, dan gaat iedereen zich een voorstelling bij maken. Je hebt hem moeten zien, je hebt met hem moeten omgaan en hem lang moeten bekijken.


Longeren????? Oefeningen aan de hand met mij naast zijn schouder, gewoon lopend. Niks longeren ...


Zo te lezen heeft iedereen, zowel ik als gerenomeerde dierenartsen, een hoogleraar en weet ik allemaal een gebrek aan kennis? Ik dacht het niet!

Monique Meijer schreef op dinsdag 13 juli 2010, 22:32:

Kleine tip voor bizar stinkende handen: lauw sopje met allesreiniger en een scheutje chloor. Daar je handen een poosje goed in wassen, afdrogen en handcreme aanbrengen. Het zal voor je huid wellicht niet al te best zijn, maar nood breekt wetten hé?

Aafke schreef op woensdag 14 juli 2010, 10:03:


Deze snap ik echt niet. Een kliniek van binnen zien is toch niet synoniem aan onoverkomelijke ellende of het eindstation? Of mis ik nu iets?

amar schreef op woensdag 14 juli 2010, 9:18:


Ik heb wel eens begrepen dat paarden dit doen om de darmslijmvliezen te herstellen en voedingstoffen in een organische vorm, lees opneembare, aan het dieet toe te voegen.

Isabel van der Made schreef op woensdag 14 juli 2010, 10:30:


En toch is het mogelijk in laten slapen van Opal recent door je gedachten geschoten als mogelijk oplossing in verband met je verhuizing. Dit is absoluut niet lullig bedoeld, dat moet je echt van me aannemen, maar het geeft mijns inziens wel aan hoe verdomd lastig sommige zaken liggen, zowel rationeel als emotioneel.

Christel Provaas schreef op woensdag 14 juli 2010, 16:34:


En ik denk dat het antwoord in vele berichten allang gegeven is.

e m kraak schreef op woensdag 14 juli 2010, 17:42:


Heel nuchter gezien: waarom maken we ons druk als we een paard in laten slapen (want paardenvlees eten is helemaal not done als je in de paardelarij zit), terwijl wij diezelfde avond nog een stuk vlees van rund of varken op ons bord serveren?

muriel schreef op woensdag 14 juli 2010, 19:12:


En daar was mijn hiaat aan kennis en ervaring. Ik zag een zielig paard, ik zag een bizarre situatie waarbij 4 hengsten in 3 boxen 24/7 stonden opgesloten in een garagebox. Geen bodembedekking, geen normale ventilatie, niet normaal te vreten ... en een plurk van een vent die ze zogenaamd verzorgde! In plaats van rustig adem in, adem uit, mij een voorstelling te maken wat het zou gaan betekenen heb ik de dieren met de nodige problemen binnen één week weggehaald. Maakte mij geen klote uit, maar daar zouden ze weg gehaald worden. Daarna zagen we wel wat er te redden viel. Als iemand nog de behoefte heeft om de foto's van die akelige plaats en de conditie van toen te zien, ik heb de foto's en ze zijn zo geplaatst.


Ik kan beelden laten zien dat hij los in de bak loopt, dat ik hem aan een dubbele lijn een beetje men, dat hij zich laat afspuiten en lekker rolt of dat hij zich laat verwennen met gefriemel en gefrunnik ... dan zie je een prachtig, glanzend en gezond paard. Maar dat was als ik wat met hem deed en ik zat nu eenmaal niet 24/7 in zijn wei. Hij kwam naar je toe als hij je hoorde, dan liet hij zijn neurotische gedrag eventjes voor wat het was. Na wat incidenten en ondanks alle pogingen hem een veilige plek te bieden, kon ik zijn gefrustreerde gedrag niet meer aan zien. Zo in en in triest, zo afwezig en zo alleen. Ik heb mijn hele terrein voor hem aangepast, allerlei constructies verzonnen als hij door het ene zou lopen dat het andere systeem hem toch zou beschermen tegen de boze wereld vol gevaren. Uiteindelijk sta je met je rug tegen de muur en viel bij mij het kwartje "genoeg is genoeg is nu echt genoeg!" Gisteren vond ik nog een pluk van zijn manen langs de omheining en dacht maar één ding: "Godverdomme jong, wat zijn mensen toch vieze beesten!"

Je hebt gelijk, je kunt de hele wereld niet redden en wellicht was het verstandiger geweest, als ik zo nodig had moeten redden (wat ook weer niet het geval was), rationeler te zijn en een paard met betere kansen uit een benarde situatie te halen. Maar één ding niet vergeten, zijn zoon Nolasco heb ik ook en dat is waanzinnig goed gegaan. Schrale troost misschien, maar er loopt nog een deeltje Ingenioso in reallife rond te banjeren.

Leonieke schreef op donderdag 15 juli 2010, 9:23: