Spirithorses schreef op woensdag 21 april 2010, 6:41:

Aiai, Nobody zijn miserie schiet meteen in mijn hoofd...
Dat begon ook als kleine dingetjes die op een paar jaar zijn uitgegroeid tot een bloederig massa met een grootte van een dikke appelsien.
Na de biopsie bleek dit ook afkomstig te zijn van een wrat, wel goedaardig.
Het valt niet te behandelen, ik heb er m'n hoofd over gebroken destijds. Maar met wat ik nu weet (en als het zou terugkomen bij hem): opereren vanaf de moment dat die dingen wat te groot worden (geen appelsienen meer hier!). Operatie was snel gebeurd, onder plaatselijke verdoving en ik mocht erbij blijven. Geen twijfel mogelijk, ook al deed m'n hart zeer dat ik hem daar een paar dagen moest achterlaten en dat hij met de dag ongelukkiger werd daar in dat stalletje (en hij werd daar best goed verzorgd zenne, geen kwaad woord daarover). Eens te contenter was hij (en ik) dat hij terug naar z'n vrouwtjes mocht zonder extra ballast en met een 'nieuw' spel waarmee hij nog steeds regelmatig pronkt

Christel Provaas schreef op woensdag 21 april 2010, 23:47:


Schoon is veel gezegd, ik moet z'n ding is dringend kuisen maar hij laat dat zo moeilijk toe hè (binnenkort korte metten en m'n hand erin steken, lukt anders toch ni) maar geen viezigheden meer die ni weggewassen kunnen worden
Operatie was midden juni vorig jaar.

Goe bezig Anja!
Geniet ervan!!

Cindy Helms schreef op maandag 26 april 2010, 22:05:


Das de nagel op de kop!

De eerste keer met Jeanneke en Soraya naar jullie kanten voor een week en de achtergebleven mannen (Blackske en Nobody) hebben een week staan hinniken richting de uitgang van de wei. Toen op stap met één van de madammen en ze riepen naar elkander toe.
De keer daarop een maand met Soraya weg en thuis was alles kalm. Hetzelfde als vorig jaar. Soraya hinnikte aanvankelijk nog veel in het rond als je met haar op wandel ging maar ook dat gaat eruit.
De thuiskomst was telkens ook vrij kalm, buiten dat Soraya het heeft moeten bekopen sinds ze vorig jaar terugkwam (Jean wou Soraya's dikke vriend de Nobody helemaal voor zich houden), nu alles terug ok.

En ikke ondertussen: m'n dutske daar, m'n dutske ginder, alles goe, allemaal tevree? Maar tuurlijk da

Ktrek er ni veel op uit met m'n paarden maar ze zijn het wel heel snel gewoon geworden, sneller als ik

Veel sterkte Sandra!
Afscheid nemen is altijd heel moeilijk maar je energie steken in frustraties over de vorige eigenaars helpt niet. Er lopen veel degoutante mensen rond, mensen die dieren als een object zien. Frustrerend idd maar je kan op je eentje die mensen niet allemaal veranderen, spijtig genoeg. Je kan wel deze energie steken in je eigen dieren, dieren die het geluk hebben om bij jou terecht te komen en ze weten dat wel zenne. Amber wist het ook, zeker weten.

Kinderen en paarden, 't heeft iets magisch

Was jij het niet die reageerde op de foto's van Ilse, (vorig jaar ergens) toen ze met haar neefjes en nichtje een bezoekje kwamen brengen naar m'n paarden, dat ik brave paarden had en dat dat niet zou gaan bij jou?
Awel, hier is't sè

Ik blijf erbij, een paard zou een kind niets aandoen en verandert in de buurt van kinderen, wordt zachter en voorzichtiger (ok, heel getraumatiseerde dieren is mss een ander verhaal).
Kinderen gaan ook veel sneller in op hun gevoel, hun intuïtie en zijn nog onschuldig, paarden pikken dit op.

Binnenkort zijn die kinderen niet meer bij je weg te slaan

Cindy, wat schrijf je toch heerlijk beeldend

Koen Theys schreef op maandag 3 mei 2010, 22:10:


Aha, ik wacht mee in spanning op de uitleg.
Vorige week was Soraya ineens opgeblazen, ik heb er geen ander woord voor. Ok, met het gras dat groeit, komen ze wel wat bij maar ze was een ballon. Ze voelde ook sponzig aan, idd precies te veel vocht in haar lijf.
Maar voor de rest is er niks mis, ze is actief en alert.
Het is voor het grootste deel al weggetrokken.
Ik heb haar wel behandeld overlaatst met Imaverol, kreeg ze daar op die plek ineens boebels. Ik was al aan het denken dat het daarmee te maken had.