Voorbije zaterdagnamiddag ben ik samen met een vriendin terug gegaan naar Avanti.
Paardje geborsteld en opgezadeld. En dan zijn we de Diestsebaan overgestoken, recht het bos in.
Daar ben ik meteen opgestapt. Avanti bleef heel rustig staan en vertrok op mijn teken, de vriendin er braaf naast lopend. Een paar 100 meter verder voel ik hoe Avanti zich plots groot maakt (en 't is toch al zo'n kleintje
). Hij spitst zijn oren en vertraagt, maar blijft wel voorwaarts stappen. Dan zie ik een grote groep ruiters vanuit een zijweg onze richting uit stappen. Mijn eerste reaktie was: "ik zet Avanti stil tot ze gepasseerd zijn". Dat deed ik ook. Avanti reageerde meteen op mijn hulp en stopte onmiddellijk.
De ruitergroep was fantastisch. Het waren ruiters van Elschot Stables op weg naar huis. Ze vertraagden en zetten hun paarden netjes op één lijn zodat ik makkelijk kon passeren. Ik heb Avanti meteen weer in stap gezet en zijn rustig langs de groep gepasseerd. Avanti maakte er niks uit.
Een heel eind verder op de weg ben ik afgestapt om de vriendin op Avanti te laten. Het was ruim 20 jaar geleden dat zij nog had paard gereden. Ze was in eerste instantie wel verbaasd dat ik het voorstelde, maar lang heeft ze niet geaarzeld. De rest van de wandeling heeft zij op Avanti gezeten.
Zodra de neus terug huiswaarts stond, werd Avanti plots een beetje nerveus en trippelig. Hij wou steeds weer in een drafje naar zijn wei. Ik had hem bij het leidtouw, zodat ik hem wel meteen kon corrigeren. De laatste kilometer heb ik vriendin lief laten afstappen en zijn we aan de hand verder gewandeld. Avanti was meteen weer helemaal rustig.
Kortom, ook nu weer is het een hele stap voorwaarts geweest. 'k Heb Avanti gereden zonder begeleiding van Eddy. Volgende keer ga ik helemaal alleen in't bos proberen. En ondertussen bouwen we de lessen verder op.
_______
Herman
"Art in Nature, Nature IS Art"
Warboel
