Piet schreef op donderdag 6 mei 2010, 7:45:
> Dat belazerd zijn ..... is wel een heel menselijke gedachte en als het
> paard het al zo kan voelen is dat rap verandert omdat je meteen de
> poorten van de hemel opentrekt en het beloningen regent.
Ik kom hier later wel op terug; als dat ik nu meteen doe zonder goed na te denken, dan wordt het een welles-nietes discussiel. Volgens mij is dat niet zinvol. Integendeel; dat kost van beide kanten alleen maar energie, zonder dat één van ons van gedachten zal veranderen. Want als het om
clickertraining en P+ gaat, dan is de overtuiging van Piet, Egon en Letje m.i. op z’n Druppels, my way or the high way
.
_______
Gisteren weer bij deze pony geweest.
In eerste instantie ben ik zonder halster de wei ingelopen en de pony kwam direct en spontaan naar me toe. YES (+voerbeloning). Een paar keer geYESt voor aanrakingen en toen het halster opgehaald. Het zien van het halster maakte in eerste instantie dat de pony niet opnieuw naar me toe wilde komen en dat hij wegliep toen ik dichterbij kwam. Maar dat duurde niet lang (1 minuutje, misschien enkele minuten? Ik heb niet getimed en in de tussentijd ook zijn twee weidegenoten even geaaid).
De rest van de tijd heb ik gepraat me de eigenaar, ondertussen de pony telkens weer losgelaten in de wei en dan tussendoor er weer naartoe lopen, aaien of halsteren (natuurlijk met YES + voerbeloning). Dat ging probleemloos.
Op grond van het gesprek met de eigenaar denk ik niet dat er in zijn huidige situatie dingen zijn die veroorzaken of nog ondersteunen dat hij zich niet liet vangen.
Behalve dan dat hij er in zijn ogen succes mee had: weglopen betekende immers dat hij inderdaad niet werd gehalsterd in de wei, wat in de ogen vd pony een succes betekende. Die conclusie heeft hij vermoedelijk al heel lang geleden geleerd: weglopen = niet gehalsterd worden = wat ik wil (=succesvol gedrag). Ik denk dus dat het "niet laten vangen" gewoontegedrag is geworden, ingeslepen in mogelijk jaren tijd.
Die overtuiging, weglopen = succes, is tot nu toe niet doorbroken geweest. Tot aan de 1e "les", plus de dagen daarna t/m heden waarop de eigenaar hem "gewoon" heeft kunnen aaien en halsteren, en gisteren de 2e "les", waarbij ik als relatieve "vreemde" nog eens hetzelfde nieuwe idee bevestig (namelijk "me laten aaien en halsteren is juist wél leuk, voor mij als pony"). Einde probleem, zoals het zich nu laat aanzien.
Karen
Warboel
