Piet schreef op donderdag 25 maart 2010, 12:40:


Moet je wel het geduld hebben al die stempels uit die crocussen te verwijderen en te drogen. Mijn fijne motoriek is ontoereikend, beter afgestemd op bekappen van hoeven, al moet ik daar tegenwoordig ook vaak een bril bij op zetten. Maar misschien verdient saffraan zo goed dat je al snel iemand in dienst kan nemen. Heeft weer als nadeel dat je vroeg op moet omdat je personeel voor de deur staat.

Spirithorses schreef op donderdag 25 maart 2010, 12:20:


Ik vind het ook om te lachen maar het maakt ook duidelijk waarom ik liever zie dat mensen het over de chemische produkten hebben. Er zijn bv enorm veel merken ontwormers te koop, kijk je naar de inhoud dan is er ineens veel minder variatie. (makkelijk schema op deze website te vinden)

Maria Delavega schreef op donderdag 25 maart 2010, 23:29:


Kruidig hooi is toch ook weer zo'n omschrijving waar je niet veel aan hebt, het duidt in jouw voorbeeld voornamelijk aan dat het lekker ruikt, maar dat zegt niet veel over de samenstelling. Kruidig doet toch een beetje denken aan keuken gebruik en medicinale eigenschappen. In feite moet je misschien spreken over hooi met meer (hogere) planten tov grassen, al is dat ook vrij vaag.

e m kraak schreef op donderdag 25 maart 2010, 21:59:



In Nederland moet je echt wel met een lampje zoeken wil je nog een wei vinden waar een natuurlijke vegetatie staat. Vroeger (voor de doorbraak van chemische bemesting) vond men in een wei gemiddeld 120 soorten, nu gemiddeld 8! De vegetatie past zich aan aan de grondsoort maar tegenwoordig is de mens grotendeels verantwoordelijk voor de samenstelling van de bodem. (al blijft klei wel klei) Uniforme weides, je kan aan het uiterlijk al van een afstand zien welke soorten in een wei staan. Eenvoudig voorbeeld van vegetatie aanpassing aan bodem en gebruik kent iedereen: bij hekken van weides vindt je de zg tredvegetatie: oa varkensgras, weegbree, straatgras.
Wil je terug naar een meer gevarieerde weide moet je de bodem verarmen, bv door te hooien en afvoeren. Langzaam maar zeker komen verschillende soorten dan terug.
Op niet overbemeste grond vind je reukgras, dit is het gras dat aan hooi die "kruidige" geur geeft.
Voor hoge produktie zijn bemeste weides handig, voor consumptie door grazers niet. De koe gedijt ook beter op armere grond met gevarieerdere vegetatie. Voor koeien is het economisch belang groter dan de gezondheid, want een koe haalt de 10 jaar maar zelden. Voor paardenliefhebbers ligt het belang heel anders. Het is ook daarom dat ik nooit zou overgaan op ploegen en inzaaien van een wei. Het resultaat is gewoon ongeschikt voor paarden. Maar in het overbevolkte NL (qua paarden en mensen) lijkt het een snelle oplossing.

Martina schreef op vrijdag 26 maart 2010, 10:23:


Een van de bekende in DE is Hiltrud Strasser, haar methode is omstreden maar zij breekt wel een lans voor het meer natuurlijk houden van paarden.

Karen Koomans schreef op vrijdag 26 maart 2010, 1:32:


Een bit doet ALTIJD pijn in de mond van een paard. Het ijzer op de scherpe rand van de kaak allen beschermd door een dunne laag tandvlees is zowiezo akelig. Afgezien nog van het risico dat je neemt om per ongeluk een ruk aan de teugels te veroorzaken door bv van je paard te vallen en de teugels in je hand te houden. Of simpele ongelukjes als een paard dat op zijn teugel trapt, of een teugel die aan een uitsteeksel blijft haken. Dit is met een neusriem ook niet prettig maar toch niet te vergelijken met ijzer op de kaak.