eddy DRUPPEL schreef op woensdag 19 mei 2010, 23:35:


Ja, da's een hele goeie, maar ik vrees dat dat nog niet zo makkelijk gaat zijn.
Banjer gaat zeker "op 2 benen stuiteren" als hij Jeen uit het oog verliest; hij is nl altijd "kogelgereed" als andere paarden bij hem wegrijden (en Jeen vind hij ook nog eens erg leuk) en stuitert dan net zo lang op 2 voor- óf 2 achterbenen tot hij óf er achteraan mag speren, óf ze weer terugkomen. En ja, wat Jeen gaat doen weet jij waarschijnlijk beter dan ik...

Jullie zullen misschien verbaasd zijn dat IK (als bos-crosser , althans als we Anja's terminologie volgen) deze vraag hier stel. Wat is het probleem?
Mijn dochtertje rijdt sinds kort af en toe een (dressuur-)wedstrijd. Op zich gaat het eigenlijk al heel netjes (vind ik als leek ) maar er staat altijd als commentaar op de coupon bij middenstap en middendraf: "niet versnellen maar verruimen".
Ik zie dat ook wel, maar kan het niet verklaren en ik weet niet hoe dit aan te pakken.
De pony loopt uitstekend over balkjes, kan wel 6 strakke in-uitjes achter elkaar springen, springt met gemak een hindernis op Z-nivo, we oefenen veel overgangen (zowel in de bak als in het bos), galopeert regelmatig soepel heuvels op, ed, dus de achterhand zal voldoende ontwikkeld zijn.
Dan denk ik dus dat het aan de ruiter ligt en dan komt mijn eigen onkunde: wat moet ze (anders) doen om dit met haar pony te oefenen?

Ans Jondral schreef op zondag 23 mei 2010, 10:21:


Da's een goeie!
Mijn eigen pony kan nl enorm hard draven, en dan bedoel ik echt uitstrekken: ik zie z'n benen elke stap ver voor z'n neus komen. En dat tempo ligt zo hoog dat alle anderen (zelfs de reus Jeen!) een galop aanspringen.
Bij mijn pony gebeurd dit overigens als ik met mijn benen om-en-om drijf (dat zal hij zo ooit aangeleerd hebben gekregen, denk ik); zou het helpen als mijn dochter dát haar pony ook zo probeert aan te leren, of lopen we dan later weer tegen iets anders aan?

Peet schreef op zondag 23 mei 2010, 12:32:



Nee, dat is (nog?) niet het geval (ik trouwens idem).

eddy DRUPPEL schreef op zondag 23 mei 2010, 11:57:


Op de ponyclub is haar geleerd te drijven en via teugel iets terug te houden, dus ja, je veronderstelling is juist.
Bij "voorwaarts ,neerwaarts trainen", dan gaat er wel een belletje rinkelen omdat ik die term wel eens gehoord heb, maar ik heb geen idee hoe dat dan moet. Ik ben echt een LEEK hoor!
En begrijp ik goed dat jij eigenlijk het tegenovergestelde van Ans adviseert?

Ans Jondral schreef op zondag 23 mei 2010, 23:01:


Ho, mensen, voordat jullie elkaar te lijf gaan..... Laat ik mijn vraag dan anders formuleren: Eddy, vindt jij het een goed idee om te proberen die pony eerst via lekker buiten, op lange rechte stukken, harder te laten draven (om hem te leren grotere passen te maken) en als je dat ge-cued hebt het tempo er weer af te laten en middels die aangeleerde cue toch die ruimere pas te verkrijgen?

Peet schreef op woensdag 26 mei 2010, 22:42:


Da's een combinatie van niet durven en niet kunnen:
Ten eerste rijden wij 75% van de tijd buiten (in het bos en op de heide) en onze pony's schrikken regelmatig (zomaar om niets) en gaan dan 180 graden om en kogelen weg. Alhoewel ik overal lees dat je bitloos net zoveel (of weinig..) te vertellen hebt op zo'n moment, voelt m'n onderbuik toch anders.
Ten tweede zijn we niet echt "goede ruiters" en zitten daarom beiden bij een rijvereniging op les (privéles zit er simpelweg financieel niet in). Daar zijn we al zowat de enigen zonder ijzers en sporen, om over de zogenaamd grappige vragen/opmerkingen over de "winterwol" maar te zwijgen. Ik voel mij op dit moment als ruiter nog niet goed/kundig genoeg om in die setting bitloos te gaan rijden.
Ik heb wel al eens in de rijhal (toen er verder niemand was) bitloos geprobeerd. Ik voelde me niet op m'n gemak, mede ook omdat ik eigenlijk niet wist waar ik mee bezig was. Daarmee kom ik bij het derde, maar wel het allerbelangrijkste argument: als ik niet weet hoe, wat doe ik mijn pony dan misschien aan (ik ben heel bang hem pijn te doen aan z'n neus).
En zolang ik het niet kan/durf, ga ik mijn dochtertje al helemaal niet bitloos laten rijden. Maar ik hoop dat de dag ooit komt dat we de stap wel durven/kunnen (qua rijkunst en financieel, dus met de juiste begeleiding) maken. Het is in ieder geval wel mijn droom om ook die laatste stap te zetten.

Ilona Kooistra schreef op donderdag 27 mei 2010, 0:03:

Eens, maar een training ... ...
Eens, maar als ik dát op de vereniging zeg....dan vallen er meer mensen over elkaar heen dan de afgelopen dagen hier...
Ik heb ook groot ontzag voor wat ik haar zie doen: als toch relatief groene ruiter op z'n beer van een Fries. Ik zeg heel eerlijk dat ik dat niet durf.
Ik voel me niet zo snel aangevallen; ik schrijf gewoon eerlijk op hoe ik het voel.

Je hebt gelijk met alles wat je schrijft, maar waarom ben ik dan zo'n schijtebroek?
Ik wil niet tijden lang rondjes gaan draaien in een bak totdat ik me wat zekerder voel. Want zoals gezegd, begeleiding in dat traject kan ik niet betalen, dus dan moet ik het net zo lang maar "proberen" (en dan weet ik nóg niet of ik het goed doe) tot ik me wat zekerder voel.
En gewoon het bos in gaan en maar zien wat er van komt, is ook geen optie: ik kan het mij niet permiteren (gezin, verzorging eigen en opfokpony's, werk) ergens hier op de Veluwe op apengapen te liggen.... Oh, dit is zo'n stom cirkeltje waar ik nu al zeker een jaar in ronddraai!

Hoi Tineke,

Je mailde me (toen je dit besluit nam) al dat het zo goed voelde bij Pien, dus heel fijn dat alles ook zo gegaan is. En nou vet genieten!!

Groetjes,
Angelique

Als Vivian op haar pony door het bos stapt zit ze regelmatig hardop "ik ben vandaag zo vrolijk" te zingen (en ik heb wel eens het idee dat Victor dan op het ritme daarvan gaat lopen).

Nee, ik blijf er liever opzitten op zo'n moment: liever een beetje snelheid onder m'n kont dan een hoef voor (of nog erger óp )m'n kop. Bovendien blijf je door erop te zitten bij je flippende paard en kun je hem na de eerste run proberen met je stem te kalmeren, als hij van je weg is "in de grote boze wereld" loop je het risico dat hij nog verder door het lint gaat (in z'n koppie dan).
Ik denk overigens wel dat het van belang is hoe je paard schrikt. Mijn Banjer bv heeft het bokken met mij erop nog niet uitgevonden (haha), maar maakt op dat soort momenten een soort pirouette op de achterhand; da's (zeker op een pony) wel effe makkelijker uitzitten, eerlijk is eerlijk.

Er zijn voor mij 3 verschillende soorten "eng".
De eerste is die waarbij ik aan Banjer voel dat hij denkt "oh shit, dit is/wordt eng, ik wil weg en wel nú!", het "vluchtprikkelede eng" dus. Voor sommige paarden is dit bv een naderende trekker of vrachtwagen. In zo'n situatie zou ik dus niet afstappen, omdat ik denk dat door het vluchten zonder mij (want hij rukt zich los en is weg, dat ga ik zeker niet kunnen voorkomen), de situatie alleen maar erger wordt. Ik ga hem dan al rijdend lekker krauwen en langs de manenkam aaien (wat ik vaak doe en wat hij heerlijk vindt) en begin over totale onzin te kletsen (dus niet het ho-ho wat ik sommigen wel eens, met een beetje pech al met lichte paniek in de stem, zie doen). Vaak is dit al voldoende en als hij toch wegkogeld, dan zit ik het wel uit (ik heb natuurlijk wel de mazzel dat hij geen bokker oid is; hij wil van dat enge weg, niet van mij).
Het tweede eng is het "maar daar ga ik echt niet langs"-eng. Dit soort dingen zie je vaak wel aankomen, want je kent je paard en weet wel wat hij spannend vindt/kan gaan vinden. In zo'n situatie ga ik niet lopen pushen of wat dan ook. Als de situatie het mogelijk maakt mag hij er met een bocht zo groot als hij zelf wil omheen. Maar daarna ga ik er terug en terug en terug langs, waarbij hij telkens de afstand mag bepalen. Omdat hij eigenlijk natuurlijk ook wel een beetje nieuwsgierig is, merk ik dat de boog steeds kleiner wordt, en uiteindelijk blijft hij dan staan en kijkt ernaar, vaak al snorkelend. Ik blijf dan nog even zitten en aai hem en praat tegen hem. Meestal benaderd hij het enge dan nog wel iets verder, omdat hij dat zelf wil. Daarna stap ik af en ga er rustig naast staan, zonder welke druk dan ook en kijk zelf ook niet naar "het enge" (negeer het dus). Als Banjer weer ontspannen is, maar "het enge" toch niet verder nadert doe ik een stapje die kant op, raak het bv zelf aan als dat kan. Zo kan je best een tijd staan wortel te schieten (paard kent immers geen tijd), maar in 99 van de 100 gevallen snuffelt hij uiteindelijk aan "het enge".
Het derde eng is het plotselinge eng, wat ik helaas wel regelmatig meemaak. Ik zit lekker te flierfluiten en daar ligt toch ineens tussen de struiken een eng stuk plastic . Op z'n achterbenen 180 om en wég.... Nou, al zou ik willen afstappen, daar krijg ik de kans niet voor Afstappen in deze situatie staat volgens mij ook beter bekend als eraf vallen
Misschien is het ook wel doordat ik door dat laatste, waarbij uitzitten toch sowieso de enige optie is, ook wel in bij de andere soorten "eng" in eerste instantie erop blijf.

He Esther, mijn niet-afstappen is ook geen heldendaad of zo, maar feitelijk uit een soort angst gedreven: als ik er op blijf, dan blijf ik in ieder geval bij hem en kan ik hem proberen te kalmeren. Terwijl als ik er af stap, dan ben ik hem zeker kwijt (wat hij is van 3x niks in paniek en dan ook een echte vluchter, die ik zeker niet kan vasthouden dan). En ik weet zeker dat als hij los weg is, er echt ongelukken gebeuren, want dan is íe blind van paniek, een paniek die alleen maar groter wordt. Tav het komende weekeinde zie ik dan ook het zaterdag-programma somberder in dan dat voor zondag...