Dankjewel Piet en Daniel voor jullie reactie .
De vertaling is nog niet klaar, wat er nu staat is ongeveer de helft van het interview. Ik heb me voorgenomen om later vanavond weer een stuk te doen.

grt,
Karen

auwra schreef op zondag 21 maart 2010, 17:48:


Ja, ik begrijp wat je bedoelt en kan me voorstellen hoe moeilijk dat kan zijn, als je je paarden niet bij huis hebt maar tussen die van andere eigenaren. Goed dat je je eigen lijn blijft volgen, ondanks de blikken en commentaren.


Ik zou dit zelf zeker durven geven als ik een paard met zachte, brokkelende hoeven had. Met dit product heb ik zelf geen ervaring, maar ik heb wel goede ervaringen met andere compositums van de Groene Os.

Als je het gaat gebruiken (of als je kiest voor iets anders), wil je dan later nog eens schrijven of je denkt dat het product goed geholpen heeft of niet? Gebruikerservaringen zijn altijd waardevol om te lezen .

vr. grt,
Karen

Koen Theys schreef op zondag 21 maart 2010, 22:34:


Geen idee Koen, maar natuurlijk is het de moeite waard om uit te zoeken of dat zo is, en zo ja, waarom dan.

grt,
Karen

Aanvullende opmerking op het bericht op Bokt:
ik heb de termen toevoegend en wegnemend bedacht, als alternatieven voor positief en negatief. Ik hoop dat die nieuwe woorden veel minder verwarrend zijn dan positief / negatief?
____

kinderen en clicker training :

Vanmiddag heb ik een buurmeisje van 8 jaar gevraagd of ze me wou helpen met een experimentje, clickeren met opdringerige pony (met mijn shet Joris). Dit meisje heeft ook een eigen pony en wist al iets mbt clickertraining met honden.

Ik heb samen met dit meisje en Joris een aantal varianten geprobeerd, om te kijken wat een veilige manier kan zijn van een voerbeloning geven en welke manieren niet.

Mijn conclusies:

* een pony als Joris die bij mij normaal gesproken beleefd blijft met voer aannemen (niet opeisen), is binnen 20 tellen strontvervelend tegenover een meisje van 8 die voertjes heeft. Dat had ik ook verwacht; juist daarom nam ik Joris voor dit experiment.

* de enige manier die ik uiteindelijk veilig vond voor de combinatie Joris en dit meisje, was Joris begrenzen door hem vast te binden aan een halster met touw, en het meisje de voerbeloning op de grond te laten neerleggen in plaats van uit de hand te geven. Dit ging al snel prima, na een minuut of 2 óók als het meisje al clickerend en belonend vlak naast Joris bleef staan en het halstertouw slap hing.

Bij een volgende trainingsessie bind ik Joris in eerste instantie weer even vast maar ik verwacht dat hij dan al snel los kan. Wel sta ik erbij; het zou me niet verbazen dat Joris meteen weer gaat lopen klieren als ik weg zou lopen . Ik zal ook dat uitproberen, een volgende keer.

* toen ik later vanmiddag een filmje ging maken van Joris en mij en spelen met de paardenbal, bleek dat het geklier niet direct over was, ook al was dat meisje er toen niet meer bij. Ik moest het "ik wil dat je bellefd bent" echt even rechtzetten / hertrainen!

Zo snel "verpest" je dus een pony van het type Joris... Oftewel: zo snel leert hij dat het de moeite van het proberen waard kan zijn: wanneer je als pony dreigt met in vingers of andere onderdelen bijten, dan zóu het kunnen dat de trainer snel wat voer op de grond gooit om van jou af te zijn... !

grt,
Karen

P.S. @ Piet : heb je de berichtjes op het forum gelezen dat het versturen van e-mails aan jou opnieuw (soms) niet lukt? Zie bericht #196554 en #196659 ajb.

(vervolg vertaling interview met KFH)

Mark: Ja, ik bedoel het lijkt mij dat mensen gewoon die twee niet met elkaar verbinden. Ik bedoel, die man op de video (de blue tongue video, kk) zegt: Ja, ik hou van mijn paard. Maar op hetzelfde moment lijkt hij zich niet te realiseren wat hij zijn paard aandoet. En het is alsof, hoe kun je op zo’n niveau een verbroken verbinding hebben? En misschien is het gewoon omdat, zoals ik eerder heb gezegd, het zo zeer verankerd is in het: “Tja, dat is nu eenmaal wat je doet, hè. En het is de manier waarop dat altijd al gebeurde. En dat is normaal.”
Kirsten uit Belgie heeft gereageerd, ze schreef, en ik moet nu denken aan deze quote, dus dank je Kirsten voor je reactie, ze zegt: “Zoals Ghandi zei, je kunt het niveau van een samenleving meten aan het niveau waarop ze hun dieren behandelen.” En dit haakt in op wat jij aan het begin van dit gesprek zei, Klaus. We zijn de feeling daarmee kwijt, echt waar.

KFH: Als je me toestaat, dan zou ik graag 60 seconden spenderen om wat dieper in te gaan op dit fenomeen…

Mark: Ja, ga je gang alsjeblieft.

KFH: … en op het moment dat je vindt dat ik … (..onverstaanbaar, kk) te veel, onderbreek me dan alsjeblieft.

Mark: het wordt altijd met dank ontvangen, ga je gang alsjeblieft. (gelach in de zaal)

KFH: Dank je Mark, dank je. Het punt is, kijk… ik werk nog maar, zeg maar, … Ik ben 53 en ik werk pas sinds 20 jaar in de paardenwereld. En al behoorlijk, behoorlijk snel begon ik een professional te worden en deze dingen te doen voor een publiek. Maar, toen ik net startte in de paardenwereld, vanuit het fenomeen dat ik gewoon een kunstenaar was geweest, en ik kunst onderwijs heb gegeven aan de universiteit en andere dingen, en van daaruit ben ik in de paardenwereld gesprongen. Het was behoorlijk moeilijk om de paardenwereld te begrijpen. Als eerste, vanwege wat ik deed. Ik heb gereden en gedanst met paarden. Maar in de tweede plaats, precies vanwege dit fenomeen, dat mensen zich zo gedragen dat je hen in de ogen kunt kijken en aan hen vragen: Hou je van je paard? En ze zeggen “Ja!” en er is níets in hun ogen dat een leugen symboliseert of dat doet vermoeden dat ze een leugenaar zijn. Nee. Ze geloven het.

Vandaar, dat ik ben doorgegaan met die kant van mensen te bestuderen, ook omdat dit was waarmee ik gestart ben in mijn jonge jaren. En dus, de maatschappij waarin we leven is min of meer simpel te beschrijven. Kijk, als baby, we zijn allemaal als baby geconfronteerd geweest met ouders, een moeder en een vader met min of meer, hopelijk zo min mogelijk – maar we zijn allemaal geïnfecteerd door dit waarvan de psychologen zeggen dat het in deze tijd…, als de baby zegt “Ik ben van jou afhankelijk”. Dus de baby heeft het meest innige contact nodig met de moeder en de vader.

Maar de moeder en de vader in onze moderne samenleving zijn niet in staat om dit innige contact te bieden. Dus het kind stopt uit zichzelf om dit contact te zoeken. Dus het kind verlangt naar liefde enerzijds, maar het kind zal nooit die liefde krijgen. Dus het missende aspect van misschien 10%, 50%, 80%, afhankelijk van hoe ver weg de ouders zijn van hun authentieke zelf, dit (gapende) gat zeg maar, creëert een haat. Dus, vanaf baby begint al het combineren van liefde en haat, jegens één en dezelfde person. En dat is een rolmodel voor hun leven. Dus ze schreeuwen het uit, om liefde en nabijheid te vragen. Ze schreeuwen het uit, voor echte authentieke liefde en verbondenheid. Maar op hetzelfde moment, als iemand die van een mens houdt bijvoorbeeld, wanneer de andere persoon signalen uitzendt “Nu ben ik dicht bij jou”, dan vernielen ze dat door te vechten, of te vluchten of wat dan ook. Omdat hun rolmodel betekent dat er geen echt authentiek contact IS in de wereld.

Maar het paard blijft. Het paard is warm. Het paard is zacht. Het paard is vriendelijk. Je kunt het paard te eten geven. Je kunt dekens kopen voor je paard. Je kunt zo veel dingen doen met een paard dat het voor 70%, 80% je innerlijke behoefte aan liefde vervult. Maar het volgende moment, dit soort van duivels-kant, dit soort van diep duistere kanten in de persoon’s psychologische structuur kunnen ook worden opgeroepen en worden uitgeleefd.

En dit is het fenomeen: dat ik voor deze persoon sta, in m’n shows, of waar dan ook, en ik kan ze vragen “Heb je enige reden hiervoor? Hoe kunnen we deze dingen met elkaar rijmen?” en ze zeggen, werkelijk waar Mark, ze zeggen “ja”.
Omdat het hetzelfde zou zijn zoals bij jonge eendjes die achter een ballon aanrennen omdat de wetenschappelijk onderzoeker op het allereerste moment dat ze uit het ei kropen, gewoon een ballon heeft opgeblazen. En dus denken zij, dit is de moeder. We moeten ons bewust zijn trouwens van deze tragische realiteit, gewoon wat de psychologen zeggen dat, na een bepaalde leeftijd – vanaf 35, 38, 40 jaar oud – er geen therapie meer is. Geen therapie. Dan is het zo’n groot onderdeel van het “gen”; ze (de psychologen, kk) kunnen niets meer voor hen doen.

e m kraak schreef op maandag 22 maart 2010, 4:14:


Hmm, je hebt zeker een punt. Ik moet er nog wat langer over nadenken, wat ik denk wat wel en wat niet kan, met kinderen op afstand iets leren - via media, dus niet terwijl je er naast staat - over training van paarden.

Heel veel hangt af van het paard (hoewel, als je het érg fout doet, ieder paard vervelend en/of zelfs gevaarlijk kan worden; maar geldt niet voor íedere manier van trainen?). Een paard als mijn Fálki, die zéér beleefd en zachtaardig is, da's een ander verhaal dan het opdringerige Shetlander type (?).

Ik ga weer denken... :)

bedankt Egon!
Karen

Ter info :
Angst voor uitbraak dodelijk paardenvirus
http://www.nuvideo.nl/algemeen/36281/angst-voor-uitbraak-dodelijk-paardenvirus.html
Bron: ANP Video

N.B. : ik kan niet beoordelen of de info van deze Limburgse da-en 100% gevoed wordt door bezorgdheid over paardenwelzijn, of - deels - ook door financiele belangen. Ik paats een link naar dit filmpje ter informatie, niet om de boodschap van die Da-en te ondersteunen, noch om hun mening onderuit te halen.

grt,
Karen

Piet schreef op maandag 22 maart 2010, 10:09:

.

Ja, dat voorbeeld zegt inderdaad een heleboel.

In die zin heb je gelijk met je eerder geschreven opmerkingen, dat je met de gemiddelde hond (veel) gemakkelijker kunt clickertrainen dan met het gemiddelde paard (er hier van uitgaande dat voerbeloningen worden gebruikt).
Niet omdat het leerproces of de gemiddelde aard van een hond zo anders is (zoals het diertje wordt geboren), maar wél omdat honden over het algemeen al van puppy af aan veel beter worden opgevoed in beleefdheidsdingen dan een paard. En omdat een opdringerige hond voor eens mens minder bedreigend overkomt dan een paard, waardoor mensen eerder duidelijk durven op te treden (bijv. níet een pas achteruit doen, als de hond schooit en daarbij opspringt o.i.d.).


Mja (= twijfel; ik denk er over na).
Wat het extra ingewikkeld maakt (voor mij) is dat er maneges zijn, waar je kunt leren rijden.

Bij honden is dat heel anders. Er zijn geen hondenscholen waar je leert omgaan met een hond van de hondenschool. Een hond is vrijwel per definitie, je éigen hond.

Een aantal maal is hier het onderwerp paardvriendelijke ponykampen voor kinderen voorbij gekomen. Dát is een geweldig uitgangspunt. Beter nog zou zijn trainers/instructeurs op maneges, die het hele jaar door op die manier werken, in groepscursussen en/of privé-lessen. Daarvan zijn er nu misschien één handvol in NL/BE/DUI. Maar goed, in de hondenwereld is er in zo'n 12 jaar tijd wat dat betreft een ware revolutie geweest, dus het kán, zulke grote en grootschalige veranderingen.

Zou het verstandig zijn om op een site voor kinderen, het belonen met voer helemaal wég te laten? Praten over beloning in algemene zin (de beloning kan van alles zijn)?
Dit is (nog) geen voorstel, dit is een open vraag .

Karen