Anita Cats schreef op donderdag 25 februari 2010, 13:34:
> Ik heb even geleden nog zo´n paard gereden. Normaal zou je simpel willen
> beginnen wat lang en voorwaarts. Dit paard kroop op die manier gelijk
> achter de teugel, en heb je niks in je handen. Hem ben ik juist rustig
> zijn en bij je houden.
> Als die eraan is-aanleuning dan pas uitschuiven wat verruimen.
> Misschien heb je hier iets aan.
> Anita
Meteen loslaten is duiken, das waar.
't Is alleen dat ik dat licht in de hand zijn niet zie als een negatief ding, integendeel zelfs: I love it
Jeanneke was vroeger zeer zwaar op de hand, nu loopt ze alleen nog op de voorhand, toen leunde ze vooraan ook nog eens op het bit (toen nog).
Ik ben dus aan het brainstormen om die lichtheid te behouden maar toch meer werking achteraan te krijgen.
Vandaag gereden zoals Christel zei: vele overgangen en vele 'schakelingen' in draf, enkel in stap haar af en toe losse teugel gegeven.
Dat schakelen in draf is nog een serieus werkpunt, zeker aangezien mijn paarden nog altijd 'spring-in-het-velden' zijn sinds de sneeuw dooide vorige week. Ze was dus supergevoelig vandaag en dat schakelen ging bij de minste zitverlegging al over in een paar passen galop, maar ze ging wel braaf wat sneller hè
Maar 't is een leergierige madam, een paar keer ging het best goed. Zelfs het achteruitgaan (wat ik een tijd niet meer geoefend had) ging van de eerste keer erg goe bij het openen van de doorgang (luie Britt blijft dan lekker zitten
) en das bij haar ook iets dat dan weer goed gaat en dan ineens weer minder voor weet ik wat voor reden.
Ik heb ook wat afgewisseld met een balkje dat op de grond lag, eindelijk snapt ze dus dat ze daar overheen kan terwijl ik er niet naast stap, wel met haar knoesels achter haar oren
Warboel
