Koen Theys schreef op zaterdag 10 juli 2010, 22:34:


Ik heb dan wel niet zoveel ervaring, maar daar dacht ik ook een klein beetje aan. Jaren terug heeft Jeen dat gehad ... scheurtje + vuil = bacteriën/schimmels met het risico op losse wanden (weet niet hoe ze het noemen). Maar bij Jeen moest het behoorlijk uitgesneden worden. De hoefsmid van de handelsstal had er inkeping overdwars gemaakt om het verder scheuren te voorkomen in plaats van het adequaat schoon te maken!

Ik voel me haast genoodzaakt om in de verdediging te schieten, maar ik zal proberen het één en ander uit te leggen.
Volgens mij heb ik niet zoveel "juichverhalen" geschreven over Ingenioso. In het begin heb ik laten weten dat ze bij mij stonden, daar ik ze via een hulpkreet heb leren kennen. Daarna heb ik niet op eigen initiatief over hem geschreven of de discussie gezocht. Een topic "training van een blind paard" is niet door mij gestart, maar ging wel over mijn Ingenioso. Soms schreef ik wat, maar altijd met een bepaalde gereserveerdheid ... ik heb vanaf het allereerste begin vraagtekens gehad over Ingenioso, maar heb wel alle mogelijkheden onderzocht en geprobeerd. Ook in de periodieke uitgave van het magazine van Piet zijn mijn bedenkingen en twijfels in een persoonlijk e-mails aan Piet altijd tot uitdrukking gekomen. Maar jeetje, als je niets probeert en geen goede moed houdt dan is de strijd al snel gestreden en dan had ik niet 14 maanden hoeven wachten en dokteren om de allereerste optie van mijn vee-arts "in laten slapen" tot uitvoer te brengen.

Ingenioso is, tot tegenstelling van veel andere blinde voorbeelden, al heel lang blind. Een hoogleraar van de Universiteit Utrecht vermoedt zelfs vanaf zijn prille bestaantje. Maar dat blijft giswerk en wordt afgeleid uit gedrag. Ingenioso is in Spanje solitair gehouden, ergens achteraf en werd als dekhengst gebruikt. In Nederland stond hij opgesloten en werd niet al te vriendelijk behandeld. Zijn inmiddels 4-jarige zoon, Nolasco, heeft een zelfde behandeling in Nederland gehad. Let wel, Nolasco was toen slechts 1,5 jaar toen hij werd opgesloten!

Nolasco had geen ander contact gekend dan met zijn blinde vader. Naarmate hij zich bij mij meer thuis ging voelen en ging ontwikkelen, des te groter werden zijn frustraties. Waar Ingenioso dan weer de dupe van werd. Lastig communiceren als gezond paard met een blind paard! Ik heb enkele maanden terug het besluit genomen Nolasco tussen de andere, gezonde paarden te zetten en Ingenioso bij de shetjes. Bliksem, een potentieel salami shetje met x-beentjes en een giga-onderbeet, was zijn vriendje en Catootje die hobbelde tussen de beide heren door en was dan weer voor Bliksem een gezond maatje. Ik verdomde het letterlijk om een gezond jong dier (Nolasco) op te offeren en hem te veroordelen voor de rest van zijn leven om als blinde geleide knol te functioneren. Daar heb ik goed aan gedaan, Nolasco is lid van een club geworden en de dames en Jeen hebben hem geleerd hoe hij zich moest gedragen.

Het afgelopen jaar is met vallen en opstaan gepaard gegaan. Zo ging het een tijdje goed, liep hij rustig in de wei om vanuit het niets door alles heen te banjeren. Als hij in paniek schiet is het letterlijk blinde paniek en dan is er geen houden aan. Afrastering liep hij compleet uit de grond, draad liep hij volledig door heen. Lintjes die geluid maakte, belletjes ... you name it, I've did it ... boeide hem niets, paniek is paniek is megapaniek ... niet te stoppen en het is meer dan eens gebeurd dat ik ter nauwernood voor dik 500 kg Andalusiër kon wegspringen. Dit is binnen zijn bekende omgeving, maar oorzaak ligt buiten zijn omgeving. De kwekerij die ineens besluit te gaan sproeien of de buurman die met een tractor gaat maaien of een stelletje dwazen die verkeerd rijden met motor en langs zijn paddock even draaien om weer op te trekken. Dan gaat Ingenioso dwars over de shetjes en dwars door de eiken houten planken (waar je je de pleuris op staat te zagen zo hard!) die met weet ik veel hoeveel schroeven in meters lange massief kastanje houten palen in de grond staat ... het breekt als lucifertjes en gaan we maar weer aan de slag met de dierenarts, jodium, groene leem en honing. Want ongeschonden komt hij er niet vanaf!

Ik heb diverse dierenartsen, hoogleraar, fysiotherapeuten, ostheopaten en weet ik al niet meer gesproken, geraadpleegd en om advies gevraagd. De uitkomst was altijd dezelfde. Ik heb geprobeerd te gaan wandelen, te clickeren (maar weet eigenlijk niet wat ik moest clickeren want als ik riep "voeten" tilde hij zijn benen op, als ik riep "terug" ging hij terug), maar de angst, de paniek, de stress ... het was geen kwestie van gewenning, het was zijn tweede natuur geworden ... altijd bang! Ik heb het zo vaak gedemonstreerd dat ik er zelf een knoop van in mijn buik kreeg. Wat doe ik het dier aan!
Zijn paddock is 16 x 32 meter. Centraal gelegen, zodat ik hem vanuit onze werkplaats én vanuit de woning altijd kon zien. Ik zag hem ook altijd en bij alles wat er gebeurde, keek ik altijd als eerste naar hem. Uren, dagen, weken, maanden heb ik naar het dier zitten kijken. Ik heb er een picknicktafel voor geplaatst en zit daar vaak. Hij loopt rondjes, altijd maar rondjes. Stopt zo nu en dan om te naar iets te luisteren en gaat dan weer rondjes lopen, alsmaar rondjes. Eten was een obsessie, duwen en snaaien, om vervolgens met de kop naar beneden en beneden blijven net zo lang door te vreten tot het op was om vervolgens ja hoor ..... weer rondjes te lopen, ondertussen mesten en die mest was niet meer uit het weidje te krijgen, hij liep alles kapot en fijn ... rondjes om ziek van te worden. Poetsen vond hij prettig, aaien kon hij van genieten, maar o god ... als we uit de paddock moesten, bijvoorbeeld om te bekappen ... mijn bekapper is super met hem, heel rustig, neemt alle tijd, maar dikke stress ... neusgaten zo groot als schoteltjes, snuiven, spanning. Om maar eens wat simpels te noemen. Hem van de ene weide naar de andere brengen deed ik nooit alleen. Ik heb al eens eerder met een half gek paard die keihard rondjes om je heen ging rennen een tijd lang gestaan tot er hulp kwam. Dus altijd met z'n tweeën en dan vooral geen rare dingen op je terrein laten liggen want als hij flipt dan breekt hij zijn benen!

Eigenlijk wist ik al eerder wat ik moest doen, maar stelde het uit. Stel dat hij nu wel gelukkig is, stel dat hij morgen niet meer angstig is .... maar stel je voor dat hij zo nog 20 jaar rond moet lopen. Voor wie? Voor wat? Voor zichzelf? Paarden hebben geen toekomstverwachting. Als er morgen iets ergs gebeurd en ze komen als gevolg daarvan te overlijden, so be it! Morgen bestaat niet eens en de dood in neutraal. In de vrije natuur was hij waarschijnlijk al lang dood gegaan. Ik zie hem binnen een paar uur zijn benen breken in de Oostvaardersplassen om eens wat te noemen. Cultiveer ik een paard wat te angstig is om te leven? Het boek "De natuur van het paard" van Dr. Marthe Kiley-Worthington heb ik inmiddels 3 keer gelezen en elke keer wist ik het antwoord, maar elke keer hoopte ik op verbetering.

Ik heb als een klein kind gejankt, heb zijn hoofd vastgehouden tot hij er niet meer was. Ik had het liever anders gezien, maar ik weet ook dat het mijn verantwoordelijkheid was om de beslissing te nemen. Niets was makkelijker geweest om hem gewoon te laten lopen, 3 x per dag te voeren en hem zo nu en dan eens te aaien. Hij stond bij mij niet in de weg en als ik hem had kunnen laten opereren had ik het gisteren al gedaan.Het dier had iets magisch, iets wat je niet uit kunt leggen ... inderdaad hij was Ingenioso!

Piet schreef op maandag 12 juli 2010, 7:21:


Dat beginnende paardenmens moet nu maar eens afgelopen zijn, vind ik. Ik heb in 2 jaar meer geleerd waar sommige paardenhouders 20 jaar over moeten doen. Zo moeilijk is het nu allemaal ook weer niet, hé?
Ik heb daarnaast altijd beweerd dat ik er niet op ga kruipen, dat was ook mijn bedoeling niet. Ik heb me daar vreselijk tegen verzet, ook hier, en altijd getwijfeld over het feit of Ingenioso er zo veel meer paard door zou worden met een ruiter op de rug. Eén van de weinige gewenste hulpmiddelen zou een "noodstop" zijn geweest, dat weet je, voor panieksituaties, maar die was er niet. Geloof me, je wordt er echt niet vrolijk van (understatement of the year) als je hem zag paniekeren. Een paard dat schrikt en dat heftig reageert is Nijntje vergeleken met het geweld waarmee Ingenioso door de hekken liep. Man o man, wat heb ik veel gejankt en wat ben ik dan bang geweest dat hij zich levensgevaarlijk zou verwonden!
Je initiatief heb ik gewaardeerd, van de 200 mensen in de denktank heb ik niets gemerkt en op mijn uitnodiging het dier eens te ontmoeten en het te ervaren, is niet gereageerd. Of ik er goed aan heb gedaan, weet ik niet, de ene keer denk ik van wel, de andere keer denk ik van niet. Ik vind beslissen over leven of dood echt doodeng en ben dus niet over één nacht ijs gegaan ... maar zeker weten doe je het nooit. Ïk wilde meer voor Ingenioso dan een half uurtje per dag braaf meewerken. Als hij mij voelde, hoorde of rook, dan deed hij wat ik hem vroeg ... altijd bang, maar hij vertrouwde mij wel. Ik kon hem ook makkelijk vervoeren, hij stond te trillen op zijn benen, maar hij liep mee ... ook weer op basis van vertrouwen. Bizar gewoon, dat zo'n paard nog vertrouwen had in mensen! Hij hoefde voor mij helemaal niet met mij mee te werken, als hij maar gewoon paard kon zijn, dan was het genoeg geweest!

Aafke schreef op maandag 12 juli 2010, 8:52:


Aafke, Ingenioso vertrouwde mij blind en ik was om de donder niet bang voor Ingenioso. Ik ging er zelfs voor staan als hij in paniek raakte en dan sprong hij keurig om mij heen, maar was alsnog niet te stoppen. Ik geloof dat er hier maar weinigen zijn die het kunnen snappen. Het dier was niet bang van mensen. Veearts mocht hem behandelen, hij reageerde volledig op mijn stem. Ik heb hem alles gegeven wat ik kon geven en heb van hem alles gekregen wat ik van hem kon krijgen.
Eddy heb ik niet eens gevraagd. Geen mens kan een paard leren paard te zijn. Iedereen kent wel een één of ander dier dat in een dierentuin rondjes loopt en neurotisch gedrag vertoont, als gevolg van gevangenschap en isolatie ... dat gedrag, dat was Ingenioso, dag in, dag uit en dan ook nog met enige regelmaat paniek. Haalde je hem eruit, dan was hij angstig en dan ook echt angstig. Hij deed alles wat je vroeg, volgens mij maar om één ding ... overleven! Hij was meester in het overleven, maar wist niet meer hoe te leven! Dat is de angel, niets anders. Ik heb hem ruim 14 maanden kunnen bestuderen, je kunt je echt achter je pc geen voorstelling maken!

Sandra van Bommel schreef op maandag 12 juli 2010, 8:13:


Dank voor je verhalen, Sandra. Zo te lezen heb jij dezelfde ervaring. Ik herken ieder woord wat je schrijft!

Isabel van der Made schreef op zondag 11 juli 2010, 23:38:


Ik snap dat je vragen hebt. Ik snap alleen niet dat je het "afmaken" noemt en ik snap al helemaal niet dat je je afvraagt waarom "dit paard nu dood moest". Volgens mij heb je zelf ook met een dergelijk dilemma rondgelopen maar heb je gelukkig een oplossing gevonden.
Ik heb inderdaad zelf besloten het te melden op dit forum, ik had ook mijn mond kunnen houden. Het was vroeg of laat toch een keer genoemd of vermeld en ik heb niets te verbergen.

Martina schreef op maandag 12 juli 2010, 9:07:


Niet! Clickeren is een communicatiemiddel tussen mens en dier. Paarden communiceren heel anders ... het belangrijkste zintuig van het paard is zijn zicht. Ingenioso werd door de anderen paarden als een soort freak bekeken. "hmmm, het ziet er uit als een paard, het ruikt als een paard, maar .... wat een rare snuiter ... weg met hem!"

Peter Donck schreef op maandag 12 juli 2010, 9:09:


Je mag mij altijd aan mijn vlechten trekken, Peter, moet ik ze wel eerst effekes laten groeien!

Aafke schreef op maandag 12 juli 2010, 9:19:


Sorry, Aafke, maar wat een onzin! Euhhhh ... Jeen, Nolasco, Pepper, Roos en Goke ... effe niet gaan rennen hoor, anders weet Ingenioso niet meer wat er aan de hand is en wie hij moet volgen ... "click, ja braaf!!!" Enne ... ook niet meer met z'n allen schrikken hoor en niet meer met z'n allen aankomen galopperen als er hooi gebracht wordt en o ja, vooral de honden niet opjagen als ze in de wei komen. Kut, de honden vergeten ... Lotje en Sam, niet achter de paarden aan rennen .... o jee, de 13 katten vergeten die in de hooibakken gaan liggen of over de hekken rennen ... niet meer doen jongens. Eduard, niet meer het weiland slepen, want dan willen de paarden nog wel eens aanleiding vinden om effe lekker maf te doen. Buurman, niet meer sproeien, andere buurman niet meer hooien. Over buurman, niet meer met de staldeuren slaan of toeteren naar je vrouw als je thuis komt.
Je hebt geen idee, Aafke, echt je hebt geen idee!

Aafke schreef op maandag 12 juli 2010, 9:30:


Alles in één keer? Wat denk je dat ik de afgelopen 14 maanden heb gedaan? Een paard wat niet normaal los in de wei kan lopen met soortgenoten? Is dat alles in één keer vragen?

Isabel van der Made schreef op zondag 11 juli 2010, 20:02:

Bent heeft zelfs twee paarden die blind zijn en zijn pas veel later blind geworden. Ze staan wel 24/7 op stal. Had ik ook kunnen doen. Maar is een paard dan al niet dood als hij 24/7 op stal moet staan?

Tineke Nolet-Verdel schreef op maandag 12 juli 2010, 10:10:


Tineke, jij denkt helemaal correct. Zo was het ook. De mens, wat hem gemaakt heeft tot wat hij was, dat was zijn probleem ook niet, hoe bizar dat ook is. Het leven buiten de mens, daar lag het probleem of zijn handicap. Zelfs een afgezet terrein was geen garantie tot ongevallen. De andere optie, opstallen, was voor mij uitgesloten.

Anja S schreef op maandag 12 juli 2010, 10:18:


Moet natuurlijk zijn: Zelfs een afgezet terrein was geen garantie tot het voorkomen van ongevallen.

Ans Jondral schreef op maandag 12 juli 2010, 11:27:


Het is je vergeven.

Christel Provaas schreef op maandag 12 juli 2010, 11:38:


Er lijkt wel meer niet wat het is hé?