Het college zaterdag gehad. We hebben het boek aangehouden, ik heb geprobeerd aan de docent uit te leggen dat er ook een andere interpretatie is, maar dat lukte niet echt. Voor de andere studenten was het ook allemaal heel verwarrend, ik was niet de enige die er moeite mee had.

Ik heb nog lang zitten puzzelen, maar denk dat het verschil tussen de uitleg van Karen en Nathalie en die van Inge (en Egon) is dat de eersten uitgaan van de getrainde (het paard) en de anderen van de trainer.

Ik zal nog een keer het voorbeeld van het kind met de driftbui aan de eettafel proberen te ontrafelen (zonder vooroordelen):

Dit is sec de opgave: Kind krijgt driftbui aan tafel. Ouders sturen het kind weg. Rust wordt hersteld. Het kind zit liever op zijn kamer dan aan tafel, maar dat beseffen de ouders niet.

Kind als trainer:
Kind krijgt driftbui en oefent zo druk uit op zijn ouders. Ouders sturen het kind weg. Rust keert weer (de druk verdwijnt) = negatieve beloning.
Ouders als trainer:
Kind krijgt driftbui, ouders sturen het weg en ontnemen het zo aandacht, eten en gezelschap = negatieve straf.
Kind als getrainde (paard):
Vertoont gedrag (driftbui), wordt door de ouders weggestuurd en mag naar zijn kamer = positieve beloning.
Ouders als getrainden:
Blijft hetzelfde als kind als trainer = negatieve beloning.

Dit wordt omschreven als het ¨ritssluitingeffect¨ beide partijen hebben voordeel en daardoor wordt de situatie in stand gehouden.

En dan nog het aspirine innemen bij hoofdpijn. In dit geval zijn trainer en getrainde dezelfde persoon.
Hoofdpijn oefent druk uit, persoon neemt aspirine, hoofdpijn verdwijnt = negatieve beloning.

Ik denk dat ik het aardig door heb. Kan ik nu mijn thuisopdrachten gaan maken.

Els.

Enkele maanden terug is bij Boully een beenwond onder verdoving gehecht. Volgens de da had hij twee verschillende mogelijkheden. Het paard helemaal platspuiten, zodat hij ging liggen, of een ander verdovingsmiddel, waarbij het paard wel bleef staan. Die laatste optie vond hij het beste.
Boully kon nog net op zijn benen blijven staan. Ik hield hem bij zijn hoofd vast en hij hing zo zwaar tegen mij aan, dat ik blij was dat ik tegen een muur stond, anders had hij me omgeduwd. Af en toe moest ik aan zijn hoofd schudden om hem af te leiden, anders kon de da nog steeds niet aan zijn been komen, de ene wondrand leek pijnlijker dan de andere.

Een paard in zo´n toestand zou je onmogelijk kunnen bekappen, omdat hij eenvoudigweg om zou rollen. Bovendien zijn ze nog zo ver bij, dat ze nog beseffen wat er gebeurt en dan kan de angst nog wel eens sterker zijn dan de verdoving, lijkt mij. (Boully is nergens bang van, dus dat gaf geen probleem)

Bij dit verdovingsmiddel (ik weet de naam niet) lijkt het paard weer heel snel helemaal wakker te zijn, maar de da waarschuwde mij Boully toch een flink aantal uren op stal te laten staan, omdat de slikreflex nog niet goed werkt. Het paard zou dan, als hij wat ging eten heel gemakkelijk kunnen stikken.

Froukje heeft verscheidene keren een praam opgehad om haar te kunnen onderzoeken als ze koliek had. Ze heeft daar nooit een probleem van gemaakt. Willem heeft een keer een praam opgehad, omdat de veearts hem niet kon benaderen en hij een ontsteking bij zijn penis leek te hebben. Na het onderzoek en nadat de praam weg was, was de da zijn grootste vriend en kon hij hem over zijn hoofd aaien. Willem heeft de praam van alle kanten bekeken en besnuffeld en had er totaal geen trauma van.
Maar een praam is m.i. alleen geschikt voor een heel korte behandeling die geen overmatige pijn veroorzaakt. In het geval van de beenwond van Boully was het geen optie.

Els.