Sandra van Bommel schreef op maandag 12 juli 2010, 10:33:


Dat is vragen naar de bekende weg. Overigens wist Ingenioso perfect met zijn blindheid om te gaan voor zover ik het heb begrepen.


Zo ook voor de mens, moeten die dan ook maar dood wanneer die een trauma hebben opgelopen. Of gaan we daar anders mee om?


Ook een vraag naar de bekende weg.


Of moet leren dat de 'kust veilig is'... wat er ook gebeurt. Dat kan bereikt worden door clickertraining.


Net zoals je mensen kunt leren om te gaan met angst en stress.


Als ik het begrijp van Anja vertrouwde Ingenioso voor de volle 100% op haar. Daar had ze m.i. verder mee kunnen gaan.


Littekens zijn plaatsen van een herstelde wond.


Klopt, actie... reactie... daar is een forum voor toch.


Tja,... klopt helemaal hoor. Ook ik heb hier wel eens dingen voor mijn kiezen gekregen die bijna niet te verhapstukken waren.


Klopt, is ook waar.... maar de één ziet nog mogelijkheden waar anderen onmogelijkheden ziet.........

joop schreef op maandag 12 juli 2010, 13:40:


Klopt, begrijp ik... vooral dat het tijd en energie kost. Tijd en energie die Anja m.i. steekt in de andere paarden die ze ook heeft. Tijdvreters... misschien een mis-inschatting die ze maakte toen ze beide paarden in huis haalde naast al haar andere paarden.

Virginie Walgraeve schreef op maandag 12 juli 2010, 14:28:


Kleine oplossing... klik het de longeerlijn vast aan de zijkant van het halster. Op het moment dat in paniek raakt of schrikt kan je haar heel gemakkelijk houden. Door de dan onstane druk zal ze haar hoofd opzij moeten doen en om je heen lopen i.p.v van je weg.

Probeer maar eens in de weide/bak/paddock.

Anja S schreef op maandag 12 juli 2010, 19:14:


Wanneer is dat moment? Waarom beredeneren we dat voor mensen anders?

Waarom gaat bij een één een hb-paard (op advies van de da notabene) acuut naar de slacht? Waarom gaan sommige zomer-eczemers dezelfde weg omdat de 'baas' het niet aan kan zien? Waarom......?

Dit is geen oordeel t.o.v. jou Anja (mocht je dat zo ervaren dan... )
Dit soort dingen roept vragen bij mij op.. hoever gaat we? En.... wanneer is een paard geen paard meer?

Pak deze reactie er even tussenuit. Dit topic is idd niet bedoeld om te oordelen over de acties van een ander. Ben alleen benieuwd naar 'Wanneer is een paard geen paard meer?'.

Isabel van der Made schreef op dinsdag 13 juli 2010, 13:48:


Ook ik heb deze beslissingen genomen, nog niet met een paard. Wel met een geit (die para-tbc had) en dan nog gewacht tot het echt niet meer kon. Misschien wel te lang gewacht. Of... met een hamster. Diertje had een hersenbloeding gehad. Draaide alsmaar rondjes en kreeg stuiptrekkingen. Ja,... we zijn er mee naar de da gegaan en ze heeft een spuitje gehad. Overigens diep respect hoe deze da dit deed en communiceerde naar mijn dochter van wie de lieve, tamme hamster was. Kreeg zelfs na enkele dagen nog een kaartje met sterkte-wens van de da-praktijk.
Elke keer geeft het weer een rotgevoel! Ondanks de wetenschap dat we ingegrepen hebben t.o.v. een langere lijdensweg.


Klopt! En daar gaat deze topic over.


Inderdaad, ga er maar aan staan.

Anderhalve week weer eens rondgelopen op een manege. Daar waar pony's in hokjes van 2x2m. stonden in de hitte. De wand zo hoog dat ze er niet eens overheen konden kijken. Voor mij persoonlijk 'not-done'.... voor een ander heel gewoon/normaal.

Waren die paarden geen paarden meer? Ik weet het niet!! Persoonlijk zie ik een ander 'plaatje'. Maar.... wie ben ik. Zagen deze paarden er ongelukkig uit. Nee,... stonden aan hun hooi te knabbelen. Nieuwsgierig naar wie er nu weer eens langs kwam om te kijken.


Ja,... maar dan nog. Wanneer grijp je in? Heb met Nancy ook wel eens met mijn handen in het haar gezeten wanneer ze een jeukaanval had. Buikschuiven, kontdraaien... constant rondjes lopen (ook al had ze haar deken op) Gelukkig heb ik het dit jaar nog niet van haar gezien... maar geloof me, hoe ze dan is gaat mij door meng en been. Kan me er iets bij voorstellen dat voor sommige mensen dan de grens is bereikt en er voor dat dier een punt achter zetten.


Klopt, is nog moeilijker. En ook daar zal een ieder persoonlijk anders mee omgaan. Bij de één is de grens eerder bereikt dan een ander. Waar de één nog mogelijkheden ziet geeft de ander het op.

Ligt er ook aan wat voor (financiële) mogelijkheden je hebt. Hier is het zo mocht één van onze haffies zo ernstig koliek krijgen of gewond raken dan gaan ze niet naar de kliniek. Dan is het einde verhaal. Ten eerste is het voor ons onbetaalbaar op dit moment. Ten tweede wil ik ze de reis+ellende van een kliniek besparen. Mocht dat hier gebeuren dan is het heel "simpel" (hoe hard het ook is) Op dat moment laten we de da komen om hun leven hier op het erf, hun eigen veilige plek te beëindigen.

Ik baal als een stekker, het ging zo goed. Gisteren voor het eerst zelf eventjes op haar gereden. Stap, enkele pasjes draf. Niet teveel... gewoon rustig...

Kom net bij haar vandaan... ze heeft weer pijn. Vooral rechtsvoor. Bahhh.... baal hier zo vreselijk van. Zo rot om haar weer pijn te zien lijden.

Ik heb geen idee. Fred gemaild, heeft vakantie maar weet wel dat hij zijn mail leest.

Misschien opnieuw hb. Zou kunnen doordat het flink geregend heeft. Volgens Anne kan er dan veel stikstof vrij komen, is veengrond. Gras krijgt een flinke voedingswaarde, teveel misschien. Had ze bewust afgelopen weekend al niet in de weide gezet met nieuw vers strookje gras. Gisteren en vandaag wel een poosje....

Net even weer hooi + stro gebracht. Ze loopt iets minder pijnlijk, misschien dat de asprines hun werk doen....

Of... een hoefzweer? Vooral rechtsvoor wilde ze vanavond amper op staan.

Hoeven zijn geen van de 4 extra warm, in vergelijking met Winsor voel ik niets bijzonder. Rechsvoor lijkt de hoefbal ietsje opgezet...

Kweenie... heb het te doen met de lieve schat. Ze zoekt op de één of andere manier troost, komt dicht tegen me aan staan en zoekt aandacht.

Stilletjes hoop ik dat het morgen over is (misschien wel tegen beter weten in)

Heb steeds meer het vermoeden dat het idd een (sluimerende) hoefzweer is. Nog niet doorgebroken. Kan zelf ook nog niet zien waar het zit.

Vanmorgen haar even laten stappen, in vrijheid voor mij aan... en naast mij.
Het is rechtsvoor. Vooral in de paddock waar het zand in haar hoef aankoekt loopt ze moeilijk. Op het kaalgevreten looppad loopt ze beter, niet goed maar wel gemakkelijker. De andere drie benen zet ze goed neer, geen spoor van pijn.

Heb ze van het gras af, alleen het looppad blijft open. Zullen ze enkel sprietjes kunnen eten. 't Is even de afweging... 'stil staan in de paddock' of 'toch wat bewegen op het looppad'. Heb voor het laatste gekozen.

Om het gras wat groeit hoef ik me ook geen zorgen meer te maken. Is gehooid, is alweer gegroeid.... en er lopen 4 andere paardjes op. De buren hebben een zorgboerderij. Vier paardjes (3 haflingers + shetje) die al jaren enkel op stal staan + af en toe in een kleine paddock. Er zijn 2 (een jaarling + 2 jarige) bij die nog nooit in een weide hebben gelopen.

Sinds vorige week vrijdag kunnen ze op de weide. Er is een dam in de sloot gemaakt, extra opening in de weide. Langzaamaan mogen ze voorzichtig opbouwend in de wei (reken maar dat ik gewaarschuwd heb om voorzichtig en langzaam op te bouwen )