mirel schreef op dinsdag 22 juni 2010, 13:37:


DA is er wel bij geweest, zeker toen het blessure op blessure was (paal in de wei na valpartij van de dag ervoor)
Zij stelde een peesblessure vast
een torsie: pezen waren geraakt zowel aan de binnen-als de buitenkant.
Ze heeft ook een gel voorgeschreven waar cortisones inzitten voor de eerste week. Ik heb die gebruikt en daarna overgeschakeld op de traumeel die ik bijna een jaar lang dagelijks heb gebruikt.
En veel koelen natuurlijk.

Sandra van Bommel schreef op donderdag 24 juni 2010, 9:43:


Mijn vroegere shetterke deed dat ook, op haar zij liggen met die gestrekte beentjes, eerst dacht ik dat het van de pijn was dat ze haar benen zo strekte (werd al hoefbevangen van hooi) maar ook in haar goede periodes lag ze zo. Ik denk dat die pony's met hun korte beentjes gewoon zo liggen. Misschien toch al een kleine geruststelling. Man, ik leef met je mee, zo ellendig om je dier zo te zien.

Ongelofelijk toch he, hoe je beeld en je zicht op dingen veranderen, hoe je dingen ziet die je daarvoor niet zag. Vraag me af hoe dat komt. waarschijnlijk een kwestie van blind aannemen dat dingen zo horen, vrees ik...
Ik kan wel door de grond zakken als ik aan de tijd terug denk dat we met bit reden.... brrrr

En aan Tony, waarom probéér je niet gewoon?
Stilaan opbouwen, niet meteen aan het werk maar rustig aan. Zo bouw je je vertrouwen in je paard op.
Ikzelf ging ervan uit dat het omschakelen naar bitloos ineens me zou laten zien hoe goed de band was tussen mijn paard en mij en vooral hoe goed onze communicatie was. Ze is er niet als een losgelaten stier ervandoor gevlogen, of wat dan ook.
Integendeel.
Was ze in het bos hevig, (is ze nog) nu zonder dat bit, kan ik ze veel makkeliker terugnemen, tempo bepalen en noem maar op.
In de piste merk ik eigenlijk geen verschil.
Behalve een gelukkiger en ontspannener paard.
Ooit hier gelezen: The proof of the pudding is in the eating.
Een war gezegde.

Jacqueline v d Berg schreef op donderdag 24 juni 2010, 11:45:


war = waar

Ontzettend veel sterkte....

Aafke schreef op zondag 27 juni 2010, 8:22:


Zo ontzettend frustrerend om een dier te zien af zien en zien achteruit gaan terwijl de eigenaars niets ondernemen uit onwetendheid, koppigheid of gewoon domheid. Of is het gewoon desinteresse? Waarom dan toch dieren houden. Mijn verstand zal te klein zijn maar ik snap er niets van.

Phyrra schreef op zaterdag 26 juni 2010, 19:41:


Gras is nu levensgaevaarlijk met die droogte, ik merk het aan de nek van mijn Welsh.
Deze staat overdag op een kaal stuk land met water en hooi. (en schaduw)
'savonds mag ze op de wei met graaskorf. Ik vind dat ding bij deze temperaturen veel te warm en benauwd.

Jacqueline v d Berg schreef op zondag 27 juni 2010, 15:55:


overdag bedoel ik dus dat laatste

Anja S schreef op dinsdag 20 juli 2010, 20:50:


Eén op zeven mensen heeft een in meer of mindere mate een persoonlijkheidsstoornis van psychpatische aard naar het schijnt. Deze mensen lopen gewoon "los" rond in "ons" midden, zijn getrouwd, hebben kinderen en noem maar op.
Ze vallen niet eens echt op maar als je aan de partner en kinderen vraagt hoe het is om te leven met zo'n papa (of mama) ......
Het is aangeboren of / en erin gekweekt of geslagen, wie zal het zeggen.
Deze mensen hebben als kind al een paar kwinkjes los.
Zitten al eens in hoge functies als volwassene, weten goed hoe machtsspelletjes te spelen en iedereen voor hun karretje te spannen. Kunnen als geen ander manipuleren en lijken super sociaal te zijn. Lijken....

Tineke Nolet-Verdel schreef op woensdag 21 juli 2010, 16:12:


Nee, door persoonlijke ervaringen is dat informatie die me is toegespeeld geweest of informatie die ik door op zoek te zijn zelf ben tegengekomen.
Daarom schrijf ik ook "naar het schijnt". Ik weet de bron niet meer. Het gaat wel degelijk om een onderzoek en om statistische gegevens.
Er is ook een documentaire aan gewijd geweest maar dat is lang geleden en ik weet ook niet meer welke.

Tineke Nolet-Verdel schreef op woensdag 21 juli 2010, 17:03:


Volgens de DSM IV gaat het om en kleiner cijfer: 3 procent van de mannen en 1 procent van de vrouwen.
Maar hier gaat het om mensen die gediognistoceerd zijn.
Veel mensen met een antisociale stoornis (of mensen met een narcistische stoornis) zijn nooit onderzocht geweest en hebben geen diagnose. Zij zullen ook ontkennen dat er met hen iets mis is, dat is één van die vele trekjes; anderen hebben immers schuld aan hetgeen er bij hen verkeerd gaat en aan hetgeen zij misdoen. Ze doen niet anders dan vingerwijzen, zijzelf zijn perfect.
Soms lijdt het tot excessen (blijkt je buurman een seriemoordenaar of verkrachter te zijn en het was toch zo een aangename, vriendelijke en behulpzame man) meestal gaat het om mannen die hun directe omgeving terroriseren, leegzuigen. In het openbaar zijn ze de meest sociale mens in de wijde omtrek en zijn ze zelfs graag gezien.
Door hun manipulatieve talenten en hun charisma zitten ze al wel eens in hoge functies...

Anja S schreef op woensdag 21 juli 2010, 17:47:


Dat charismatische en overderven sociale is ook een bewuste zet. Ze willen immers bevestiging van buitenaf hoe goed ze wel niet zijn, ze willen bewondering en complimenten - die ze vervolgens ook geloven en voor waar aannemen. Ze weigeren hun donkere kanten onder ogen te zien en als ze die onder ogen zien, verzinnen ze er wel een reden voor die buiten henzelf ligt. Ze kunnen er niets aan doen dat ze brandstichten, verkrachten, mishandelen of moorden. Ze leggen de verantwoordelijkheid bij iemand anders, die hen heeft kwaad gemaakt of gefrustreerd heeft.
En ja het ìs heel griezelig.
Ze zijn geslepen en worden zelden betrapt juist omdat zij de laatsten zijn van wie dergelijke praktijken wordt verwacht.
Hun slachtoffers weten ze vaak te isoleren, ze draaien heel hun verhaal om. Ze schilderen hun slachtoffer als "ziek persoon" af en deze wordt door de maatschappij met een scheef oog bekeken. Heel moeilijk o hieruit te geraken.
Ook stalkers doen dat: ze draaien de rollen om en doen alsof zij gestalkt worden door hun slachtoffer.... Ze worden geloofd....