Het zijn niet zozeer de paarden die getraind moeten worden, maar de mensen. Ik vind het dan ook heel logisch dat wanneer de eigenaar zijn/haar probleem of onkunde niet onder hande neemt, het probleem ook niet opgelost geraakt. En dan maakt het niet uit welke werledbefaamde trainer je paard in handen heeft gehad. Het probleem ligt bij de mens.

En dan mag je van Parelli vinden wat je wil, maar zij proberen wel de boodschap te geven dat het niet gaat om de trailer, of het voetjes geven, of god weet waar je allemaal problemen mee kan hebben, maar dat het om de relatie met je paard gaat. En dat daar de basis ligt van vele problemen.

Nils Vellinga schreef op donderdag 25 maart 2010, 0:51:


We zijn dan ook allemaal maar mensen hé. En mensen maken fouten. Zolang we uit die fouten leren, zijn we goed bezig.

Ik vind dat KFH knappe dingen doet met paarden. Hij is 1 van die mensen die een natuurlijke flair heeft en feeling. Maar ik heb altijd veel moeite met de manier waarop hij dingen overbrengt. Hij zegt veel en eigenlijk ook niets.
En waarom weet ik niet, maar ik krijg een akelig gevoel als ik hem bezig zie of hoor. Niet wat paarden betreft, maar de manier waarop hij zich naar mensen richt.

Nils Vellinga schreef op zaterdag 27 maart 2010, 22:03:


Inderdaad, maar de paarden kunnen het wel. Het zijn net de mensen waar werk aan is.

Sorry, maar toch heel even advocaat van de duivel spelen. In mijn ogen is dit hetzelfde als heel het gedoe rond Linda Parelli. Mensen veroordelen omdat ze niet heel de achtergrond kennen, op basis van 1 filmpje. Linda Parelli beweert ook niet dat het oké is om een paard pijn te doen. En heel veel mensen veroordelen ook, zonder er voldoende van te weten.
KFH, heeft ook in zijn boek geschreven, als een paard liefdevol op je af komt gerend met de bedoeling je omver te kegelen, hem een mep te verkopen.
Dus naar mijn mening is alles kwestie van interpretatie en datgene doen waar je je als persoon goed bij voelt. Zo heb ik wat materiaal van KFH gelezen en het lag me niet. En als ik nu heel eerlijk moet zijn, zie ik bij heel veel verschillende methodes, heel vaak hetzelfde principe terugkeren. Hetzij verpakt in een ander kleedje. Noem het nu een waterpaard, of RBI. Eigenlijk is de essentie vaak hetzelfde.
Daarbij,iedereen is vrij om te doen en laten wat hij/zij wil en de op zoek te gaan naar een levensvisie die bij hem/haar past. En al deze mensen hebben het echt wel goed voor met het paardenwelzijn.

Ik vind honden en paarden vergelijken niet echt opgaan. Een hond is een roofdier, een paard een prooidier. Een hond leeft dan ook in roedel en zal alleen anders reageren dan in groep, dan alleen. Sommige honden vallen anderen aan, heeft in mijn ogen ook weer te maken met rangorde binnen de roedel. Een indringer wordt niet zomaar toegelaten.
Een paard evalueert de situatie anders dan een hond. Een paard valt volgens mij enkel aan, wanneer er geen andere uitweg meer is. Als een paard kan, zal het vluchten. Ook weer een sociaal dier, maar hier is de kudde de bescherming. Hun veiligheid ligt in het aantal. Alleen is een paard in het wild, ten dode opgeschreven.

Zo bezien vind ik het maar raar, dat veel mensen het doodnormaal vinden dat hun hond losloopt als ze gaan wandelen; maar hetzelfde doen met een paard wordt door bijna iedereen als (haast) onmogelijk beschouwd.

Maar een hond leeft dan ook bij de mens in huis. Als deel van het gezin. Een hond is een sociaal dier dat helemaal geïntegreerd is in ons dagelijks leven. De meeste mensen hebben geen paard in huis. Een paard staat bij andere paarden in de wei, en wij mensen brengen hoogstens een paar uur per dag intensief of passief door bij onze paarden. Ik vind het heel begrijpelijk dat mensen dit niet allemaal zo normaal vinden.

Het nadeel met deze readings is, dat je in elke karakterbeschrijving wel iets van je paard kan herkennen. Het is vaak zo algemeen en mensen interpreteren het ook op de manier dat het voor hen uitkomt. Het is eigen invulling.
Zo is er het experiment van Darren Brown. Ook een reading met verschillende groepen en deze mensen moesten dan in een enveloppe een foto en een persoonlijk voorwerp steken. Darren zou dan voor ieders op basis van de foto en het voorwerp een gedetailleerde karakterbeschrijving enz... maken. De mensen die nadien hun reading lazen, waren versteld over hoe nauwkeurig hij hen wel niet had gelezen. Maar wat bleek later, alle proefpersonen hadden dezelfde brief ontvangen. Op youtube is er ook nog ergens een filmpje over te vinden