bedankt voor het meedenken karin.
Op de grond doe ik dat al. Dan sta ik bij haar middel, een hand op schoft en dan vraag ik haar naar mij toe met het hoofd. En dat is geen enkel probleem. Hoef maar vederlicht te vragen. Maar blijkbaar vindt ze dat wat anders..

Maar goed... het truukje met het clicken bij goede voorwaartse drang en dan met seintje van de teugel aan te geven aan welke kant het snoepje komt, lijkt wel wat te werken.
Dus misschien valt het muntje uiteindelijk op deze manier...

we blijven experimenteren... we hebben nog veel te leren. Ik waarschijnlijk het meeste.

filmpje, filmpje, filmpje

Pien! Als je nog eens wat weet!!!!
Jaja, piet had gelijk... mooie tip, om aan het voorwaarts te werken (dat bedoelde je, Piet? of zit ik ernaast?... voorwaarts en dan mijn eigen idee om seintje teugel te gebruiken om aan te geven welke kant snoepje komt?)

Nu ben ik dus half dood!
Gisteren onder het zadel aan gewerkt en vandaag met grondwerk. Onder het motto... maakt niet uit hoe ze het uitvoert, als ze maar dooooooooorloopt. (dat is dus ook wat ik vandaag wilde clickeren)
Maar met grondwerk sta ik ernaast he... beter gezegd... ik loop ernaast. Wel ff op de cirkel gezet, maar dan is ze toch al traag, dus tja... zelf ernaast lopen en juiste commando's geven, zodat die erin komen. Goede reactie op commando's lijkt me voorwaarde en die moet ze leren...

Want je had gelijk Pien... ze gebruikt discussies om onder het werk uit te komen. En ik deed alles laaaaaaangzaaaaam. (komt nog voort uit werken met amber)

Maar net als bij kinderen (en honden) geef je zelf het voorbeeld in de aanleerfase. Kan moeilijk van haar pittig tempo verwachten, als ik loop te sloffen.
Gas erop dus (en dat na een pittige dagelijkse wandeling met de honden) In het begin paar keer ' boe' gezegd alla eddy, omdat ze vond dat ik mij maar alleen moest uitsloven.
(wat doe je als je paard niet doorloopt? Wel, je geeft jezelf een ferme klap met het touw . Gelukkig zien ze mij hier in de buurt toch al niet voor vol aan )
Maar goed... kreeg er uiteindelijk na wat uitsloverij toch een lekker tempo in. Nog ff gezigzagd tussen de bomen door, bergje op, bergje af en gaaaaaas...
En natuurlijk beloond als ze zelf energie erin stak. Ze ging van sloffen en struikelen na toch een aardig staptempo.
En ikke? ikke was dus dood...
Ze keek naar me, aan het eind, toen mijn tong op mijn schoenen rustte en grinnikte.
Ik moe, jij ook moe. Is wat anders dan op mijne rug zitten en commando's uitdelen

Maar je had gelijk Pien... ik zie het nu duidelijk. Daar moest eerst aan gewerkt worden.
Bij ons allebei