Veel sterkte Sandra!
Afscheid nemen is altijd heel moeilijk maar je energie steken in frustraties over de vorige eigenaars helpt niet. Er lopen veel degoutante mensen rond, mensen die dieren als een object zien. Frustrerend idd maar je kan op je eentje die mensen niet allemaal veranderen, spijtig genoeg. Je kan wel deze energie steken in je eigen dieren, dieren die het geluk hebben om bij jou terecht te komen en ze weten dat wel zenne. Amber wist het ook, zeker weten.

Kinderen en paarden, 't heeft iets magisch

Was jij het niet die reageerde op de foto's van Ilse, (vorig jaar ergens) toen ze met haar neefjes en nichtje een bezoekje kwamen brengen naar m'n paarden, dat ik brave paarden had en dat dat niet zou gaan bij jou?
Awel, hier is't sè

Ik blijf erbij, een paard zou een kind niets aandoen en verandert in de buurt van kinderen, wordt zachter en voorzichtiger (ok, heel getraumatiseerde dieren is mss een ander verhaal).
Kinderen gaan ook veel sneller in op hun gevoel, hun intuïtie en zijn nog onschuldig, paarden pikken dit op.

Binnenkort zijn die kinderen niet meer bij je weg te slaan

Cindy, wat schrijf je toch heerlijk beeldend

Koen Theys schreef op maandag 3 mei 2010, 22:10:


Aha, ik wacht mee in spanning op de uitleg.
Vorige week was Soraya ineens opgeblazen, ik heb er geen ander woord voor. Ok, met het gras dat groeit, komen ze wel wat bij maar ze was een ballon. Ze voelde ook sponzig aan, idd precies te veel vocht in haar lijf.
Maar voor de rest is er niks mis, ze is actief en alert.
Het is voor het grootste deel al weggetrokken.
Ik heb haar wel behandeld overlaatst met Imaverol, kreeg ze daar op die plek ineens boebels. Ik was al aan het denken dat het daarmee te maken had.