Ik denk dat je gelijk hebt, Sandra. Pf, ik moet er nog maar eens goed over nadenken of ik nog wel met dit paard verder wil als de eigenaar haar niet nogmaals na wil laten kijken. Het zou ook de reden kunnen zijn dat ze zich door hem wel (met moeite) laat vangen, want hij klimt er toch niet op.... Volgens de man kon de vorige verzorgster er alles mee, qua rijden denk ik dan, en kan het paard ook erg goed springen. Is dat wel mogelijk met een zwakke rug?

Piet, ik wilde nog even terugkomen op wat je zei over dat ze veel effect heeft met het dreigen... dat klopt natuurlijk. Vind ik ook lastig, want als ik nou vermoedde dat het daar gewoon bij bleef, dan blijf ik natuurlijk gewoon op mijn plek staan en kan ik haar ook wel wegjagen als dat nodig is. Maar dat is een gok en wie weet slaat ze wel echt. Lastig hoor. Ik vertrouw haar voor geen meter wat dat betreft.

Sandra van Bommel schreef op vrijdag 9 april 2010, 10:19:


In principe ben ik het met je eens, behalve dit stuk. Laten slachterijen het toe dat je zelf je paard komt afleveren? Hier in Nederland niet hoor. Hier gelden strenge laad- en losregels (trouwens, de onstabielere kleinere trailers zijn niet per definitie fijner voor paarden...). Afgezien daarvan is transport zeker wel stressvol, in die mate dat zelfs uitgedroogde dieren op lange afstandstransporten vaak niet willen drinken tijdens het transport. Waar is aangetoond dat transport niet stressvol zou zijn? Toevallig heb ik hier voor een literatuuronderzoek naar het drinkgedrag van o.a. paarden tijdens transport wel het een en ander over gelezen...

Mijn ervaring met slachterijen is dat dieren zeker wel weten dat ze 'iets' te wachten staat. Al is het al door de herrie van apparatuur en metaal, stank, geschreeuw van mensen en dieren, de betonnen omgeving. Ik denk niet dat paardenslachterijen daarin verschillen met slachterijen voor runderen, varkens en kippen. En dat worteltje, sorry, maar daar geloof ik echt niet in. Een slachterij is een productiebedrijf, meer niet.

In je theorie kan ik me helemaal vinden, maar je moet de slachterijwereld niet mooier maken dan die is. Al met al denk ik dat met transport en wachttijden op de slachterij (want dieren worden niet meteen geslacht zodra ze binnenkomen) toch zeker wel meer stress oplevert dan het spuitje. Maar meer nog dan dat is het natuurlijk een ethische discussie en willen de meesten gewoon niet dat hun geliefde dier op hun eigen (of andermans) bord eindigt. Dan nemen ze liever een varken want wat niet weet, wat niet deert.

Sandra van Bommel schreef op vrijdag 9 april 2010, 12:05:


Ja, dat begrijp ik wel. Ik bedoelde alleen maar te zeggen dat transport in zo'n mate stressvol is, dat zelfs uitgedroogde dieren na lang transport niet drinken wanneer ze een drinkgelegenheid wordt aangeboden. Dus, transport levert stress op. Als jij andere bronnen hebt dan ben ik zeer geïnteresseerd.


Dat denk jij dan verkeerd. Ik heb vele verschillende slachterijen van binnen gezien, runderslachterijen, pluimveeslachterijen en varkensslachterijen. Ik heb gewerkt met dieren op transport, ik heb gezien hoe ze geladen en gelost werden en hoe ze geslacht werden. Ik heb verschillende manieren van electrisch verdoven gezien (en getest) en ook schietmaskers. Ik heb gewerkt met slachterijpersoneel en weet hoe ze de dieren behandelen. Op deze slachterijen kwam ik voor onderzoek naar dierenwelzijn.
Ik denk dus dat ik genoeg weet over het lawaai en de stank in een slachterij.

In een paardenslachterij ben ik nog nooit geweest, heb zal wellicht iets beter zijn maar hele grote verschillen verwacht ik niet.


Dat klopt, mits de eigenaar erbij mag zijn. Hier in Nederland volgens mij onmogelijk?


Van paardenslachterijen weet ik weinig af, ik zal me er eens in gaan verdiepen. Van de slachterijwereld an sich weet ik aardig wat. En daar gaat het om aantallen en planningen en ja dieren moeten dus in groepen ook wachten op de slachterij. Ik vermoed dat er weleens behoorlijke verschillen kunnen zijn tussen hoe het er in Nederland en in Zweden aan toegaat. Zweden heeft sowieso hogere welzijnseisen voor productiedieren. En misschien zijn kleinere slachterijen waar niet in hoog tempo geslacht hoeft te worden daar nog wel gangbaarder dan hier.

Karen, bedankt voor je reactie en de linkjes die je gaf. Ik heb het op dezelfde manier aangepakt als op die filmpjes (alleen de click vervangen voor 'yes') en dat ging bijzonder goed! Stond ze eerst nog wat oenig te kijken, algauw stond ze met haar oortjes naar voren bij mij en kon ik haar gewoon overal aanraken zonder vuile blikken of kontgedraai. Morgen ga ik op deze manier proberen als ze in de kudde staat, want dan is ze door niemand te pakken... Ben benieuwd.

Peter Donck schreef op vrijdag 9 april 2010, 19:56:


Ja, want iedereen houdt natuurlijk zijn paarden voor de vleesindustrie.

Bij inteelt heb je vooral meer kans op ziektes en aandoeningen die vrij zeldzaam zijn en waarvoor beide ouders het gen moeten doorgeven om het tot uiting te laten komen. Hoeveel groter de kansen op aandoeningen is weet ik eigenlijk niet... wel interessant.

Ik heb bij cavia's gezien dat inteelt op inteelt op inteelt leidde tot cavia's zonder oogjes. Ouders kwamen uit de dierenwinkel, waren vermoedelijk al broer en zus. Die kregen een nestje, 3 mannetjes. Pa en ma werden uit elkaar gehaald maar de broers bleven te lang bij ma (gewoon de 6 weken volgens het boekje.... zucht) dus zij werd bevrucht door haar zoon. Dáár de zoon weer van bleef ook te lang bij ma en vervolgens werden er 2 blinde cavia's geboren. De oogjes zaten gewoon dichtgeplakt. En wie weet wat ze van binnen allemaal nog meer mankeerden. Die cavia's zijn ook niet oud geworden.

Peter Donck schreef op vrijdag 9 april 2010, 20:38:


Ah, op die fiets, zet dat er dan bij.
Maar iedereen vegetariër: never gonna happen! Dus die paardjes kunnen voorlopig lekker in de wei blijven. En meer mensen komen er toch wel. En dan hebben de rijke mensen paarden en de arme mensen verzorgen dan de paarden van de rijke mensen want de rijke mensen hebben wel paarden maar nooit tijd. Net als nu.

Inmiddels ben ik er vrij zeker van dat ze een probleem in haar rug heeft. Vandaag hoorde ik van een van de andere verzorgsters dat ze bij het zadelen soms op haar achterbenen 'zit' en zo hard trekt dat het touw breekt. Eigenaar probeerde me weer te overtuigen met het verhaal dat er al een keer iemand naar haar rug heeft gekeken, een dierenarts (een echte professor, volgens hem ) en dat die niks kon vinden.

Wie weet in de buurt van Utrecht (ze staat in Harmelen, om precies te zijn) een goede osteopaat/fysiotherapeut/iemand die kan vaststellen wat haar mankeert? En heeft iemand een idee van de kosten? Dan kan ik dat eens aan de eigenaar voorleggen...

Afgezien van de rug, denk ik dat er ook hormonaal iets niet klopt. Ze schijnt bijna altijd hengstig te zijn (ik weet niet hoe uitzonderlijk dat is bij paarden?). Heeft daardoor misschien ook meer moeite met aanrakingen en poetsen op de achterhand? Ik dacht zelf direct aan bijvoorbeeld eierstokcystes, maar heb geen idee of dat veel voorkomt bij paarden. Misschien zijn er nog andere aandoeningen die de hengstigheid kunnen veroorzaken?

Ik wil zelf natuurlijk niet gaan dokteren met het paard, maar probeer wel uit te vinden wat er aan de hand is. Wat betreft haar rug, heb ik me opgegeven voor een clinic bij Mayke Bons (kent iemand haar?) voor het trainen van paarden met rugproblemen, waarbij je ook leert herkennen wanneer er wat er mis kan zijn.

Wat haar agressiviteit betreft, dat gaat al stukken beter! Vandaag kwam ze, voordat ik wegging, zelfs naar me toe toen ik even naar de wei liep. Aanvallen heeft ze niet meer gedaan. Gisteren heb ik wel 1,5 uur door de wei gewandeld voor ik haar fatsoenlijk (zonder het gevoel dat ik haar zou moeten 'grijpen') kon pakken. Vandaag was dat binnen 10 minuten gepiept! Vandaag was ze voor het eerst ook echt ontspannen, ze keek zelfs anders uit haar ogen. Dat ze me toch zo snel is gaan vertrouwen vind ik ook een teken dat de problemen uit haar rug komen, ze weet inmiddels dat ik niet van plan ben op haar rug te klimmen...

Karen, zoveel was er niet te filmen geweest hoor. Veel verder dan die filmpjes ben ik niet gekomen wat clickeren betreft (ben me nu druk aan het inlezen in het boek van Inge Teblick voor meer oefeningen). Ik heb het gewoon een beetje op gevoel gedaan tot nu toe, ook wat grondwerk a la Parelli en Voest en elke keer een stukje wandelen (ook al heeeel spannend voor haar). En ik heb haar een aantal keer weggestuurd als ze dreigend op me af kwam en dat heeft denk ik ook veel goeds gedaan. Ze weet nu mijn grenzen en ze weet dat ik haar niks aandoe en dat is kennelijk al genoeg.

Christel Provaas schreef op maandag 26 april 2010, 14:36:




Ik zou het niet onderschatten, hoeveel stress transport oplevert. Als je daaraan vastplakt dat ze daarna moeten wennen aan een andere omgeving, andere indrukken, andere paarden, en vervolgens weer TERUG moeten... Weer opnieuw in de trailer, weer wennen aan de eigen kudde, de verhoudingen opnieuw vaststellen, enzovoort. Natuurlijk kun je een paard best enigszins laten wennen aan transport, maar ik zou echt niet wekelijks mijn paard op transport doen. Een van de belangrijkste dingen voor paarden was toch 'veiligheid'? En halen ze die niet voornamelijk uit de eigen kudde?

Ik denk dat je goed naar je paard moet kijken en in dit geval kun je daaruit de best conclusie trekken.