Oei oei, wat erg dat ze depri is...ik kan goed geloven dat een zoogdier (wij ook dus) te lijden heeft onder verandering...ik heb het enkele jaren geleden aan de levende lijve mogen ondervinden.
Het ene paard is ook anders dan het andere paard. Sommige zijn echt ongelofelijk gevoelig en de andere lijken bijna niet uit het lood te slaan en passen zich heel snel aan (vriendjes, omgeving...)
De mijne gaan allemaal samen naar de eifel. Zolang ze samen zijn denk ik dat ze er geen probleem van maken. Het is even wennen aan de nieuwe omgeving, maar het groepje samen roept toch een veiligheidsgevoel op denk ik...
Ik ben ook akkoord dat je er geen doetjes van moet maken en ze af en toe wel alleen op wandel moeten, alleen naar de les en dat je hierop zeker moet trainen, maar dat ze standvastig altijd terug naar dezelfde kudde terug kunnen gaan.
In de natuur trekken ze toch ook rond? Waarom zou je ze dan niet van weide mogen verhuizen?
Van dat uitleggen...tja...het komt van mij, dus wellicht zal niemand dat serieus nemen en gaan jullie me nog vreemder vinden
, maar ik heb ooit een quarter terug naar haar vertrouwde thuis gebracht. Toen ik haar wou laden om haar terug te brengen, was er geen onderhandelen aan. Geloof het of niet, maar ik fluisterde in haar oor dat ze terug mocht naar haar oude vriendinnen, haar vertrouwde thuis. Toen stapte ze er wel op, ze stapte erop zonder trekken of sleuren. Ik weet dat dit vaag en zweverig klinkt en wellicht is het toeval, maar ik vond het wel frappant. Had ik gelezen in het boek van Linda Kohanov...kon het maar proberen, maar nooit durven denken dat het ook zou werken...Waarom dus niet? Het is beter toch dan een longe achter het gat of een zweep tegen de billetjes?
Warboel
