Piet schreef op maandag 12 juli 2010, 13:02:


Piet, wil jij mij een plezier doen? Wil jij eens kijken welk e-mailadres jij van mij hebt? anja.seijn@planet.nl is al maanden out of office en niet meer door mij te openen/benaderen. Ik heb namelijk al maanden een ander adres. Toen Ingenioso vanwege zijn wond aan zijn schoft weer naar de kliniek moest, heb ik je gezegd je op de hoogte te houden. Ik heb je hierna nog zeker 2 x gemaild, maar geen reactie ontvangen. Ik zou het bijzonder vervelend vinden als blijkt dat we langs elkaar heen hebben zitten "lullen" en elkaar nu scheef aan zouden kijken. Ik zou dat, wat mij betreft, volstrekt onnodig vinden.

Maar goed, antwoord op je vraag:
Ik heb met Ingenioso, onder begeleiding van een fysiotherapeut, oefeningen aan de hand gedaan. Eerst naast zijn hoofd grote voltes lopen, daarna naast zijn schouder, waarbij ik zijn hoofd (door middel van een kaptoom) laag heb gevraagd. Veel beloond met voertjes en "good boy" gejoeld. Links om, rechts om, grote voltes, wat kleinere voltes. Eerst zorgen dat hij niet "op de schouder" liep en toen dit goed ging, zijn we aandacht gaan besteden aan het juist ondertreden van het binnenachterbeen met nog altijd zijn hoofd ontspannen laag en lengte buiging in de hals. Alles is een rustig stapje. Ik was ook met lang teugelwerk gestart "voorruit" (dus wegstappen) door middel van voerbeloning aangeleerd en als hij liep te slenteren versnelling gevraagd met "kom-kom". Mijn handen waren zijn ogen en ik heb er voor gezorgd dat hij zich nimmer vast liep of ergens tegen aan liep. Dit alles is gedaan om hem te gymnasticeren, hem van achteren soepel te krijgen, minder scheef te laten lopen ... want hij liep altijd dezelfde hysterische rondjes linksom, nooit eens de andere kant op. Ik heb veel gehad aan de massage- en bewegingstherapie workshop van Cindy en heb hem met grote regelmaat voorzien van een massage. Of ik dat allemaal correct heb gedaan, weet ik niet, maar hij vond het wel lekker en stond vaak half weg te doezelen.
"Terug" is een streling over zijn borst geweest. "Voeten" was een commando tijdens het lopen als we een drempel of opstap tegen kwamen, dan riep ik "voeten" en hij liep dan echt als een ooievaar in stap te piafferen. Voor mij mooie herinneringen.

Wil schreef op maandag 12 juli 2010, 18:38:

Vanaf dag 1, Wil, werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik had een afspraak met de kliniek hier. Als ze zouden arriveren zouden ze direct komen om ze te controleren. Vee-arts schrok zich rot en heeft heel voorzichtig laten vallen dat "euthanasie ook een optie was" ... zo zei hij het. Waarop ik weer stond te kijken als een aap met een kapotte wekker ... hé wat zeg je me nu? Beslissing hoefde niet direct genomen te worden, behandeling van diverse smerige wonden wel. Oké, eerst maar eens goed laten vreten, drinken, ruimte tot bewegen geven (hij liep echt als een dronke man) en AB er in, dagen achter elkaar. Hij krabbelde op en fase 2 werd in werking gezet. Hoe en wat kun je doen om het dier een zo fijn mogelijk bestaan te geven waarin door mij niets wordt verlangd of gevraagd (ik heb Goke en Jeen om op te hobbelen hé, dus ik zag de uitdaging in het geheel niet om op Ingenioso te moeten gaan zitten, die onbeleerd is/was).
Het is niet dat je op een goede morgen op sta en denk, weet je waar ik zin in heb ... ik ga eens een paard omleggen! Nee, in het geheel niet ... daar gaan maanden over heen, terwijl je steeds meer dingen moet doorstrepen van de mogelijkheden en steeds vaker je afvraagt "ben ik wel goed bezig?" Geloof me, het zou een kleine moeite geweest zijn om hem tot z'n 30ste te laten staan waar hij stond, jonge shetjes die ook met gemak de 40 passeren, drie maal daags zijn hooibak vullen, water verschonen en eens laten bekappen, jaarlijks een tandarts erbij. Ik heb de ruimte, ik kan het me financieel veroorloven, ik heb de tijd en gelegenheid, dus waarom "ruimen". Omdat ik zag hoe gezonde paarden leven, omdat ik zag hoe hij leefde, omdat ik zag dat wat een paard zou willen doen hij nooit zou kunnen doen, omdat ik simpelweg zag dat ik met al mijn goede bedoelingen een paard gevangen hield in een uitzichtloze situatie, waarbij hij van de ene dag in de andere sukkelde, wel riep naar de andere paarden, maar nooit zonder kleerscheuren in een groep kon lopen. Van Nolasco kon hij de laatste maanden echt op zijn donder krijgen, tot bloedens toe. Hij liep dan met zijn neus over de grond richting de waterbak om te drinken en als Nolasco wilde dat hij wegging zag hij de waarschuwingen niet en dan werd er eventjes haarfijn afgerekend. Als hij dan weg probeerde te rennen vloog hij letterlijk overal boven op. De littekens zijn niet te tellen geweest. Zo werd hij meer en meer terug gedrongen op de beperkte vierkante meters met de onschuldige shetjes (die overigens ook geen bal van die grote snapte, maar dat was soms nog wel grappig ... Catootje stond dan te meppen en Ingenioso keek verbaasd wat hij nu weer voelde).
Uiteindelijk kon ik er niet meer van weglopen en ben toen gaan handelen. Al mijn paarden mogen paard zijn, zo nu en dan moeten ze mij een beetje tolereren, maar ze moeten vooral paard zijn. God behoede, maar als morgen Jeen iets zou overkomen waardoor hij niet langer meer paard kan zijn, dan doe ik het weer. Ik zie het inderdaad als mijn verantwoordelijkheid en vind dat je daar niet van weg mag lopen.

PS Wil: ik heb er een foto bij geplaatst die voor mij boekdelen spreekt en de meest waardevolle is die ik van hem heb!

joop schreef op maandag 12 juli 2010, 18:13:


Ja echt wel. Eduard houdt voor zijn lol allemaal van die ouwe Landrovers V8. Restaureert en knapt op (schijnt een verschil in te zitten ) Enfin, die krengen zuipen ... niet normaal meer 1 op 4 / 1 op 5 als je mazzel hebt. Ik heb een heel lief klein oud tractortje, daar gaat wat rode diesel in en we kunnen er alles mee. Niet zo'n grote, maar zo heel oud dingetje. Leuk hoor!

Aafke schreef op dinsdag 13 juli 2010, 8:18:


Zo vat ik het ook helemaal niet op, Aafke Maar het is wel een vraag die hoofdpijn, slapeloze nachten en pijn in de buik veroorzaakt.
Voor mensen is het inderdaad anders en soms vind ik dat we daar in doorslaan, dat er mensen zijn die onnodig lijden terwijl de toekomstverwachting uitzichtloos is. Mensen hebben nog een bepaalde vorm van zelfbeschikking, zijn in staat te communiceren in een taal die voor andere mensen begrijpbaar is. Maar ook hier zijn er vele situaties denkbaar waarin mensen dat niet meer kunnen. Tja, en dan? Mijn man weet hoe ik er in sta en weet ook dat mocht ik niet meer in staat zijn kenbaar te maken wat mijn wensen zijn, dat hij in dergelijke situaties de artsen absoluut niet moet laten dokteren of mijn leven proberen te gaan redden, zodat mijn leven daarna bestaat uit "in leven houden". Dat is mijn persoonlijke visie.
Dieren ... dat is lastig, want je kunt ze niets vragen. Wanneer heeft het leven nog zin en wanneer niet? Interpreteer je je menselijke ideeën over kwaliteit van leven of kijk je naar het dier. Dieren hebben geen toekomstverwachting en leven van dag tot dag in het moment van "nu". Denken niet aan over 10 jaar met pensioen gaan of sparen voor een nieuwe auto ... als ze later groot zijn, bestaat niet. Het is nu en verder niets. Gedreven door te willen overleven. Iedere vorm van leven is daar, volgens mij, door gedreven, maar bij dieren primair aanwezig. Lijden in stilte en het vergt tijd en objectiviteit om dit lijden te kunnen inschatten. Een uitzichtloze levensbedreigende ziekte is dan het makkelijkst. Andere zaken, zoals Ingenioso, maakt het lastig, gecompliceerd en twijfelachtig. Wat zie je en zie je het goed? Denk je het of is het zo? De ene dag denk je het stellig te weten, de volgende dag weer niet. Ik heb veel gelezen, veel geluisterd en héél veel gekeken en vergeleken. Kijkend naar het gedrag van "gezonde" paarden, lezen over de sociale behoefte, verifiëren bij artsen en weer kijken ... wikken en wegen ... bij mij is het een proces van maanden geweest, waarbij ik ergens wel wist, maar ook ergens er niet aan wilde. Totdat je heel klinisch een bloknote pakt en plussen en minnen daadwerkelijk op papier zet, gewoon feiten, zonder emotie. Dan zie je de minnen groeien en de plussen ... euhhhh, die waren er niet. Gevoel in de koelkast, want tuurlijk is jouw dier het liefste dier en tuurlijk is jouw dier het mooiste dier en natuurlijk wil je hem/haar niet missen ... allemaal argumenten die jouw belang dienen en niet die van het dier. Kijk eens naar een natuurfilm en zie hoe hard (in onze ogen) de natuur is en bepaal dan of jij volgens deze natuurregels goed bezig bent. Lastig ... pffff!

Aafke, het is verdomd moeilijk en ik denk dat er geen eenduidig antwoord mogelijk is. Ik heb geprobeerd te "luisteren" naar het dier en daarbij mijn emoties buiten de deur te houden. De dood is neutraal, vrij van pijn en angst. Dieren gaan hier anders mee om dan wij mensen. Wij beredeneren, zij niet.

Piet schreef op dinsdag 13 juli 2010, 11:36:


Gelul! Het hele forum is niet volgeschreven over deze twee paarden. Sterker nog ... in het hele begin een topic "Dos Machos ..." en later op initiatief van iemand anders werd Ingenioso als trainingspaard ter discussie gesteld, weet je nog. Ik heb van Ingenioso NOOIT een kermisattractie gemaakt of willen maken.


Nergens beweer ik dat ik het niet meer wist ... ik wist het wel, ik wilde het niet weten, maar ik wist het wel!


Een discussie heeft geen zin, dan gaat iedereen zich een voorstelling bij maken. Je hebt hem moeten zien, je hebt met hem moeten omgaan en hem lang moeten bekijken.


Longeren????? Oefeningen aan de hand met mij naast zijn schouder, gewoon lopend. Niks longeren ...


Zo te lezen heeft iedereen, zowel ik als gerenomeerde dierenartsen, een hoogleraar en weet ik allemaal een gebrek aan kennis? Ik dacht het niet!

Monique Meijer schreef op dinsdag 13 juli 2010, 22:32:

Kleine tip voor bizar stinkende handen: lauw sopje met allesreiniger en een scheutje chloor. Daar je handen een poosje goed in wassen, afdrogen en handcreme aanbrengen. Het zal voor je huid wellicht niet al te best zijn, maar nood breekt wetten hé?

Aafke schreef op woensdag 14 juli 2010, 10:03:


Deze snap ik echt niet. Een kliniek van binnen zien is toch niet synoniem aan onoverkomelijke ellende of het eindstation? Of mis ik nu iets?

amar schreef op woensdag 14 juli 2010, 9:18:


Ik heb wel eens begrepen dat paarden dit doen om de darmslijmvliezen te herstellen en voedingstoffen in een organische vorm, lees opneembare, aan het dieet toe te voegen.

Isabel van der Made schreef op woensdag 14 juli 2010, 10:30:


En toch is het mogelijk in laten slapen van Opal recent door je gedachten geschoten als mogelijk oplossing in verband met je verhuizing. Dit is absoluut niet lullig bedoeld, dat moet je echt van me aannemen, maar het geeft mijns inziens wel aan hoe verdomd lastig sommige zaken liggen, zowel rationeel als emotioneel.

Christel Provaas schreef op woensdag 14 juli 2010, 16:34:


En ik denk dat het antwoord in vele berichten allang gegeven is.

e m kraak schreef op woensdag 14 juli 2010, 17:42:


Heel nuchter gezien: waarom maken we ons druk als we een paard in laten slapen (want paardenvlees eten is helemaal not done als je in de paardelarij zit), terwijl wij diezelfde avond nog een stuk vlees van rund of varken op ons bord serveren?

muriel schreef op woensdag 14 juli 2010, 19:12:


En daar was mijn hiaat aan kennis en ervaring. Ik zag een zielig paard, ik zag een bizarre situatie waarbij 4 hengsten in 3 boxen 24/7 stonden opgesloten in een garagebox. Geen bodembedekking, geen normale ventilatie, niet normaal te vreten ... en een plurk van een vent die ze zogenaamd verzorgde! In plaats van rustig adem in, adem uit, mij een voorstelling te maken wat het zou gaan betekenen heb ik de dieren met de nodige problemen binnen één week weggehaald. Maakte mij geen klote uit, maar daar zouden ze weg gehaald worden. Daarna zagen we wel wat er te redden viel. Als iemand nog de behoefte heeft om de foto's van die akelige plaats en de conditie van toen te zien, ik heb de foto's en ze zijn zo geplaatst.


Ik kan beelden laten zien dat hij los in de bak loopt, dat ik hem aan een dubbele lijn een beetje men, dat hij zich laat afspuiten en lekker rolt of dat hij zich laat verwennen met gefriemel en gefrunnik ... dan zie je een prachtig, glanzend en gezond paard. Maar dat was als ik wat met hem deed en ik zat nu eenmaal niet 24/7 in zijn wei. Hij kwam naar je toe als hij je hoorde, dan liet hij zijn neurotische gedrag eventjes voor wat het was. Na wat incidenten en ondanks alle pogingen hem een veilige plek te bieden, kon ik zijn gefrustreerde gedrag niet meer aan zien. Zo in en in triest, zo afwezig en zo alleen. Ik heb mijn hele terrein voor hem aangepast, allerlei constructies verzonnen als hij door het ene zou lopen dat het andere systeem hem toch zou beschermen tegen de boze wereld vol gevaren. Uiteindelijk sta je met je rug tegen de muur en viel bij mij het kwartje "genoeg is genoeg is nu echt genoeg!" Gisteren vond ik nog een pluk van zijn manen langs de omheining en dacht maar één ding: "Godverdomme jong, wat zijn mensen toch vieze beesten!"

Je hebt gelijk, je kunt de hele wereld niet redden en wellicht was het verstandiger geweest, als ik zo nodig had moeten redden (wat ook weer niet het geval was), rationeler te zijn en een paard met betere kansen uit een benarde situatie te halen. Maar één ding niet vergeten, zijn zoon Nolasco heb ik ook en dat is waanzinnig goed gegaan. Schrale troost misschien, maar er loopt nog een deeltje Ingenioso in reallife rond te banjeren.

Leonieke schreef op donderdag 15 juli 2010, 9:23: