Karen Koomans schreef op vrijdag 21 mei 2010, 11:40:
> Als je je hele kudde(tje) op hooi-regime hebt is er denk ik weinig aan de
> hand. Ik zie, bij mijn dieren, de frustratie heel hoog worden zodra ze
> zien dat een deel van hun maatjes op het lekkere gras loopt, maar zij
> zelf kunnen daar niet naartoe. Des te dichterbij het gras met de andere
> paarden erop (één schrikdraadhek ertussen is het meest dichtbij), des te
> groter de frustratie - bij mijn dieren.
> Als die andere dieren van de buren zijn, dus geen deel uitmaken van de
> eigen kudde, dan valt de frustratie wel weer erg me denk ik. Daarmee heb
> ik geen ervaring.
Logeetje staat in de weide, direct aangrenzend. Even hebben ze gekeken.. nu boeit het hen niet meer dat hij in de weide loopt en zij niet.
En frustratie... hetzelfde gebeurt wanneer ze even uit elkaar moeten omdat we 'aan het werk gaan' oid. Dan blijft er ook 1 achter.... tijdelijk.
> Ik heb na een tijdje puzzelen nu overdag de hele kudde bij elkaar (incl.
> ezels en geiten is dat bij ons
) op een heel kort afgegraasde weide.
> Ze vermaken zich dan met sprietjes zoeken maar wat ze daadwerkelijk
> binnenkrijgen stelt erg weinig voor. Ze krijgen hooi en wat bermgras of
> takken bijgevoerd.
>
> 's Nachts mogen de paarden en geiten die daar prima tegen kunnen op de wei
> met hoger gras en dan staan de "suikerpatienten" zo, dat ze dat niet of
> nauwelijks in de gaten hebben. Eindelijk rust in de tent ....
>
> Karen
Mooi dat jij je weg daarin hebt gevonden!
Warboel
